หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1721

การคาดเดาของรษิกาทำให้เมธินีตกตะลึง “มันไม่ใช่ยาถอนพิษเหรอ? งั้นเราจะทำยังไงกันดี?”

เราพยายามไปมาก แต่ก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับยาถอนพิษเลย รษิกาก็อ่อนแอลงแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะทนรอจนเราคิดค้นยาถอนพิษสำเร็จได้หรอก

เมธินีคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร เธอหวังอยากจะหายตัวเข้าไปในหน้าจอเพื่อไปอยู่เคียงข้างรษิกา

เลอศิลป์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน ความเกลียดชังที่เขามีต่อเจตนินพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิม

ไอ้ชั่ว เขารนหาที่ตายชัดๆ

“ขอฉันคิดก่อนนะ…”

รษิกากำมืออีกข้างไว้แน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ เธอหวังจะระงับความเจ็บปวดในร่างกายให้ได้

ฉันจะต้องใจเย็นๆ เรารู้องค์ประกอบของพิษแล้ว ฉันแน่ใจว่าฉันจะหาสูตรเพื่อระงับพิษได้

ขณะที่เธอพยายามเค้นสมองหาสูตรเหล่านั้น เธอก็เริ่มปวดหัว และมันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

“ไม่มีเวลาแล้ว ฤทธิ์ของพิษจะเอาชนะยาถอนพิษได้ในไม่ช้า” เสียงของพงศกรดังขึ้นที่ปลายสาย

ความกังวลถาโถมในใจพงศกรขณะที่เขามองรษิกาด้วยแววตาเคร่งขรึม

แม้พวกเขาจะเพิ่งเคยพบกัน แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาประทับใจในตัวรษิกาและทักษะทางการแพทย์ของเธอ

มันคงเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ในวงการยาหากพวกเขาเสียคนที่มีพรสวรรค์เช่นเธอไป

นั่นเป็นเหตุผลที่พงศกรอยากหาทางรักษาเธอให้ได้

รษิกาคว้าข้อมือเลอศิลป์ไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวจนเล็บเธอจิกเข้าไปในเนื้อเขา

ถ้าเรายังไปพบเขาอยู่ เขาก็จะเริ่มควบคุมเราได้ทั้งหมด

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “ให้ผมเขียนเอง ผมว่าคุณคงถือปากกาไม่ไหวแล้ว”

รษิกาส่ายหน้า “คนที่ไม่มีประสบการณ์แพทย์แผนโบราณจะสะกดชื่อผิดได้ง่ายๆ อีกอย่าง ยาแผนโบราณยังมีคำพ้องเสียงหลายคำ แม้แต่หมอก็สามารถฟังผิดได้ ให้ฉันเขียนเองเถอะ”

เวลาเป็นสิ่งสำคัญ เลอศิลป์จึงไม่เถียงต่อให้มากความ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบปากกากับกระดาษมาวางไว้ต่อหน้าเธอ

รษิกาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเขียนลงไปในกระดาษนั้น

เธออ่อนแรงมากจนต้องรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อจับปากกา

ไม่ว่าเธอจะมีสมาธิแค่ไหน ตัวหนังสือก็ยังออกมาไม่เรียบร้อย

เลอศิลป์และอีกสี่คนที่อยู่ปลายสายอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเมื่อเห็นเช่นนั้น