หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1698

รษิกาดูออกว่าชายหนุ่มกังวล จึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วบอกเขา “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ หมอบอกว่าร่างกายของฉันกำลังฟื้นตัว อีกอย่าง ฉันรู้สึกว่ายาถอนพิษที่คุณได้มาก็ออกฤทธิ์แล้ว”

เลอศิลป์มองเธอด้วยสายตาหม่นหมอง “คุณจำสิ่งที่คุณพูดไว้ได้ไหม?”

หญิงสาวหัวเราะคิกและยืนยัน “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะบอกคุณค่ะ”

ชายหนุ่มค่อยเบาใจ

รษิกาหลุบตาลงเล็กน้อย มีแววกังวลแวบหนึ่ง

“คุณคิดอะไรอยู่?” เลอศิลป์ถามอย่างอ่อนโยนเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ

รษิการีบสลัดความคิดของตัวเองออกไป เธอตั้งสติและเงยหน้า “ฉันเป็นห่วงเด็กๆ น่ะ อดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้พวกเขาทำอะไรอยู่”

แววตาสงสัยของเลอศิลป์หายไปเมื่อได้ยิน “คุณฟื้นแล้ว คืนนี้เราก็โทรหาเด็กๆ ได้นี่ พวกเขาคงโล่งใจที่ได้ฟังเสียงคุณ”

รษิกาผงกหัว “หวังว่าอย่างนั้น”

แล้วก็ก้มหน้าลงอีก

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว สายตากลับมากระวนกระวาย “รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

หญิงสาวเงยหน้ามองอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะลูบท้องแล้วถอนหายใจ

“หลังจากสลบไปหลายวัน ฉันก็ออกจะหิวนิดหน่อย การพูดถึงเด็กๆ ทำให้นึกถึงขนมหวานที่พวกแกกิน ตอนนี้ฉันอยากกินขนมหวาน”

“ผมจะเอามาให้” ชายหนุ่มพูดโดยไม่ลังเล

รษิกาขมวดคิ้ว ดูไม่ค่อยสบายใจ “แต่ฉันเพิ่งฟื้นและไม่ได้รับอนุญาตให้กินของเลี่ยนๆ ขนมหวานนี่เลิกพูดถึงเลย”

พวกหมอนึกว่ารษิกาเกิดอาการอะไรอีก แต่ทันทีที่เข้าไปก็เห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่บนเตียงและปลอดภัยดี

ทุกคนมองหน้ากันอย่างงุนงง

คนไข้เพิ่งฟื้น แล้วคุณเลอศิลป์ออกไปไหน?

“เขาไปหรือยัง?” รษิกามองออกไปนอกห้อง

อีกฝ่ายอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะรู้ว่าเธอกำลังพูดกับพวกเขา นึกเดาว่าเธอคงหมายถึงเลอศิลป์

บรรดาหมอต่างสงสัย

คู่นี้ทะเลาะกันหรือ? คุณเลอศิลป์ร้อนรนมากตอนที่คุณรษิกาสลบไป มันเรื่องอะไรที่พอเธอฟื้นมาก็ทะเลาะกัน? ทั้งคู่ดูกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัดตอนที่พวกเราเข้ามา