หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1848

เลอศิลป์และจักรภพคุยเรื่องงานกันระหว่างดื่มกาแฟอยู่ในบ้าน

ยังไม่มีความคืบหน้าเพิ่มเติมใดๆ ในการสืบสวนหาสาเหตุของอุบัติเหตุนั้น

เมื่อได้รู้ว่าน้องสาวเขาได้รับการว่าจ้างให้เข้าทำงานที่บริษัทของชโยดม จักรภพก็ต้องการเรียกเธอกลับมาถามให้รู้เรื่อง แต่เลอศิลป์ก็ห้ามไว้

“เป็นชโยดมที่ขอให้อาจารย์หมอพงศกรมาช่วยเรา ถึงรษิกาจะเป็นคนคิดยาถอนพิษขึ้นมาเอง แต่อาจารย์หมอพงศกรก็ช่วยเราในเวลาที่วิกฤติ ฉันเชื่อว่าชโยดมจะไม่ลดตัวลงใช้กลวิธีดังกล่าว เราสามารถกำจัดเขาโดยมั่นใจได้”

จักรภพพยักหน้า ตรรกะนี้สมเหตุสมผลดี

ตรกูลกังสดาลพิภพจากทางเหนือนั้นมีอิทธิพล และมีอำนาจในการบริหารที่ดินและชนชั้นสูงในสังคมมากมาย ชโยดมซึ่งมาจากตระกูลแบบนี้จะต้องรอบคอบมากหากเขาจะทำอะไรที่ไร้หลักการ

“นายได้กินยาเป็นประจำแล้วหรือยัง?” จู่ๆ เลอศิลป์ก็ถาม

จักรภพพยักหน้า “ฉันกินยาแผนโบราณของรษิกาตามใบสั่งยา หมอเมธินีก็บอกให้ฉันกลับไปตรวจซ้ำในสิ้นเดือนนี้”

“ดีเลย เมธินีเป็นห่วงเรื่องอาการของนายมากนะ” เลอศิลป์ย้ำเขาเล็กน้อยโดยหวังว่าจักรภพจะเข้าใจสิ่งที่ต้องการจะสื่อ

แต่เขาก็ต้องประหลาดใจ เพราะจักรภพดูมีสีหน้าอับอาย “ใช่ หมอเมธินีมีนิสัยอ่อนโยนและห่วงใยคนอื่นจากใจจริง”

เลอศิลป์หรี่ตา

ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว มีเรื่องเกิดขึ้นมาหลังจากเราไปบริจาคที่บ้านเด็กกำพร้าคราวก่อนหรือเปล่านะ?

แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจที่จะถามถึงเรื่องนั้น เนื่องจากจักรภพมีท่าทีจริงจังต่อเขาเสมอมา เขาจึงทำได้เพียงแต่แสดงพฤติกรรมเช่นเดียวกัน

เมื่อเห็นว่าสายตาของเลอศิลป์มีบางอย่างแปลกๆ จักรภพก็ถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า? เลอศิลป์”

“ปะ… เปล่า! จากนี้ไปก็คอยดูชโยดมไว้ให้ดี คราวนี้เขาพ่ายแพ้ ดังนั้น เขาจะต้องไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่”

จักรภพพยักหน้า เขาแอบชื่นชมเลอศิลป์อยู่ในใจ

ชโยดมคงทำทุกอย่างอย่างลับๆ แต่เลอศิลป์ไม่ใช่แค่เดาเจตนาของเขาออกเท่านั้น แต่ยังตอบสนองได้รวดเร็วพอที่จะเอาชนะเขาได้อีกด้วย

“สวัสดีครับ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากขนาดนี้เลย รถผมก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก” จักรภพเดินมาที่โต๊ะ แต่เขาดูไม่มีทีท่าว่าอยากจะนั่งลงเลย

ขนิษฐายิ้มกว้าง ดวงตาเธอเป็นประกายสดใส “คิดซะว่าเป็นการทานข้าวกับฉันก็ได้ค่ะ คุณจักรภพ มันคงไม่ทำให้คุณเสียเวลามากหรอกใช่ไหม?”

“งั้นก็ได้” จักรภพพยักหน้าและนั่งลง

เมื่อได้รู้เรื่องความชอบของจักรภพมาจากฝนทิพย์แล้ว ขนิษฐาก็รู้ล่วงหน้าว่าเขาชอบทานอะไร ทุกอย่างที่เธอสั่งจึงเป็นสิ่งที่เขาชอบ ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจมาก

“คุณก็ชอบอาหารนี้เหมือนกันเหรอ? คุณขนิษฐา ช่างบังเอิญจังเลยนะ ผมก็ชอบเหมือนกัน! ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องเนื้อสันในวัว คุณเป็นคนในพื้นที่หรือเปล่าครับ?”

ขณะที่พวกเขาทานอาหาร ขนิษฐาก็รู้สึกว่าเธอปิดช่องว่างระหว่างตัวเธอกับจักรภพได้แล้ว

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยเปิดเผยตัวตนของเธอเลย และแน่นอนว่าเธอจะไม่บอกเขาว่าเธอรู้เรื่องของเขาจากฝนทิพย์

เธอต้องการทำให้เขารู้สึกว่าพวกเขาสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก