หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1675

เลอศิลป์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดกับพวกเขาว่า “แม่ยุ่งมาก แต่พรุ่งนี้แม่น่าจะกลับมา เราจะโทรหาลูกๆ เมื่อเราไปถึงสนามบินนะ”

เด็กๆ กังวล เนื่องจากรษิกาอยู่ไกลจากพวกเขามากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เลอศิลป์สัญญาว่าจะกลับมาในวันรุ่งขึ้น เด็กๆ ก็ผ่อนคลายและพูดว่า “ก็ได้ครับ พ่อคุณต้องดูแลแม่ให้ดีด้วยนะ!”

เลอศิลป์พึมพำรับทราบ “เอานาฬิกาของลูกให้กับคุณคติยาที พ่อมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

เขาได้ยินเสียงกรอบแกรบก่อนที่เสียงของคติยาจะดังขึ้น “คุณเลอศิลป์”

“เด็กๆ เป็นยังไงบ้าง? มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เลอศิลป์ถาม

คติยาเหลือบมองเด็กๆ บนโซฟา เธอเห็นดวงตาที่เบิกกว้างและคาดหวังของพวกเขา คติยานึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันที่ผ่านมาและตอบว่า “ไม่ค่ะ คุณหนูอชิ คุณหนูเบนนี่ และคุณหนูไอรดาต่างก็เป็นเด็กดีมาก” จากนั้น เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างออก เธอจึงกล่าวเสริมว่า “ฉันคิดว่าคุณหนูอชิกับคุณหนูเบนนี่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนของพวกเขาในต่างประเทศ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาคุยกันเรื่องอะไรค่ะ”

เลอศิลป์ครุ่นคิดกับคำพูดของเธอครู่หนึ่งและยืนยันว่าเด็กๆ ไม่ได้สงสัยอะไรเลย “เอาล่ะ รบกวนช่วยดูแลพวกเขาอย่างเต็มที่นะ ขอบคุณมากเลยสำหรับความทุ่มเทของคุณ”

“แน่นอนค่ะ คุณและคุณนายรษิกาก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

หลังจากวางสาย เลอศิลป์จ้องมองรษิกาและเอื้อมมือไปลูบแก้มซีดๆ ของเธอ “คุณได้ยินไหม? รษิกา เด็กๆ รอให้คุณกลับบ้านอยู่นะ อีกไม่นานคุณจะฟื้นใช่ไหม?”

รษิกายังคงนิ่งเฉย ลมหายใจของเธอเบาและตื้นจนแทบจะไม่สามารถสังเกตเห็นได้

เลอศิลป์กำหมัดขณะที่ดูเหมือนจะพยายามดิ้นรนในการตัดสินใจ

เมธินีก้าวเข้าไปในห้องพักฟื้น ดวงตาของเธอบวมและแดงจากการร้องไห้ เสียงของเธอยังคงไม่มั่นคงขณะที่เธอถามว่า “เด็กๆ รู้ไหม?”

คืนพรุ่งนี้เหรอ?

เมธินีรู้สึกถึงภาระอันหนักหน่วงของความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจของเธอ ขณะที่ความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัวของเธอ

“ฉันขอโทษนะ” เธอพึมพำ สายตาของเธอจ้องไปที่พื้นอย่างมั่นคง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องขอโทษเขาในทันทีทันใด

ด้วยความรู้สึกหนักใจ เมธินีอธิบายว่า “เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีที่แล้ว ฉันจึงมีอคติกับคุณและคิดว่าคุณเป็นคนสารเลว ฉันยังบอกรษิกาให้อยู่ห่างจากคุณด้วย ฉันไม่รู้ว่าคุณจะทำเรื่องนี้เพื่อเธอ”

สายตาของเลอศิลป์หม่นหมองลง “คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอก มันเป็นความผิดของผมในเรื่องเมื่อหกปีที่แล้ว ผมจะชดใช้ให้เธอในตอนนี้”

เมื่อหกปีที่แล้ว ฉันทำผิดกับรษิกา ฉันไม่รู้เลยว่าจะต้องทำผิดพลาดแบบเดิมอีกครั้งในอีกหกปีต่อมา หากฉันรู้ถึงอารมณ์ของตัวเองมากขึ้นและดูแลมันเมื่อยังเยาว์วัย หรือหากฉันยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระเมื่อเราเจอกันอีกหลายปีผ่านไป เธอก็ไม่ต้องเจอเรื่องมากมายแบบนี้...