หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1709

รษิกาเหรอ? ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับเลอศิลป์หรือไง? ทำไมเธอถึงโทรกลับหาฉัน แทนที่จะเป็นเจ้านั่น?

เจตนินสงสัย อีกครู่หนึ่งก็รับโทรศัพท์

“คุณรษิกา คุณฟื้นแล้วหรือ?”

น้ำเสียงของรษิกาเปี่ยมด้วยแรงโทสะ

“ฉันให้ค่าคุณมากไปนะเจตนิน คุณเป็นทั้งหมอและทายาทตระกูลดำรงกุล ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะใช้ความรู้ของคุณวางยาฉัน! ไม่คิดว่าจะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลด่างพร้อยบ้างหรือไง?”

ได้ยินคำตำหนิติเตียนนั้น แววตาของเจตนินฉายความโหดเหี้ยมแวบหนึ่งขณะเผยอยิ้มมุมปาก “ยังมีเวลาด่าผมอยู่ คุณนี่เรี่ยวแรงเยอะจริงๆ!”

“ทั้งหมดนี้ก็ต้องขอบคุณตัวคุณนั่นแหละ” หญิงสาวโต้อย่างเยือกเย็น

เจตนินหรี่ตาและเย้ย “ในเมื่อรู้ว่าผมทำ ก็ควรจะเข้าใจชัดเจนนะว่าชีวิตคุณอยู่ในกำมือผม ระมัดระวังคำพูดด้วย!”

จากนั้นก็ซัก “เลอศิลป์อยู่ไหน? เอาโทรศัพท์ให้เขา!”

รษิกาปฏิเสธทันควัน “เขาไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ! นี่เป็นเรื่องระหว่างเรานะเจตนิน อย่าบังอาจข่มขู่เขาให้ฉันได้ยินอีก!”

เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นจุดอ่อนของใคร

เห็นท่าทีก้าวร้าวของอีกฝ่าย เจตนินหัวเราะลั่นอย่างบ้าคลั่ง “ดีมาก คุณคิดไหมว่าทำไมตัวเองถึงฟื้นได้? หมอนั่นไม่ได้บอกคุณหรือ? เขาได้ยาถอนพิษไปหลังจากยอมรับเงื่อนไขสามข้อของผม”

เจตนินรู้สึกเหมือนได้ฟังเรื่องตลก ตอนแรกเขาอึ้ง แต่แล้วก็หัวเราะลั่น

“คุณจะคิดค้นยาถอนพิษเหรอ? ฝันไปเถอะ! เห็นเทคนิคลับของตระกูลดำรงกุลเป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง? ต่อให้ขอความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์หาญชัยก็ไม่มีทางสำเร็จ!”

รษิกาหน้าตึงเมื่อได้ยินอีกฝ่ายดูถูกอาจารย์ของเธอ “ฉันเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หาญชัย ถ้าฉันคิดค้นยาถอนพิษมาแก้พิษของคุณได้ อาจารย์ของฉันก็ทำได้เหมือนกัน ฉันไม่ได้ขอให้อาจารย์ช่วยเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง คุณน่ะมีสัมมาคารวะหน่อย!”

“มั่นใจนักก็ลองดูสิ ถ้าไม่ได้ยาถอนพิษขวดที่สองภายในคืนนี้ล่ะก็ คุณจะต้องตายเพราะพิษกำเริบ อย่ามาอ้อนวอนผมก็แล้วกัน” เจตนินพ่นลมเป็นเชิงเยาะเย้ย

จากนั้นวางสายโดยไม่รอให้รษิกาตอบโต้

เขาไม่เชื่อว่านอกจากตัวเขาเองแล้ว จะมีใครคิดค้นยาถอนพิษที่แก้พิษของเขาได้