หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1849

อรอุษามาถึงบนเรือสำราญแล้ว

“แผนล้มเหลว ศศิตาตั้งใจที่จะเป็นแม่สามีที่ดีและจะไม่สงสัยรษิกาเลย” อรอุษามีท่าทีหดหู่และรอคำตอบจากกฤษณา

ใบหน้าของกฤษณาบูดบึ้งไปด้วยความโกรธ

“ให้ตาย ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับศศิตาเลย? เธอเชื่อในรษิกามากขนาดนั้นเลยเหรอ? งั้นก็ดีเลย เราจะทำให้รษิกาสงสัยเธอแทน” กฤษณาพูดลอดไรฟัน เสียงของเธอเจือไปด้วยความบ้าคลั่ง

“ฉันกลัวว่ามันจะไม่ได้ง่าย แผนของคุณทำให้พวกเขาตื่นตัวกันแล้ว เลอศิลป์ก็เพิ่มบอดี้การ์ดให้รษิกาด้วย”

“คุณกลัวอะไร? เราจะเริ่มจากพวกเด็กๆ ก่อน! ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ฉันไม่ได้กลัวอะไรมานานมากแล้ว มันเป็นความผิดฉันเองที่ไม่โหดร้ายพอจะกำจัดเด็กบ้าสามคนนั่นไปก่อนหน้านี้ ทุกอย่างจะดีขึ้นในตอนนี้ที่ฉันกล้าพอจะทำ!”

อรอุษารู้สึกเย็นวาบไปทั่วสันหลังจนกระทั่งขนหัวลุก

ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่มาร่วมมือกับกฤษณา

ผู้หญิงคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นมาก ไม่มีอะไรอยู่เหนือเธออีกแล้วในจุดนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เธอก็หนีกลับไปฮาเวนกับคุณกรรณของเธอได้อยู่แล้ว

ดวงตาของอรอุษาเคร่งเครียดขึ้นพักหนึ่ง ซึ่งทำให้กฤษณาจ้องมองเธอ

“เป็นอะไร? คุณกลัวว่าฉันจะพลาดงั้นเหรอ?” กฤษณาถามด้วยเสียงหยอกล้อ

อรอุษายังคงมีสติ “คุณบอกว่าเราจะไม่ทำร้ายพวกเขาตรงๆ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะไม่คิดแบบนั้นแล้ว”

สีหน้าของกฤษณาแข็งค้าง แต่เธอก็รีบตั้งสติ “การกระทำที่ต่อต้านเด็กๆ ถือเป็นการกระทำที่โง่เขลาทีเดียว ไม่เป็นไรหรอกนะถ้าคุณไม่อยากทำแบบนั้น เราจะคิดหาวิธีอื่นกัน”

คืนนั้น รษิกากินซุปที่ศศิตาทำให้และรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่สู่จิตใจของเธอ

เลอศิลป์ออกมาจากห้องทำงาน เขากอดเธอจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน

หมาป่าที่อดอาหารมาหลายวันได้ไล่ล่าเหยื่อให้จนมุม

แก้มของรษิกาเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอเอียงศีรษะ และดวงตาของเธอมีเจตนาที่จะตอบสนอง

อย่างไรก็ตาม คำพูดที่ออกมาต่อจากนั้นทำให้ไฟของเลอศิลป์ดับมอดลง

“เราจะรออีกสองวัน”

เลอศิลป์ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยเธอ “ผมจะไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน”

รษิกาหัวเราะ เธอดูพอใจกับตัวเองที่ได้เห็นเขายอมแพ้ “ระวังอย่าให้เป็นหวัดล่ะ!”

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ รษิกาจึงกลับไปที่ห้องทำงาน เธอหยิบหนังสือขึ้นมา และหันไปสนใจเทคนิคการฝังเข็มเซรูเลียน