หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1722

รษิกามีเหงื่อเย็นๆ โทรมกายเพราะความเจ็บปวด เมื่อเธอเขียนสูตรเสร็จแล้ว เธอก็เงยหน้ามองจอแล้วบอกว่า “อาจารย์หมอคะ นี่คือสูตรที่ฉันคิดได้ในตอนนี้ มันอาจจะไม่สมบูรณ์ รบกวนคุณช่วยดูอีกทีนะคะ”

พงศกรพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพยายามเต็มที่”

รษิกายิ้มให้เขาเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะหันไปหาเลอศิลป์ “ให้คนไปรับอชิแล้วพาเขาไปที่นั่น เร็วเข้านะ”

“โอเค” ขณะที่เขากำลังจะโทรหาครรชิต จักรภพก็เสนอว่า “ไม่มีเวลาแล้ว! ผมจะไปรับให้เอง!”

“ขอบคุณนะคะ” รษิกาพูดอย่างอ่อนแรง

จากนั้น จักรภพก็รีบออกไปจากห้องแล็บ

“ทำไมถึงส่งอชิไปที่นั่น?” เลอศิลป์ดึงเธอเข้ามากอดเพื่อดึงความสนใจ

รษิกาตัวสั่นเพราะความเจ็บปวด แต่เธอก็พยายามตอบ “อะ… อชิจำพื้นที่จัดเก็บสมุนไพรทั้งหมดในสถาบันวิจัยได้ มีแต่เขาเท่านั้นที่จะรวบรวมสมุนไพรที่ต้องใช้ได้ในเวลาอันสั้น”

แม้แต่รษิกาเองก็ยังเอาชนะอชิไม่ได้ในเรื่องนั้น

ระหว่างนั้น พงศกรก็สับสนว่าใครคืออชิ

เขารู้แค่ว่าอชิเป็นคนที่ความจำดีมาก จากที่รษิกาอธิบาย

เมื่อเขากำลังจมอยู่ในห้วงความคิด เขาก็ได้ยินเสียงเมธินีตะโกน “รษิกา!”

จากหน้าจอ รษิกาขดตัวและสั่นเพราะความเจ็บปวด เธอแทบจะไม่ได้สนใจกับสิ่งที่พวกเขาพูดอยู่เลย

เลอศิลป์มีสีหน้าสับสนเมื่อเขาเห็นรษิกาเจ็บปวดมากแค่ไหน

ไม่ว่าเธอจะทรมานมากแค่ไหน เธอก็ยังแนบชิดอยู่กับอกของเขา

เมื่อรู้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็ตัดสินใจ เขาคว้าตัวเธอไว้แน่นด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างสับเข้าไปที่หลังคอเธอด้วยกำลังที่พอเหมาะ

ท่าทีของเลอศิลป์อ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคราวก่อน

แน่นอนว่าผู้เชี่ยวชาญต่างรู้ดีถึงเหตุผลที่เขาเปลี่ยนท่าทีไปเช่นนั้น พวกเขาพยักหน้ากันอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณเลอศิลป์ พวกเราจะดูแลเธอเป็นอย่างดี”

เลอศิลป์หันกลับไปเหลือบมองหญิงสาวบนเตียงก่อนที่จะเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับสูตรที่เธอเพิ่งเขียนให้เมื่อครู่นี้

ในเวลาเดียวกันนั้น จักรภพก็มาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

คฤหาสน์นั้นสว่างจ้า แม้ว่าจะมีเด็กสามคนที่อายุราวๆหกขวบอยู่ในบ้าน แต่บรรยากาศก็ดูเศร้าซึมอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อคิดถึงเหตุผลที่เป็นเช่นนั้นก็ทำให้จักรภพปวดใจ และทุกก้าวของเขาก็หนักหน่วง

นาทีที่เขาไปถึงทางเข้า ประตูก็เปิดออกมาอัตโนมัติ เลอศิลป์คงจะโทรหาคติยาแล้ว

จักรภพตั้งสติให้มั่นก่อนจะก้าวเข้าไปข้างใน