หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1844

ดึกแล้ว เด็กๆ ทุกคนหลับไปหมดแล้ว

แต่รษิกายังคงปวดท้องอยู่ เธอเจ็บปวดมากจนไม่สามารถยืดตัวตรงได้

ขณะที่เลอศิลป์นวดให้หญิงสาว เขาก็บ่นเธอไปด้วยในเวลาเดียวกัน โดยหวังว่าเธอจะหยุดทำงานบ้าง

“ผลข้างเคียงนี้คงมาจากช่วงกักตัวที่แสนแย่ของฉันเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้มันกลับมาหลอกหลอนฉันอีกแล้ว” รษิกาบ่น

เลอศิลป์รู้สึกผิดเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกสับสนวุ่นวายทำให้เขาเริ่มโทษตัวเอง

ด้วยความอบอุ่นและแรงกดที่พอเหมาะจากฝ่ามือของชายหนุ่ม รษิกาก็รู้สึกได้ว่าความเจ็บปวดที่ค่อยๆ บรรเทาลง

“จริงๆ แล้วมันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น มันจะปวดแค่วันแรกเท่านั้น ฉันพนันได้เลยว่าพรุ่งนี้เช้าฉันจะไม่เป็นไร!” เธอปลอบใจเลอศิลป์

ทั้งสองคนพูดถึงเรื่องอุบัติเหตุรถชน

“จากการสอบสวนของตำรวจจราจรในแต่ละแยก รวมทั้งกล้องวงจรปิดที่ลลิตากับเมธินีให้มา ไม่มีโอกาสอะไรที่ใครจะมาเข้าใกล้รถคุณได้เลย หรือเป็นเพราะเบรคมันสึกหรอหมดแล้ว?”

หลังจากเลอศิลป์สรุปจากเบาะแสที่ได้มาทั้งหมดในตอนนี้ เขาก็จ้องมองรษิกาด้วยความคาดหวัง บางทีเธออาจจะจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันมองข้ามไปได้บ้าง

“แต่ว่ารถก็ยังใหม่อยู่มาก มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลนะถ้าเบรคจะสึกหรอเร็วขนาดนั้น การสรุปของตำรวจจราจรนั้นก็คงจะไม่ผิด” เลอศิลป์ล้มเลิกความคิดที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ไป

จากนั้นก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวรษิกา

“ฉันคิดว่าฉันอาจจะจอดรถในที่แห่งหนึ่งเมื่อคืนวานนี้ เพื่อช่วยผู้หญิงแก่ให้ข้ามถนน แต่ฉันใช้เวลาไปแค่หกถึงเจ็ดนาทีเองนะ” ไม่ว่าเธอจะคิดมากแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติเลย

นั่นคือช่วงเวลาสงบนิ่งเดียวที่เธอคิดได้จนถึงตอนนี้

ทันใดนั้น ดวงตาของเลอศิลป์ก็เป็นประกายขึ้น

“จริงเหรอ? คุณจอดรถที่แยกไหน? จำได้ไหม?”

รษิกาอธิบายรายละเอียดของแยกดังกล่าว เลอศิลป์จึงโทรหาครรชิตและขอให้ครรชิตแจ้งตำรวจจราจรให้เริ่มการสืบสวนรอบใหม่ทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ความหวังของเลอศิลป์ก็พังครืน สิ่งสุดท้ายที่เขาหวังจะได้ยินคือกล้องวงจรปิดในแยกดังกล่าวนั้นมีปัญหาเมื่อคืนก่อน

ช่างเป็นแผนที่ละเอียดรอบคอบมาก!

มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปเจอผู้ชายจากทางเหนือคนนั้นแล้ว!

“ฉันดีใจที่คุณไม่เป็นไรนะคะ! ฉันตกใจแทบแย่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?” อรอุษาถามถึงสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว การวางตัวให้ดูดีคงเป็นจุดแข็งของเธอ

หลังจากเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้อรอุษาฟังแล้ว ศศิตาก็เสริมด้วยความไม่รู้ว่า “โชคดีนะที่เป็นฉันที่ขับรถชน ถ้าเป็นรษิกา เธอคงจะบาดเจ็บหนัก ดูจากที่ปกติเธอจะขับรถเร็วอยู่”

วินาทีที่อรอุษาได้ยินคำนั้น ท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้แต่ดวงตาของเธอก็ยังเย็นชา

กระนั้น เธอก็ปกปิดสีหน้าที่ร้ายกาจไปได้ทันเวลา

เธอน่าจะตัดสินใจกลับตัวใหม่แล้วใช่ไหม? ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันไม่ใจอ่อนไปเพราะเธอ!

อรอุษาแอบกัดฟันไว้ แต่เบื้องหน้าเธอยิ้มออกมาอย่างสดใส “มันบังเอิญอะไรอย่างนั้นคะ? คุณนายศศิตา คุณถึงกับช่วยคุณรษิกาเอาไว้ได้ เทพีแห่งโชคชะตาคงเข้าข้างเธอน่าดูเลยนะคะ!”

เอ๊ะ? ทำไมเธอต้องพูดแบบนั้นล่ะ เด็กคนนี้มีอะไรผิดปกติไปแน่เลย

แต่กระนั้น ศศิตาก็เลือกจะไม่ใส่ใจกับความสงสัยของเธอขณะที่มีสีหน้าเป็นมิตร “ขอบใจที่เป็นห่วงฉันนะ อรอุษา ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ฉันอยากเข้านอนเร็วๆ เธอควรกลับบ้านไปบอกพ่อแม่เธอได้ว่าฉันไม่เป็นไร”