หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1918

หลังจากเก็บเสื่อปิกนิกแล้ว เลอศิลป์ก็หันไปถามว่า “ยุพดีใช่หรือเปล่า?”

รษิกาพยักหน้า และเธอก็ยิ้มออกมาบางๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันจัดการเธอได้ เธอไม่ได้มีอำนาจมาแกล้งฉันอีกแล้วล่ะ”

“โอเค” อันที่จริง เลอศิลป์ก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไร

อย่างไรเสีย ภรรยาของเขาก็มีสภาพจิตใจที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ความสามารถของรษิกาเพียงอย่างเดียวก็แข็งแรงพอจะทำให้เธอมีอำนาจ โดยไม่ต้องพึ่งพาการหนุนหลังจากตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ด้วยซ้ำ

หลังจากเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์ รษิกาเห็นศศิตากับพ่อครัวกำลังง่วนกับการเตรียมมื้อเย็นและตัดสินใจเข้าไปช่วยในครัว

ระหว่างนั้น อชิกับเบนนี่ก็กำลังคุยกับเลอศิลป์ถึงสิ่งที่น่าสนใจซึ่งเกิดขึ้นที่โรงเรียน ในทางกลับกัน ไอรดาก็วุ่นอยู่กับการออกแบบชุด

ไม่นานหลังอาหารเย็น จิรายุก็มาถึงคฤหาสน์ด้วยความรีบร้อน

เลอศิลป์ใจหายเมื่อได้เห็นความกังวลบนใบหน้าของจิรายุ และเขาก็รีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น

จิรายุดูเหมือนใจสลายและสิ้นหวัง เมื่อได้เห็นว่าไม่มีคนนอกอยู่แถวนั้น เขาก็ตัดสินใจพูดออกมา

“เลอศิลป์ แม่ของฉันมีอาการฮิสทีเรียมากขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงนี้ แม่แสดงพฤติกรรมรุนแรง และฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรอีกต่อไป ฉันมาที่นี่เพื่อถามรษิกาว่าเธอมีวิธีใดที่จะช่วยแม่ของฉันได้บ้าง!” จิรายุอธิบาย

หลังจากได้ยินเช่นนั้นแล้ว รษิกากับเลอศิลป์ก็มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

พวกเขาแปลกใจเพราะไม่เคยได้ยินจิรายุพูดถึงอะไรเกี่ยวกับอาการตื่นตระหนกของแม่เลย

แม้แต่เอกพลกับรษิกาก็รีบมาถามเกี่ยวกับอาการของจิราพร ธัญสกุลผู้เป็นแม่จิรายุ

“หมายความว่าไง? ทำไมไม่บอกเราเลยว่าแม่ของเธอมีอาการแบบนี้?” เอกพลถาม สีหน้าของเขาดูโมโหเพราะเขาตระหนักได้ว่าเขาไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้เลย “ดูเหมือนเธอกับพ่อจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นปีๆ แล้ว ทำไมถึงปิดบังเรื่องแบบนี้กันล่ะ?”

จิรายุยังคงเงียบอยู่ แต่การที่เขาไม่ตอบก็เท่ากับเป็นการยอมรับ

เลอศิลป์รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรง ไม่น่าแปลกใจเลยที่จิรายุดูแปลกๆ ตอนที่เราไปรับเขาที่สนามบินในวันนั้น

บางทีเขาอาจจะกลายเป็นนักจิตวิทยาเพราะอาการป่วยของแม่ของเขา

ทันใดนั้น จิรายุก็แสดงสีหน้าหดหู่ และเขาเริ่มกะพริบตาถี่ราวกับพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนั้น

หลังจากลังเลอยู่สองสามวินาที ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริง “เป็นเพราะผมเอง ผมฆ่าคนตาย!”

ทุกคนในที่นั้นตกใจหลังจากได้ยินเช่นนั้น

เพราะศศิตากับรษิกาเป็นผู้หญิงกันทั้งคู่ พวกเธอจึงใช้เวลาทำความเข้าใจข้อมูลนั้นและนิ่งไปพักใหญ่

ในอีกด้านหนึ่ง เอกพลตั้งสติได้อย่างรวดเร็วและถามหาคำอธิบายทันที “อธิบายให้ชัดเจนทีเถอะ สถานการณ์แบบไหนที่ทำให้เธอตัดสินใจแบบนั้น? มันจะต้องเป็นสถานการณ์ที่อันตรายมากเลยใช่ไหม? ถ้าเธอฆ่าคนอย่างโหดร้ายแล้วล่ะก็ เธอก็ไม่น่าจะได้กลับมาที่นี่อีกหรอกใช่ไหม?”

คำพูดเขาเหมือนส่งตรงไปให้ศศิตากับรษิกา

ศศิตากับรษิกาตั้งสติได้และหันไปมองจิรายุด้วยความคาดหวัง

“ครับ มันเป็นการปล้น! พ่อแม่กับผมไปเที่ยวดูสัตว์ป่ากันในทุ่งหญ้าตอนที่โดนโจรในท้องถิ่นปล้น เราให้ความร่วมมือและให้เงินพวกมันไปทั้งหมด แต่หัวหน้าโจรอยากลักพาตัวแม่ผม ดังนั้น เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง ผมเลยต้องใช้ปืนของผม…”