หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 177

ทั้งสามปรึกษากันสั้นๆ ก่อนที่จะตกลงกันว่าจะเชิญศศิตาและสามีของเธอมาทานมื้อเย็นกันที่ร้านริมชลธารในคืนนั้น

เมื่อศศิตาและเอกพลมาถึง ครอบครัวของอัญชสาก็รอกันอยู่พร้อมหน้าแล้วในห้องอาหารส่วนตัว อัญชสาก้มหน้าต่ำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังสิ้นหวัง ขณะที่พ่อแม่ของเธอมีสีหน้าแสดงความไม่พอใจ

เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง อัญชสาก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะคุณศศิตาและคุณเอกพล”

รอยยิ้มของเธอหายวับไปทันทีที่เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องทำเป็นเจ็บแค้นใจอยู่

“อัญชสา เกิดอะไรขึ้น? มีใครรังแกอะไรหนูงั้นเหรอ? บอกฉันมาสิ” ศศิตาเอ่ยถามขึ้นอย่างงุนงง

เสียงของจันทราดังขึ้นมา “ลูกสาวฉันรู้สึกไม่ดีเพราะข่าวลือที่แพร่อยู่ตอนนี้น่ะ เขาซุบซิบกันว่าเธอเป็นพวกชอบฉวยโอกาส เกาะผู้ชายรวย ทำเอาเธอร้องไห้มาสองสามวันแล้ว”

อัญชสารีบปฏิเสธในทันที “ไม่นะคะ หนูรู้ว่าเลอศิลป์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น หนูแค่ได้ยินข่าวลือแต่หนูก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ…”

เธอพร่ำพูดออกมาขณะที่ตาเธอแดงก่ำ

จันทรามองเธอด้วยสายตาที่ยอมแพ้และเป็นกังวล “ลูกอยู่เคียงข้างเลอศิลป์มาตลอดหลายปี พวกเรารู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่คนนอกที่เขาไม่รู้เรื่องนี่สิ ถ้าเลอศิลป์…”

เธอหยุดและพูดขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม “ถ้าเลอศิลป์รักลูก เขาจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องทุกข์ใจ เขาอาจไม่สนใจสภาพของลูกในตอนนี้ แต่แม่ไม่! ฟังแม่นะ ถึงเวลาที่ต้องเลิกกับเขาแล้ว”

ศศิตาและเอกภพได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดอย่างชัดเจน

ศศิตาไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อจู่ๆ พวกเขาก็ขอยกเลิกงานหมั้น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เมื่อเธอประกาศกร้าวขึ้นว่า “เป็นไปไม่ได้ เลอศิลป์กับอัญชสาหมั้นหมายกันมาหลายปี เราจะมายกเลิกการหมั้นแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

“นี่เป็นทางเดียวที่จะหยุดข่าวลือพวกนั้นได้” จันทราอธิบายอย่างขมขื่น “ไม่ต้องห่วง ฉันจะบอกให้อัญชสาลืมเขาไปเสีย เพราะเธอเองก็ต้องพบเจอความสุขของตัวเองเหมือนกัน”

ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ สักพักศศิตาก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “มันต้องมีวิธีอื่นสิ”

ก่อนที่จันทราจะทันได้พูดอะไร ศศิตาก็คว้ากระเป๋าและลุกขึ้นยืน “สะใภ้คนเดียวที่ฉันจะยอมรับคืออัญชสาเท่านั้น ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

หลังจากพูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองข้างหลังอีก