หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1747

“มีอะไรเหรอ?” เลอศิลป์ถาม เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่รษิกาอยากจะเปิดเผย

เขารออยู่เงียบๆ และปล่อยให้เธอใช้เวลาให้เต็มที่ขณะที่เขาเห็นว่าเธอยังดูไม่ค่อยเต็มใจนัก

ความรอบคอบของเขาทำให้รษิกายิ่งรู้สึกผิดและแน่วแน่มากขึ้นที่จะสารภาพความจริงกับเขา แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็สบตาเขาและถามว่า “คุณคิดยังไงกับอชิและเบนนี่?”

“ผมรักพวกเขาตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอพวกเขา” เลอศิลป์พูดอย่างจริงจัง เขาสบตาเธออยู่ตลอดเวลา

ในตอนนี้ เขาเดาออกแล้วว่ารษิกาคิดอะไรอยู่

สิ่งที่เขาต้องการคือให้เธอพูดออกมา เขาจึงเงียบไปหลังจากนั้นและแค่มองเธออย่างจริงใจโดยมีความหวังลุกโชนอยู่ในใจเขา

สายตาของรษิกาวูบไหวเมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์จริงจังแค่ไหน “งั้นก็ดีค่ะ…”

เพราะเธอเก็บความลับมาอย่างยาวนาน เธอจึงไม่รู้ว่าจะบอกเลอศิลป์อย่างไรดี และพยายามอย่างประหม่าเพื่อจะเรียบเรียงคำก่อนจะเอ่ยปากพูด

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดที่จะเปิดเผยตัวตนของอชิและเบนนี่ให้เขาฟัง แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถเก็บความลับจากเลอศิลป์ได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น

มันไม่สมควรที่เธอจะพรากลูกๆ จากครอบครัวที่สมบูรณ์ในตอนนี้ ซึ่งในที่สุดพวกเขาก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ แล้ว

ภาพพวกเขายิ้มกันอย่างมีความสุขทำให้เธอมีความกล้าที่จะยอมรับในที่สุด “อันที่จริง อชิกับเบนนี่เป็นลูกของคุณเหมือนกัน ฉันขอโทษที่ปิดบังความจริงจากคุณมานานนะคะ”

ฉันต้องการจะซ่อนพวกเขาไม่ให้คุณเจอ เพราะฉันกลัวว่าคุณจะพรากพวกเขาไปจากฉัน

“คุณกลัวว่าผมจะพรากพวกเขาไปจากคุณสินะ” เลอศิลป์กล่าวตรงใจเธอ ทำให้รษิกายิ้มออกมา เธอยอมรับความจริงในคำพูดนั้น

“ฉันขอโทษที่คุณต้องแยกจากเด็กๆ ทั้งสองคนมานาน เป็นเพราะฉันเอง” เธอขอโทษ

“ไม่ คุณไม่ต้องขอโทษเลยเพราะมันเป็นความผิดของผมเอง ผมเป็นคนทำร้ายคุณ และหักหลังคุณเมื่อหกปีก่อน ผมสัญญาว่าผมจะค่อยๆ ทำให้คุณเชื่อใจผม ผมดีใจนะที่พวกเขาได้อยู่เคียงข้างคุณตลอดเวลาที่ผ่านมานี้แทนผม”

เลอศิลป์เชื่อว่าทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่มันควรจะเป็น เพราะอชิและเบนนี่คือเหตุผลที่รษิกาผ่านพ้นช่วงเวลาที่ผ่านมาได้โดยไม่ต้องรู้สึกเหงา และทั้งสองก็เป็นเหตุผลที่เขาเอาชนะใจเธอกลับมาได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย

รษิการู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์ไม่กล่าวโทษเธอเลย แต่ก็ยังมีบางอย่างที่รบกวนจิตใจของเธออยู่

“คุณไม่มีอะไรจะถามฉันเลยเหรอ? เรื่องนี้มันจริงจังมากเลยนะ คุณเชื่อสิ่งที่ฉันพูดอย่างนั้นเลยเหรอ?”