หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1710

เลอศิลป์ตัวแข็งเมื่อโทรศัพท์ถูกวางสาย เขายังมีอะไรหลายอย่างที่อยากพูด

แต่พอใคร่ครวญอีกครั้งก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป

ตอนนี้เขาอยากให้รษิกาทุ่มเทกับการหาวิธีพัฒนายาถอนพิษ

เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ

อย่างแย่ที่สุดก็แค่ไปขอร้องหมอนั่นอีกครั้ง

รษิการับรู้ความกังวลของเขา เธอปลอบโยนอย่างนุ่มนวล “ผลการตรวจเลือดจะออกเร็วๆ นี้แหละ แล้วฉันจะคิดหาทาง”

ชายหนุ่มดูเบาใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยิน “ผมเชื่อมั่นในตัวคุณ”

ความเงียบเข้าครอบงำในห้องอีกครั้ง

เลอศิลป์รู้ดีว่ารษิกากลับไปครุ่นคิดเรื่องยาถอนพิษ จึงไม่รบกวน

ใครคนหนึ่งเคาะประตู

รษิกาออกจากภวังค์และมองที่ประตูอย่างสงสัย คิดว่าคงเป็นเมธินี

เลอศิลป์ลุกขึ้นไปเปิดประตู

ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้า

“เลอศิลป์ อาจารย์หมอพงศกรพบองค์ประกอบบางอย่างในยาพิษของเจตนินแล้ว!”

จักรภพประกาศลั่นอย่างตื่นเต้น จากนั้นนึกบางอย่างได้ ทำให้สีหน้าของเขาหมองลง “รษิกาเป็นไงบ้าง? พวกเราไม่ได้มาช้าไปใช่ไหม?”

เขาสำรวจสีหน้าของเลอศิลป์อย่างระมัดระวังแล้วพึมพำ “ฉันว่าเราไม่ได้มาช้าหรอก ไม่อย่างนั้นหน้าตานายคงไม่เป็นแบบนี้”

ทันทีที่พูดออกไป รษิกาก็ส่งเสียงมาจากข้างในก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้ตอบ

ทั้งสองเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้แนะนำพงศกรให้รษิการู้จัก

จักรภพถอยครึ่งก้าวไปยืนหลังพงศกร “นี่คือราชาด้านการแพทย์ของเมืองมิตรมณี พงศกร โล่ห์มงคล รู้จักกันในชื่ออาจารย์หมอพงศกร เขามาเพื่อรักษาคุณโดยเฉพาะเลยนะ”

พงศกร โล่ห์มงคลเหรอ?

รษิกาถึงกับตะลึงเมื่อได้ยิน

“ไอ้คำว่าราชาด้านการแพทย์ของเมืองมิตรมณีน่ะหมายความว่ายังไง? ผมคิดค้นยาถอนพิษที่แก้พิษของเจ้าหนุ่มคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ เสียชื่อที่สุด!”

พงศกรอดหลับอดนอนมาสามคืนเพื่อค้นหาข้อมูลในตำราการแพทย์ของเขา เขาเหนื่อยอ่อนมาก เมื่อผนวกกับความท้อใจที่หายาถอนพิษไม่ได้ สีหน้าของเขาจึงดูเคร่งเครียด

เลอศิลป์ไกล่เกลี่ย “อย่ารู้สึกแย่เลยครับอาจารย์หมอพงศกร เจตนินเคยพูดว่าเขาเรียนรู้กรรมวิธีผสมยาพิษจากตำราการแพทย์โบร่ำโบราณของตระกูลดำรงกุล คุณไม่พบยาถอนพิษก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้”

พงศกรขมวดคิ้วและอุทานออกมา “ถึงว่าสิ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมผมหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอทั้งที่ดูตำราแพทย์จนหมดทุกเล่มแล้ว!”