หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1820

เมื่อรษิกาพูดจบ เธอก็วางสายไป โดยไม่ให้โอกาสจักรภพได้ปฏิเสธเลย

ด้วยความกังวลว่าเลอศิลป์จะไม่พอใจ เธออธิบายว่า “ฉันพอใจกับแผนการที่คุณวางให้ฉัน แต่ถ้าตระกูลคชาเรศต้องขาดทุนเป็นจำนวนมาก มันก็ไม่ต่างอะไรจากคุณเลยนะ แผนการทั้งหมดนี้ก็จะเปล่าประโยชน์ไปเลย”

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์หัวเราะเบาๆ “วิธีของคุณเหมาะกับนักธุรกิจมากในตอนนี้!”

“จริงเหรอ? เยี่ยมเลยนะ! ตราบใดที่จักรภพควบคุมราคาได้ เขาก็จะช่วยฉันประหยัดไปได้มาก ฉันคิดว่าสองร้อยล้านเป็นราคาที่เหมาะสมในการจ่ายเพื่อยุติเรื่องนี้”

จากนั้น รษิกาก็หันไปต้มน้ำเพื่อเตรียมชงกาแฟถ้วยโปรดให้เลอศิลป์

กลิ่นกาแฟแผ่ไปทั่วห้อง

ขณะที่เธอดื่มด่ำกับกาแฟ เขาก็สังเกตสีหน้าเธออย่างระมัดระวังและพูดว่า “พรุ่งนี้ไปโรงเรียนมัธยมกับผมหน่อยนะ รษิกา ผมสัญญากับอรอุษาไว้ว่าจะไปเยี่ยมครูใหญ่เพราะเขาป่วย”

เธอยิ้ม “ในเมื่อเป็นสัญญาระหว่างคุณกับคุณอรอุษา ฉันไม่คิดว่ามันจะดีถ้าฉันไปด้วยนะ ฉันจะไม่หึงคุณหรอก ฉันรู้ว่าพวกคุณสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันมา”

รษิกาในตอนนี้เป็นคนตรงไปตรงมาและแสดงความคิดตนเองออกมาได้ดีขึ้น ฉันไม่จำเป็นต้องหึงหวง อีกอย่าง ฉันก็แน่ใจว่าเขาพูดว่าจะให้ฉันไปด้วยตอนที่เขาคุยกับอรอุษา ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว

“ที่ผมอยากให้คุณไปด้วยกันไม่ใช่เพราะแบบนั้นเลย คุณลืมแล้วเหรอว่าคุณเป็นหมอรษิกาในตำนานเลยนะ? ผมอยากให้คุณไปด้วย เพราะคุณอาจจะช่วยรักษาอาการของเขาได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็จะไปกับคุณ พอถึงเวลาแล้ว คุณมารับฉันที่สถาบันวิจัยนะคะ พรุ่งนี้ ฉันอยากไปถึงที่นั่นตั้งแต่เช้าตรู่”

อรอุษาตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมงเช้าเนื่องจากนาฬิกาส่งเสียงปลุก

ขณะที่อรอุษายืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนมัธยม เธอก็ย้อนนึกถึงอดีตที่เธอเรียนอยู่ที่นี่ มันนานเกินสิบปีแล้ว แต่ฉันก็ยังจำได้ว่าเลอศิลป์กับฉันมักจะทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกัน ฉันจะซ้อนท้ายรถจักรยานของเขา ขณะที่เขาขี่ไปรอบๆ โรงเรียน โดยที่นักเรียนหลายๆ คนก็พูดถึงพวกเรา จนกระทั่งครูประจำชั้นบอกเราว่าอย่าตกหลุมรักกันเลยเพราะเรายังเด็ก แต่มันคงจะดีมากเลยถ้าเรารักกันจริงๆ

มันเป็นเพราะเธอได้เห็นเลอศิลป์กับรษิกาก้าวลงมาจากรถโรลส์-รอยซ์ด้วยกัน

งั้นเขาก็พาเธอมาด้วยสินะ ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเลย แต่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น อรอุษาพยายามจะโน้มน้าวตัวเองให้ยอมรับความเป็นจริง

นาทีต่อมา เลอศิลป์ก็เข้ามาหาเธอพร้อมกับรษิกา “คุณรอนานหรือเปล่า? อรอุษา”

น้ำเสียงเขาทำให้ฉันนึกถึงอดีตทุกครั้ง อรอุษาพยักหน้าและจ้องมองรษิกา “ครูใหญ่ของเรา คุณวิชัยน่ะ เขาป่วยหนักมากค่ะคุณรษิกา เขาเจ็บปวดมาก ฉันหวังว่าคุณจะรักษาเขาได้นะคะ!”

รษิกาพยักหน้าตอบ ฉันเห็นว่าเธอยังคงประทับใจในตัวเลอศิลป์อยู่ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอก เขาเป็นคนเก่งมากนี่นา ก็เป็นปกติที่เขาจะดึงดูดสาวๆ นับไม่ถ้วน ใช่ว่าฉันจะทำอะไรได้นี่ มันขึ้นอยู่กับทัศนคติของเขาต่อเรื่องนี้มากกว่า