หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1696

เลอศิลป์กับอรอุษาออกจากห้องผู้ป่วย เมธินีก็ออกมาเช่นกันเพราะเหนื่อยล้ากับการอดหลับอดนอนทั้งคืน

“นี่ กินสักหน่อยสิ รษิกาฟื้นแล้ว เราก็เบาใจได้”

เมธินีออกจากห้องผู้ป่วยมาพร้อมกับอาหารจำนวนหนึ่ง

อรอุษารับจานจากเธอ “ฉันไปอุ่นให้ค่ะ”

เห็นเลอศิลป์ยังอารมณ์บูด เมธินีรีบตามอรอุษาไป

ทั้งคู่ไม่รู้ว่าเลอศิลป์กับรษิกาคุยกันเรื่องอะไรที่ทำให้ต่างคนต่างหัวเสีย

แต่สิ่งเดียวที่ทำได้ในเวลานั้นคือปล่อยให้ชายหนุ่มใจเย็นลงเอง

เลอศิลป์ดูดีขึ้นเล็กน้อยตอนที่สองสาวกลับมา

อรอุษาบรรจงแบ่งอาหารออกเป็นสามส่วน จากนั้นยื่นให้เมธินีกับเลอศิลป์

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นจานอาหาร ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ อรอุษาก็พูดขึ้นมา “กินสักหน่อยเถอะ หน้าตาคุณดูไม่ดีเลย ควรใช้ช่วงเวลานี้พักฟื้นเอาแรง ถึงยังไงคุณรษิกาก็ต้องการให้คุณดูแลนะคะ”

จากนั้นเลื่อนจานเข้าไปใกล้กว่าเดิม

คราวนี้เลอศิลป์ยอมกิน คิ้วที่ขมวดมุ่นเริ่มคลาย “ขอบคุณนะ ไม่นึกเลยว่าคุณจะยอมทำตามที่ผมขอร้อง”

ตอนที่เขาเลือกบอกความจริงกับอรอุษาที่บ้านใหญ่ของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ก็นึกว่าคุณหนูจากครอบครัวร่ำรวยอย่างเธอคงจะลังเล

แต่ก็ต้องประหลาดใจที่เธอตอบตกลงทันที

เมื่อมาคิดดู การได้ยาถอนพิษคงล่าช้าไปอีกแน่ถ้าอรอุษามัวแต่รีรอ

แม่คนนี้ดูใสซื่อและมีน้ำใจ จะเป็นแบบอัญชสาได้เชียวเหรอ?

“ฉันพูดเล่นน่ะ ถึงจะอิจฉาหน่อยๆ กับวิธีการที่คุณเอาใจคุณรษิกา แต่ฉันก็เชื่อว่าไม่ช้าก็เร็วคงจะได้เจอผู้ชายที่ดูแลฉันแบบนั้น”

รอยยิ้มของหญิงสาวดูจริงใจ

เลอศิลป์จ้องหน้าเธอพักหนึ่งก่อนจะคลายหัวคิ้วและพยักหน้า “ผมแน่ใจว่าต้องมี”

เมธินีก็พยักหน้า “คุณเป็นคนน่ารักนะคุณอรอุษา ฉันแน่ใจว่ามีคนมากมายที่ชอบคุณ”

“ฉันไม่ค่อยเจอใครที่เหมือนฉันหรอกค่ะ จะหาใครสักคนที่จริงใจกับฉันท่ามกลางผู้คนมากมายน่ะยากเหลือเกิน” น้ำเสียงของอรอุษาดูเกือบจะสิ้นหวัง ทำให้เมธินีนึกขำขึ้นมา พวกเธอดูเหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันหลายปี

ระหว่างนั้น เลอศิลป์หันไปมองหน้าต่าง ความอบอุ่นปรากฏในแววตาเมื่อเห็นรษิกาที่ถูกรุมล้อมด้วยบรรดาผู้เชี่ยวชาญ

ทั้งสามนั่งกินอาหารอยู่ตรงทางเดิน บรรยากาศแตกต่างจากในห้องผู้ป่วยก่อนหน้านี้จากหน้ามือเป็นหลังมือ