หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1745

“เจตนินอยู่ที่ไหน? บอกให้เขาออกมาที่นี่และอธิบายกับเราด้วย!”

ผู้คนเข้ามารายล้อมกวิน โดยพยายามกดดันว่าเจตนินอยู่ที่ไหน

กวินพยุงจุลพัฒน์ด้วยความยากลำบากขณะที่พยายามหาทางทำให้ผู้คนรอบตัวเขาสงบลง “คุณเจตนินกำลังรอพวกคุณอยู่ที่ดำรงกุลกรุ๊ปครับ รบกวนไปที่นั่นตอนนี้เลย ผมจะพานายท่านจุลพัฒน์ไปโรงพยาบาล”

ทุกคนไม่สงสัยในคำพูดของกวิน นอกจากนั้น พวกเขายังรู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่มาอยู่ขวางทางในเมื่อจุลพัฒน์ก็เป็นลมไปแล้ว หลังจากกวินออกไป พวกเขาก็ตรงไปที่ดำรงกุลกรุ๊ปด้วยความโมโห

ธุรกิจกว่าร้อยปีของตระกูลดำรงกุลกรุ๊ปล่มสลายลงภายในชั่วข้ามคืน

จักรภพเลิกคิ้วใส่เลอศิลป์หลังจากเห็นข่าว “นายจะเข้าไปเยี่ยมรษิกาตอนนี้ไหม? เธอถามถึงนายอยู่ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเลยนะ”

เลอศิลป์เกือบจะพอใจกับผลลัพธ์แล้ว เขาตรวจดูหน้าตาของตัวเอง ก่อนจะระงับออร่าที่ไม่เป็นมิตร แล้วเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้อง

เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวที่ประตู ทุกคนก็หันไปมอง

พอเห็นคนที่เดินเข้ามา ลลิตาก็กระซับว่า “คุณเลอศิลป์มาแล้ว”

ในบรรดาคนในห้องนั้น มีแต่เธอที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมธินีเหลือบมองชายที่ประตู จากนั้นก็มองเพื่อนรักก่อนจะอุ้มเด็กทั้งสามไว้พลางยิ้ม “ไปกันเถอะจ้ะ ออกไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่านะ พวกหนูสามคนคงจะหิวมากหลังจากยุ่งวุ่นวายมาทั้งคืน ใช่ไหมจ๊ะ?”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างรู้เท่าทันและแอบหัวเราะคิกคักใส่พ่อของพวกเขา

พงศกรเองก็ขอตัวออกไปด้วยหลังจากนั้น

ทุกคนออกไปจากห้องอย่างรู้ทันเพื่อให้ทั้งสองคนได้มีเวลาอยู่กันตามลำพัง

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องขณะที่พวกเขาจ้องมองสบตากันจากระยะไกล

ด้วยความกลัวที่เกาะกุมในใจเขาขณะที่มองหน้าหญิงสาวตรงหน้า เขาก็พูดด้วยเสียงทุ้มลึก “จริงนะ ผมเกือบจะสูญเสียคุณไปแล้ว…”

ตอนนี้เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนั้น ทุกเหตุการณ์ที่พวกเขาเผชิญมาเริ่มต้นจากรษิกาทั้งหมด รวมทั้งตอนที่พวกเขาแต่งงานกันครั้งแรก และการกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากผ่านไปหกปี

ในสองสถานการณ์ความเป็นความตายที่ผ่านมา เธอเป็นคนที่พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยชีวิตตัวเองและอยู่เคียงข้างเขา

ความรู้สึกผิดอันรุนแรงปั่นป่วนอยู่ในใจเขา ขณะที่ความคิดเหล่านั้นแล่นเข้ามาในหัว ทำให้เขาไม่รู้จะทำอะไร

ขณะที่ชายคนนั้นเงียบ เธอก็มองดูเขาด้วยความงุนงง

เมื่อพวกเขาสบตากัน รษิกาก็ได้เห็นอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ในแววตาของเลอศิลป์ เธอจึงใจสั่น เธอคิดว่าเขายังหนักใจหลังจากเป็นกังวลเรื่องเธออยู่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ เธอจึงเอื้อมมือออกไปลูบหน้าเขา

“อย่ากลัวไปเลย ดูสิ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ใช่ไหมล่ะ?”