หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1717

เลอศิลป์พยักหน้าซึ่งครรชิตก็รับทราบและพาพงศกรไปส่งที่สถาบันวิจัย

ในห้องพักฟื้น เหลือแค่เพียงรษิกากับเลอศิลป์อยู่ตามลำพัง

หลังจากพงศกรออกไปแล้ว รษิกาก็พูดกับเมธินีว่า “อาจารย์หมอกำลังไปที่นั่นแล้วนะ เธอทำตามคำแนะนำของเขาก็พอเมื่อเขาไปถึงแล้ว”

ในตอนนี้ ทั้งสามทานอาหารกลางวันที่ลลิตาซื้อมาให้อย่างเร่งรีบ

เมื่อได้ยินคำพูดของรษิกา เมธินีก็พยักหน้าและถามว่า “แล้วเธอไม่เป็นไรใช่ไหม? รษิกา”

ถึงมันจะแค่ไม่กี่ชั่วโมง สีหน้าเธอก็ซีดอย่างกับกระดาษขาวแล้ว ไม่ต้องพูดถึงความอ่อนล้าในน้ำเสียงเลย เมธินีอดห่วงไม่ได้ แม้ว่าจะไม่รู้อาการล่าสุดของเพื่อนเธอผ่านทางหน้าจอ

รษิกายิ้มและยืนยันว่า “ทุกอย่างโอเคดี ฉันก็ทนได้อยู่ ฉันจะไม่เป็นไรน่า”

ขณะที่พูด เธอก็หน้าบูดบึ้งเพราะความเจ็บปวด

เมื่อเห็นอย่างนั้น เมธินีก็ยิ่งเป็นห่วง แต่เธอรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรมากในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือค้นหาองค์ประกอบของยาถอนพิษให้ได้ ใช้มันแยกองค์ประกอบหลักออกมา และจากนั้นก็พัฒนายาถอนพิษ

เธอหยักหน้าด้วยท่าทีหนักใจ “ฉันสาบานว่าจะไม่ให้อะไรเกิดขึ้นกับเธอ ฉันจะคิดหาองค์ประกอบที่จะทำยาถอนพิษให้ออกจนได้!”

“ขอบใจที่ช่วยฉันนะ” รษิกายิ้มเป็นเชิงขอบคุณ

เลอศิลป์ดูเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เมื่อดูจากสถานะของเขา แต่เจตนินก็ยังต้อนให้เขามาถึงจุดนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าเขารักรษิกามากแค่ไหน มันยากที่จะไม่สงสารคนทั้งสอง พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย รษิกาต้องมาโดนวางยาเพราะมีคนอิจฉาพรสวรรค์ของเธอ

เลอศิลป์พูดอย่างสงบว่า “ผมไม่สนหรอก ผมจะหาทางเอาคืนเขาให้ได้ถึงผมจะยอมแพ้ไปก็เถอะ ผมแค่ต้องการให้คุณอยู่เคียงข้างผมเท่านั้น”

รษิกาหวั่นไหวและเริ่มยอมผ่อนปรน อันที่จริง เรื่องนั้นเป็นแค่เรื่องเล็กมากเลยเมื่อเทียบกับว่าฉันอาจจะหมดลมหายใจไปเมื่อไรก็ได้ ตราบใดที่ฉันยังอยู่ เราจะหาทางแก้แค้นเขาได้เอง

เธอเหลือบมองเขาเป็นเชิงขอโทษและคาดเดาว่า “ฉันไม่คิดว่าเขาจะให้อภัยคุณง่ายๆ หรอกถ้าคุณไปเจอเขาอีกหลังจากเกิดเรื่องทั้งหมดนี้”

เขากอดปลอบใจเธอ “ไม่สำคัญว่าเขาจะต้องการให้ผมทำอะไร ตราบใดที่ผมช่วยคุณได้ ผมก็จะทำ ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าชีวิตคุณแล้ว”

รษิกาเอนกายเข้าหาอ้อมกอดเขา เธอผ่อนคลายขึ้น “นั่นเป็นทางเลือกสุดท้ายถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นนั้น เราก็ยังมีความหวังอยู่”