หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1748

รษิกาคิดไม่ตกกับปฏิกิริยาของเลอศิลป์ เพราะส่วนตัวเธอเองแล้ว เธอถึงกับเซเมื่อรู้ว่าไอรดาเป็นลูกสาวของเธอ แต่ใบหน้าของเลอศิลป์แทบไม่มีร่องรอยของอารมณ์หรือข้อสงสัยใดๆ เลย

เขาเชื่อใจฉันมากหรือเป็นเพราะเขารู้เรื่องนี้แล้ว?

รอยขมวดคิ้วปรากฏขึ้นเมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น

เลอศิลป์มองดูหญิงสาวที่กำลังกังวล เขาลูบผมเธอและพูดว่า “ผมรู้เรื่องนั้นแล้ว ผมก็เลยไม่แปลกใจ”

“เมื่อไรคะ?” รษิกาโพล่งขึ้นมา

จากนั้น เธอก็คิดได้ว่าท่าทีของเลอศิลป์ที่มีต่ออชิและเบนนี่ยังคงเป็นเหมือนเดิม นับตั้งแต่ก่อนเธอจะหมดสติไปด้วยซ้ำ

เช่นเดียวกับที่เลอศิลป์พูด เขารักเด็กชายทั้งสองมาโดยตลอด แม้ว่าเด็กๆ จะไม่ชอบเขาในตอนแรกเพราะรษิกาก็ตาม

ไม่สำคัญเลยว่าจะเป็นเพราะความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ หรือเพราะเขารักอชิและเบนนี่จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นทางไหน ก็เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงเด็กชายเท่ากันกับที่เป็นห่วงไอรดา โดยเฉพาะเมื่อเขาประกาศภูมิหลังของเด็กชายทั้งสองต่อสาธารณะเพื่อปกป้องพวกเขา

รษิกานึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งเธอคิดมากเท่าไร เธอก็ยิ่งระบุไม่ได้ว่าเลอศิลป์รู้ความจริงตั้งแต่เมื่อไรกันแน่

“ผมไปหาคมสันเผื่อว่าเขาจะหาทางช่วยคุณได้ตอนที่คุณหมดสติไป ผมดีใจมากเมื่อได้รู้ว่าเด็กๆ เป็นลูกของผมจริงๆ แต่ตอนนั้นผมกังวลเรื่องของคุณมากกว่า”

ในเมื่อเลอศิลป์รู้แล้วว่าพวกเขาเป็นลูกชายของตนเอง เขาจึงไม่ได้แปลกใจอะไรเลยเมื่อรษิกาเปิดเผยความจริงออกมา

ตอนนี้เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น เธอก็รู้สึกน่าขันที่เธอซึ่งเป็นหมอถูกวางยาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฉันพนันได้เลยว่าศาสตราจารย์หาญชัยจะต้องบอกให้ฉันกลับไปเรียนมาใหม่ ฉันต้องฝึกฝนทักษะทางการแพทย์หลังจากออกจากโรงพยาบาลเพื่อช่วยชีวิตผู้คนได้มากขึ้นและดูแลตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้

เมื่อเลอศิลป์เห็นว่ารษิกากำลังวิจารณ์ตนเอง เขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องไป

“จะว่าไป ผมอาจจะโอเคกับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมและอชิกับเบนนี่ แต่ผมก็ยังเคืองอยู่นะที่ผู้ชายคนอื่นรู้เรื่องนี้ก่อนที่ผมจะรู้”

ความจริงที่ว่าคมสันเป็นคนดูแลเธอตลอดการตั้งครรภ์ ทำให้เลอศิลป์รู้สึกผิด และความรู้สึกที่ชัดเจนมากกว่านั้นคือ ความหึงหวง