หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 20

รษิกาไม่รู้จะไปที่ไหนหลังออกมาจากห้องนั้น เธอจึงหนีไปซ่อนอยู่ตรงบันได

ขณะที่เธอพิงกำแพงและหอบเหนื่อยอยู่นั้นเอง เธอก็เอื้อมมือไปแตะริมฝีปากที่เจ็บปวด เธอรู้สึกราวกับว่าไออุ่นของชายคนนั้นยังอบอวลอยู่บนริมฝีปากของเธอ

ครู่ต่อมา รษิกาหลุบตาลงต่ำด้วยความรู้สึกตำหนิตัวเอง

ผ่านมาหลายปีจนเธอคิดว่าไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้เลอศิลป์อีกต่อไป แต่แล้วแค่พบหน้าเขาเพียงครั้งเดียว ชายคนนั้นก็กลับเข้ามาสร้างความเสียหายให้หัวใจเธออีกครั้ง

หลังจากตั้งสติได้สักพักหนึ่ง รษิกาก็กลับไปที่ห้องอาหารของเธอ

พนักงานของสถาบันที่อยู่ในห้องต่างกำลังสนุกกับงานเลี้ยงกันอยู่ แต่เมื่อเธอเข้ามาในห้อง พวกเขาก็เงียบเสียงลงไปนิดหน่อย

คมสันสังเกตเห็นว่าอารมณ์เธอเปลี่ยนไปจากตอนที่ออกไปเข้าห้องน้ำ เขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมไปนานจังเลยล่ะครับ? มีอะไรหรือเปล่า? มันเหมือน… มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเลย”

รษิกายิ้มให้เขาเรียบๆ ก่อนจะส่ายหน้าและตอบไปว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่ไปโทรหาลูกเท่านั้นเอง”

เมื่อพูดจบ เธอก็นั่งลงโดยไม่เปิดโอกาสให้คมสันถามอย่างอื่นเพิ่มอีก

รษิกาออกไปนานพอสมควร เมื่อเธอกลับมาได้ไม่นานนัก งานเลี้ยงก็กำลังจะจบลงพอดี

รษิกาไม่มีอารมณ์จะเลี้ยงฉลองแล้ว เธอจึงตัดสินใจจบงาน

ทุกคนลงไปข้างล่างพร้อมกัน และจากนั้นก็กล่าวอำลารษิกากับคมสัน

ไม่นานนัก ก็เหลือเพียงรษิกาและคมสันอยู่ตามลำพัง

คมสันกล่าวขึ้นมาอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะครับ คืนนี้ดูคุณจะเมามากอยู่ ผมก็เลยเป็นห่วงคุณ”

รษิกาค้อมหัวยอมรับข้อเสนอของเขา “ขอบคุณนะคะ”

หลังจากกลับมาที่นี่ เธอยังไม่ได้ซื้อรถ

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรีบซื้อรถแล้วสินะ

“ด้วยความยินดีครับ”

เลอศิลป์พยักหน้าให้เธอก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปข้างบน

“คุณเลอศิลป์คะ มีอีกอย่างที่ฉันต้องบอกคุณค่ะ…”

คติยากล่าวต่อไปอย่างลังเลว่า “ตอนที่คุณหนูไอรดากลับมาถึงบ้าน เธอมีรอยช้ำที่ข้อมือค่ะ ฉันถามเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมเล่าอะไรเลย ฉันไม่แน่ใจว่าเธอโดนแกล้งมาจากที่โรงเรียนหรือเปล่า ฉันเลยคิดว่าคุณควรจะลองดูเรื่องนี้สักหน่อยนะคะ”

เลอศิลป์หรี่ตา “เข้าใจแล้ว ฉันจะขึ้นไปดูเธอเอง”

พอพูดจบ เขาก็เร่งฝีเท้าไปยังห้องนอนของไอรดาก่อนจะเคาะประตูห้อง

ไม่นานนัก ไอรดาก็เปิดประตูให้เขา เธอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากนักเมื่อเห็นเลอศิลป์กลับมาถึงบ้าน หลังจากเปิดประตูเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังเดินกลับไปนั่งที่เดิม

เลอศิลป์ตามเธอเข้าไป จากนั้นเขาก็เห็นว่าเธอกลับไปนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะ

เขาไม่รบกวนเธอเพราะเห็นว่าเธอตั้งใจมากแค่ไหน เขายืนรออยู่ข้างๆ ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเห็นเธอวางดินสอ เขาจึงพูดขึ้นมาว่า “คติยาบอกพ่อว่าลูกบาดเจ็บ ขอพ่อดูหน่อยได้ไหมคะ”