หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1746

เลอศิลป์คว้าข้อมือเธอไว้ขณะที่เธอพูด เขาจูบริมฝีปากเธอก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบอะไร

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ไม่นานนัก เธอก็ยอมจำนนต่อจูบของเขาและโน้มตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

การยอมจำนนของเธอทำให้เขาประหลาดใจอยู่พักหนึ่ง แต่เลอศิลป์ก็จูบเธอต่อไปหลังจากชะงักไปพักหนึ่ง เขาจูบเธออย่างเร่าร้อนจนเธอแทบหายใจไม่ออก

ระหว่างการจูบนั้น รษิกาก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและเห็นหลังของเพื่อนเธอจากช่องประตูห้องพักฟื้น ด้วยความเขินอาย เธอจึงพยายามดิ้นออกจากการจูบ

เลอศิลป์ถอนริมฝีปากออกไปตามที่เธอต้องการ แต่ก็ยังกอดเธอไว้แน่นเหมือนเดิม

เมื่อรษิกาเห็นชายที่ปกติจะมีความอดทนถูกครอบงำด้วยความกลัวที่จะสูญเสียเธอ เธอก็รู้สึกแย่ที่ทำให้เขากังวล เธอจึงปล่อยให้เขากอดเธอไว้

เมื่อเขาปล่อยเธอไป ก็ไม่มีร่องรอยความยุ่งเหยิงบนใบหน้าของพวกเขาอีกต่อไป

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำนะคะ” รษิกากล่าวเป็นเชิงขอโทษ เมื่อเห็นเลอศิลป์อ่อนล้ามากเช่นนั้น

“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่เป็นไร ผมจะเอาคืนทุกคนที่ทำให้คุณต้องลำบากแบบนี้!” เลอศิลป์สาบานขณะที่จ้องมองเธอ

รษิกาสับสนเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น แต่ในที่สุดเธอก็เข้าใจ “เมื่อกี้นี้…”

เธอรู้จักเลอศิลป์เป็นอย่างดี

การที่เขาไม่อยู่ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาก่อนหน้านี้ทำให้เธองุนงง แต่เธอก็ไม่คิดอะไรมากเพราะตอนนั้นลูกๆ ก็อยู่กับเธอด้วย

เมื่อรษิกามีเวลาคิดทบทวนเรื่องต่างๆ เธอก็รู้ว่าเลอศิลป์คงไปตามแก้แค้นกับเจตนินเป็นแน่

โชคดีที่เธอเป็นคนที่ต้องทรมานต่อความเจ็บปวด เพราะถ้าเจตนินทำอะไรกับลูกๆ ของเธอ เธอก็พร้อมยอมทำตามข้อเรียกร้องของเขาแม้ว่าเขาจะขอเลอศิลป์ก็ตาม เธอจะเลือกลูกๆ มากกว่าเลือกคนอื่น

ตอนนี้เมื่อความคิดเธอเบนไปหาลูกๆ รษิกาก็เงยหน้ามามองเลอศิลป์ พลางคิดว่าเหตุการณ์นี้สอนให้เธอรู้ว่าการที่เด็กๆ มีพ่อนั้นเป็นเรื่องสำคัญมากแค่ไหน ซึ่งพ่อคนนั้นไม่มีใครดีไปกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เขากับเด็กๆ จะต้องดีใจมากที่ได้รู้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่…

รษิกาลังเลอีกครั้งเมื่อเธอคิดถึงท่าทีที่ศศิตามีต่ออชิและเบนนี่ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอก็เชื่อว่าควรจะต้องเปิดเผยต่อเลอศิลป์แล้ว

“อันที่จริง ฉัน…”

เธอเปิดปากพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในแววตาเธอก็เจือไปด้วยความไม่แน่ใจขณะที่จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า