หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1700

ทุกคนตะลึงกับความรวดเร็วในการคลี่คลายปัญหาของรษิกา

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวถามแบบงงๆ เมื่อเห็นสีหน้าอึ้งทึ่งของกลุ่มหมอ

ไม่มีใครตอบเธอสักคนเพราะยังตกใจ

รษิกายิ้มเพราะคิดว่าพวกเขากังวลเรื่องเลอศิลป์ เธอรับประกัน “พวกคุณแค่ทำตามที่ฉันต้องการก็พอ ถ้าเลอศิลป์เกิดรู้เข้า ฉันจะอธิบายกับเขาเองค่ะ”

หมออ้าปากค้างเมื่อได้ยิน “คุณ… คุณเลอศิลป์ไม่รู้เรื่องนี้หรือครับ?”

พวกเขาทึกทักเอาว่าความตึงเครียดในห้องเมื่อครู่ก่อนเป็นเพราะเลอศิลป์รู้เรื่องนี้

จากความจริงจังที่เห็น ทุกคนจึงประหลาดใจเมื่อได้รู้ว่ารษิกายังไม่ได้บอกเขา

หญิงสาวก้มหน้าและพูดอย่างกังวล “ฉันคิดว่าฉันน่าจะรักษาตัวเองได้ เลอศิลป์เป็นห่วงฉันมามากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาต้องกังวลมากกว่านี้ พวกคุณช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะ”

จากนั้นส่งยิ้มให้เหล่าผู้เชี่ยวชาญ “ฉันศรัทธาในตัวพวกคุณ พวกคุณก็ได้โปรดเชื่อมั่นในตัวฉันด้วยนะคะ ฉันกำลังหาทางแก้ไขอยู่”

ทุกคนประทับใจในความเชื่อมั่นเด็ดเดี่ยวของเธอ จึงยอมคล้อยตามหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วขณะ

“ในเมื่อคุณไว้ใจพวกเรามาก พวกเราก็จะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยคุณ คุณรษิกา”

รษิกาถอนหายใจเฮือกใหญ่และขอบคุณพวกเขาด้วยความตื้นตัน “ขอบคุณทุกคนมากค่ะ”

เพราะหมอส่วนใหญ่อายุมากกว่า รษิกาจึงพูดจากับพวกเขาอย่างสุภาพนอบน้อม

แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกว่าหญิงสาวถ่อมตัวเกินไป

“ไม่ต้องขอบคุณพวกเราหรอก คุณรษิกา คุณน่ะเป็นลูกศิษย์ที่เก่งที่สุดของคุณหมอหาญชัย และอีกอย่าง บอกตามตรงนะ พวกเราเคยคิดว่าหัวข้อข่าวน่ะพูดเกินจริงตอนที่บอกว่าคุณมีทักษะด้านการแพทย์ที่เยี่ยมยอด จนกระทั่งได้เจอคุณนี่แหละ ถึงรู้ว่าไม่ได้เกินจริงเลย”

รษิกายิ้มตอบอย่างสุภาพ “ทุกคนที่นี่เป็นหมอกันทั้งนั้น พวกคุณเรียกฉันว่า ‘หมอรษิกา’ ก็ได้ค่ะ”

เลอศิลป์ไม่เพียงแต่มีความจำเป็นเลิศ แต่หมอทั้งกลุ่มก็อยู่ที่นั่นมาหลายวันแล้ว ชายหนุ่มจึงจำทั้งชื่อและหน้าตาหมอได้ทุกคน

อีกฝ่ายไม่คิดว่าเลอศิลป์จะรู้ว่ามีคนหนึ่งหายไป จึงไม่ได้เตรียมตัว

“คุณ… คุณหมอวิศรุตไปห้องน้ำครับ เดี๋ยวก็มา” ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งตอบอย่างไม่สบายใจหลังอึ้งไปครู่หนึ่ง

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้าห้องผู้ป่วย

รษิกาปรับท่าทีได้แล้วและกำลังไถโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง

เมธินีที่อยู่บ้านกำลังไถ่ถามอาการของเธอ เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง รษิกาจึงบอกไปว่าเธอกำลังฟื้นตัว

หญิงสาววางมือถือเมื่อเห็นเลอศิลป์เดินตรงเข้ามาที่เตียง

เขาวางถุงผลไม้ไว้ด้านข้างและเหลือบมองโทรศัพท์ “คุยกับใครอยู่น่ะ?”