หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 19

ริมฝีปากร้อนผ่าวของชายคนนั้นประกบเข้ากับริมฝีปากเธอ และลมหายใจของทั้งสองก็สัมผัสผิวของกันและกัน

ในวินาทีนั้น หัวใจของรษิกาเลื่อนลอย

เธอไม่คิดว่าเลอศิลป์จะทำอะไรสุดโต่งแบบนี้

ชายหนุ่มถึงกับบีบคางเธอแน่นขึ้น ดูเหมือนว่าเขาพยายามบังคับให้เธออ้าปากออก

ทันใดนั้น รษิกาก็ตั้งสติได้และกระฟัดกระเฟียดใส่เขา “ปล่อยฉันนะ คุณเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์! คุณบ้าไปแล้วหรือไง? เราอยู่ในร้านอาหารนะ! เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า!”

เลอศิลป์ขยับห่างจากเธอออกไปเล็กน้อยเพราะเธอดิ้นรนขัดขืน แต่เมื่อได้ยินที่เธอพูด เขาก็ขมวดคิ้ว “แล้วไง? คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะชดเชยให้ผม? ผมแค่ทวงหนี้ที่คุณติดค้างผมแค่นี้ คุณก็กลัวขึ้นมาแล้วเหรอ?”

ตาของรษิกากระตุก คลื่นแห่งความขยะแขยงสาดซัดเข้าเธอใส่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำลงไปในคืนนั้น

อาจเป็นเพราะเขาถูกวางยาในคืนนั้น เลอศิลป์จึงแทบไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง แต่เขาก็ยังทำลงไปโดยสัญชาตญาณอันแสนจะหยาบกระด้าง

ดังนั้น เธอจึงจำอะไรในคืนนั้นไม่ได้เลยนอกจากความเจ็บปวด

ในตอนนี้ กลิ่นกายของชายหนุ่มและกลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆ โชยมาเตะจมูกเธออีกครั้ง และเมื่อได้ยินคำที่เขาพูด รษิกาก็ตัวสั่นทันที

เมื่อเลอศิลป์เห็นว่าเธอไม่ตอบสนองใดๆ สายตาเขาก็พลันเคร่งเครียดขึ้น ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบเธออีกครั้ง

และมันเป็นจูบที่รุนแรงมากกว่าครั้งก่อน

รษิกาขยับตัวไม่ได้เลย และความตื่นตระหนกในใจเธอก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

มันผ่านไปหกปีแล้ว แต่ร่างกายเธอก็ยังคงต่อต้านเขาไม่ได้เหมือนเดิม

ถ้าหากเขาสังเกตอาการของฉันที่มีต่อเขาได้ขึ้นมา เขาก็จะคิดว่าฉันยังเป็นคนเดิม ไม่ต่างอะไรกับเมื่อหกปีก่อนนี้เลย

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็สร่างเมาในทันที

เมื่อเธอสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มกำลังจะรุกล้ำเข้ามา เธอก็กัดปากเขาเข้าไปอย่างแรง

รสคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วปากของทั้งสองในทันที

ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ และในวินาทีต่อมา เขาก็ขยับตัวด้วยพละกำลังที่มากขึ้นกว่าเดิม

ท่าทีของเลอศิลป์เคร่งเครียด เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มตัวเองก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนที่เลือดจะไหลออกมาเลอะอีกครั้งหนึ่ง

หญิงสาวกัดปากเขาอย่างแรง เธอยังคงโหดเหี้ยมอยู่เช่นเคย

ขณะที่เขามองเลือดที่นิ้วตัวเอง เขาก็กัดฟันพูดออกมาว่า “ฉันไม่เป็นไร”

เมื่อพูดจบเขาก็ออกไปจากห้องทันที

เอาเลย หนีต่อไปเถอะ รษิกา ยังไงคุณก็กลับมาที่เมืองหัสดินแล้ว ผมอยากจะรู้นักว่าคุณจะหนีไปซุกหัวที่ไหนได้อีก!

เมื่อเขาก้าวออกมาจากห้อง เขาก็เห็นชายขี้เมาคนนั้นกับลูกน้องนั่งร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสมเพชอยู่ที่พื้น

เมื่อเหลือบไปมองด้วยสายตาเย็นชา เลอศิลป์หันกลับมาสั่งครรชิตว่า “หักแขนที่มันใช้แตะต้องตัวเธอซะ”

ครรชิตสัมผัสได้ถึงบรรยากาศตึงเครียด เขาจึงก้มหัวและตอบไปอย่างไม่ลังเลว่า “ครับผม!”

เลอศิลป์เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก