หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1726

ลลิตาเดินนำทางไปขณะที่พงศกรเดินตามหลังคนทั้งสาม เขาจ้องมองอชิด้วยความฉงนสนเทห์

เจ้าหนูนี่อายุน่าจะไม่เกินห้าหรือหกขวบ แต่เขาก็น่าทึ่งมากๆ แล้ว แน่นอนว่าลูกไม้ต้องหล่นไม่ไกลต้น!

ระหว่างทางไปที่ห้องเก็บของ อชิก็ถามด้วยความเศร้าหมอง “ป้าเมธินีครับ แม่ป่วยหนักมากใช่ไหม?”

เมื่อเด็กชายพูดเช่นนั้น เมธินีก็หยุดเดินแล้วก้มหน้าลงมามองเขา เพียงเพื่อจะเห็นว่าเด็กชายเงยหน้ามามองโดยมีแววแห่งความกังวลแผ่ไปทั่วใบหน้าอันไร้เดียงสาของเขา

หญิงสาวลูบหัวเด็กชายและตอบอ้อมแอ้มว่า “ตราบใดที่หนูช่วยพวกเราได้ แม่ก็จะไม่เป็นไร ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล”

เขาไม่ได้พูดอะไร จากสีหน้าของป้าเมธินี คราวนี้แม่คงจะป่วยหนักมากจริงๆ ฉันต้องทำทุกอย่างที่ฉันช่วยได้!

คำถามของเขาทำให้เมธินียิ่งกังวลมากจนอดไม่ได้ที่จะอุ้มอชิขึ้นมาแล้วเดินไปอย่างรวดเร็วกว่าเดิม

ลลิตาเข้าใจทันทีว่าเมธินีคิดอะไรอยู่ ลลิตาเองก็เร่งฝีเท้าเดินนำพวกเขาไป

ทั้งสี่คนรีบเดินทางไปยังห้องเก็บของ

จากใบสั่งยาที่พงศกรให้มา อชิก็เริ่มค้นสถานที่เก็บสมุนไพรตามที่ระบุไว้ “ห้องเก็บของที่สอง แถวที่สาม ช่องที่ห้าครับ ห้องแรก แถวบนสุด ช่องที่สามจากซ้าย ห้องที่ห้า แถวสุดท้าย ช่องแรกสุดครับ”

เขาแจ้งที่เก็บสมุนไพรที่ต้องการแต่ละชนิดอย่างแม่นยำ

ลลิตาและเมธินีเป็นผู้ดูแลการค้นหาสมุนไพรในขณะที่พงศกรรับผิดชอบการชั่งตวง

โชคดีที่ทำงานเป็นทีมกันอย่างไร้รอยต่อ พวกเขาจึงรวบรวมสมุนไพรที่ต้องการทุกชนิดได้จนครบในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง

จากนั้น พงศกรก็ตรวจดูสมุนไพรแต่ละชนิดอีกครั้ง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาก็ลูบผมอชิพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก “เจ้าหนู เธอฉลาดมากเลย!”

ระหว่างนั้น เลอศิลป์กับจักรภพอยู่กับเบนนี่และไอรดาในห้องแล็ป พวกเขาต่างก็รู้สึกหดหู่

“พ่อ แม่เป็นอะไรเหรอคะ?” ไอรดาเริ่มหมดความอดทนแล้วหันไปมองเลอศิลป์ด้วยสีหน้าน่าสงสาร เธอหวังจะได้รับคำตอบ

เลอศิลป์ก้มหน้าลง แววตาของเขาเศร้าหมอง แต่กระนั้นเขาก็สงบนิ่งและมีสติมาก “แม่ไม่เป็นไร หนูไม่เชื่อเหรอว่าใบสั่งยาของแม่จะได้ผล?”

ไอรดาขมวดคิ้ว เธอคิดอย่างระมัดระวัง เธอพยักหน้าก่อนที่จะส่ายหน้าอีกครั้ง

“หนูเชื่อในความสามารถของแม่ค่ะ แต่หนูก็รู้สึกไม่ดีตรงนี้ค่ะ” เธอชี้หัวใจของเธอเองขณะที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

เลอศิลป์เบิกตากว้างเมื่อเขาเห็นเช่นนั้น

อีกด้านหนึ่ง จักรภพอดไม่ได้ที่จะละสายตาไป งั้นนั่นก็คือสายสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกๆ ถึงเราจะทำทุกอย่างแล้ว แต่มันก็ยากที่จะปิดบังเด็กๆ เรื่องที่รษิกาอยู่ในอาการวิกฤติ แต่ใครล่ะที่จะกล้าพอจะบอกความจริงที่โหดร้ายแบบนี้กับเด็กๆ ได้ลงคอ?