หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1843

คืนนั้น เมื่อเลอศิลป์กลับมาถึงบ้าน รษิกาก็มองเขาด้วยสายตาที่แฝงความหมายเพื่อห้ามไม่ให้เขาพูดถึงอุบัติเหตุของศศิตาต่อหน้าเด็กๆ

“พ่อ แม่ ผมสมัครแข่งงานคอมพิวเตอร์ด้วยฮะ แล้วมันเป็นการแข่งแบบนานาชาติด้วย!” เบนนี่พูดอย่างกระตือรือร้น

เลอศิลป์ลูบหัวเด็กชายทันทีและชื่นชมเขา “เยี่ยมเลย แต่จำไว้นะว่าอย่าออมมือให้เด็กคนอื่นเด็ดขาด โอเคไหม?”

ทักษะการแฮ็กของเบนนี่ในตอนนี้ไปถึงระดับความเชี่ยวชาญที่แม้แต่เลอศิลป์เองก็ยังตะลึง

อชิที่อยากได้รับความรักจากพ่อเหมือนกันรีบเข้ามาประกาศข่าวต่อไป “พ่อฮะ ผมได้เข้าร่วมรายการ อัจฉริยะสุดขั้ว แล้วได้เข้ารอบแรกด้วยฮะ ทีมผู้ผลิตเชิญให้ผมไปแข่งรอบสุดท้าย ผมไปได้ไหมฮะ?”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะทึ่งเหมือนกัน เด็กเหล่านี้นี่นะ! พวกเขาโตมาเป็นอะไรได้บ้างในตอนที่เราไม่ทันได้สังเกต?

เลอศิลป์อุ้มอชิขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วหอมแก้มเด็กชายฟอดใหญ่ก่อนจะชื่นชมเขา “ความจำของลูกดีกว่าคอมพิวเตอร์เสียอีก ลูกควรไปร่วมแข่งรอบสุดท้ายถ้าลูกต้องการ พ่อสัญญาว่าจะไปดูลูกแข่งด้วย”

ไอรดารู้สึกสิ้นหวัง หลังจากคิดอยู่สักพัก เธอก็รีบเสริมขึ้นมาว่า “พ่อคะแม่คะ หนูส่งการออกแบบของหนูไปให้ดีไซน์เนอร์ชื่อดังที่เอเปีย เขาเสนอว่าจะรับหนูเป็นพนักงานฝึกหัด แต่หนูยังเด็กและไม่อยากไปต่างประเทศเลย”

ทั้งเลอศิลป์และรษิกางุนงงไปกับข่าวนั้น

“ดีไซน์เนอร์ชื่อดังคนไหนกัน? แล้วเขาเป็นดีไซน์เนอร์จริงๆ ใช่ไหม?” เลอศิลป์ถามอย่างจริงจัง เขาอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงว่าไอรดาอาจตกหลุมพรางของมิจฉาชีพได้

ตอนนั้นเอง อชิกับเบนนี่ต่างก็ช่วยกันอธิบาย

“ผมเป็นคนช่วยไอวี่หาดีไซน์เนอร์คนนั้นเองฮะ เขาเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียงในอันดับสามของโลกเลย บิณฑ์ บันดาลวงษ์คนนั้นน่ะครับ ที่เป็นดีไซน์เนอร์ผู้อยู่เบื้องหลังแบรนด์ดังต่างๆ!”

“ใช่ครับ เพราะไอวี่ยังไม่เก่งภาษายศคีรี ผมก็เลยช่วยแปล เขาส่งคำตอบกลับมาแล้วและยังอยู่ในกล่องจดหมายผมอยู่เลย และเป็นอีเมลสำหรับทำงานของคุณบิณฑ์จริงๆ ครับ”

รษิกากับเลอศิลป์มองหน้ากัน

พันธุกรรมของเรามันแรงขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกๆ ของเราเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง!

ที่บ้านใหญ่ของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ศศิตาวางสายไปและร้องไห้ออกมาทันที

เมื่อเห็นเช่นนั้น เอกพลที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมแอปเปิลที่หั่นแล้วก็ถามว่า “คุณก็คุยกับเด็กๆ ดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมจู่ๆ ถึงร้องไห้ออกมาล่ะ?”

“ฉันแค่มีความสุขมากๆ! ฉันไม่เคยมีความสุขมากกว่านี้เลยในชีวิตฉัน ดูสิว่าหลานๆ ฉันเป็นห่วงฉันมากแค่ไหน ในที่สุดฉันก็ได้รู้สึกถึงความสุขที่แท้จริงของการเป็นย่าคนแล้ว”

ศศิตานั้นร้องไห้ออกมาเพราะความสุข

เธอรู้ว่าแม้ไม่ได้รับการให้อภัยเต็มร้อยจากลูกสะใภ้ของเธอ แต่ตอนนี้เธอก็ได้ประสบกับความสุขที่แท้จริงแล้ว

ทำไมฉันไม่เคยคิดจะมองเรื่องนี้แบบนี้มาก่อน? ฉันต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ที่ปฏิบัติต่อรษิกาไม่ดีอย่างนั้น!

“มันเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ? ชีวิตน่ะเปลี่ยนแปลงได้แน่นอนเมื่อเราเปลี่ยนทัศนคติ” เอกพลยิ้มขณะที่ส่งแอปเปิลให้เธอ