หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1739

ตอนนี้แม่ของพวกเขาฟื้นแล้ว เด็กๆ จึงร้องไห้ออกมา

“แม่ แม่ฟื้นแล้ว เรากลัวมากเลย…”

แม้แต่อชิก็ยังเริ่มสูดจมูกเบาๆ ขณะที่น้ำตาปริ่มริมขอบตา

ด้วยความเสียใจแทนเด็กๆ รษิกาจึงปลอบพวกเขาอย่างอ่อนล้า “ขอโทษที่แม่ทำให้ทุกคนกลัวนะ แต่ขอบคุณลูกๆ ด้วยที่เรียกแม่ ทำให้แม่ฟื้นขึ้นมาได้”

เสียงร้องไห้ของเด็กๆ ค่อยๆ หายไปเมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนั้น

“เมื่อกี้แม่ได้ยินพวกเราเหรอครับ?” เบนนี่ละล่ำละลัก

ริมฝีปากของรษิกาแย้มเป็นรอยยิ้ม “พอแม่ได้ยินเสียงเด็กสองคนกำลังร้องไห้ แม่ก็รีบตื่นขึ้นมาเลย ไม่คิดว่าลูกจะยังร้องไห้อยู่อีกนะเนี่ย”

เธอหลับๆ ตื่นๆ อยู่เมื่อครู่นี้ แม้ว่าจะอ่อนล้ามากเกินกว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ในใจเธอนั้นก็รู้สึกตัวอยู่อย่างชัดเจนแล้ว

ตอนที่เธอได้ยินเสียงเบนนี่และไอรดา เธอก็ฝืนตัวเองให้ฟื้นขึ้นจากอาการโคม่า

เธอไม่คิดเลยว่าลูกๆ ของเธอจะร้องไห้หนักมากในนาทีที่เธอลืมตาขึ้น

ภาพนั้นทำให้รษิการู้สึกผิด “แม่ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง แม่ไม่ระวังตัวเลยจริงๆ”

การไม่ระวังตัวของเธอทำให้เธอตกหลุมพรางของเจตนิน

เธอมีทักษะและถ่อมตัวอย่างมาก เธอปฏิบัติต่อทุกคนอย่างอ่อนโยน หญิงสาวแบบนี้หายากมากจริงๆ!

คำชมจากพงศกรทำให้รษิกายิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วน “พระเจ้าเมตตาฉันอยู่ค่ะ เลยทำให้ฉันเดาออกว่าองค์ประกอบในยาถอนพิษมีอะไรบ้างในเวลาที่สำคัญแบบนั้น นอกจากนี้ การทำยาถอนพิษขึ้นมาก็ซับซ้อนมากด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะของอาจารย์หมอกับเมธินี ฉันก็คงยังอยู่ในภาวะโคม่าแหละค่ะ”

เธอใช้คำว่า “เดา” เพื่อแสดงออกถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน

พงศกรยิ่งประทับใจในตัวเธอ เขาพูดสรรเสริญเยินยอเธอต่อไป “ไม่แปลกใจเลยที่หาญชัยแอบเก็บคุณไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ถ้าคนอื่นรู้เรื่องคุณมาก่อน ผมแน่ใจว่าหมอเฒ่าทั้งหลายจะต้องแย่งชิงตัวคุณกันอย่างแน่นอน!”

รษิกาตอบเลี่ยงๆ “คำแนะนำของศาสตราจารย์หาญชัยตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้ฉันสงบจิตสงบใจได้ในเวลาวิกฤติค่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าพงศกรกว้างขึ้นกว่าเดิม “คุณมีพรสวรรค์มากจริงๆ” จากนั้นเขาก็หันไปหาอชิ “ลูกๆ คุณก็ทำให้ผมประทับใจมากเลยนะ เขาฉลาดมากกว่าใครๆ ถ้าเขาไม่ช่วยผมค้นหาสมุนไพรตามที่ต้องการแล้วล่ะก็ ผมคงทำไม่ทันเวลาแน่”

รษิกายิ้มอย่างภาคภูมิใจขณะที่หันไปมองลูกๆ ของเธอ