หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1919

ขณะที่จิรายุเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด ศศิตากับรษิกาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจเหมือนตอนแรก แต่พวกเธอรู้สึกอึดอัดใจแทนครอบครัวนั้น

อเล็นดอร์เป็นสถานที่แห่งความวุ่นวายและมีอันตรายที่ไม่คาดคิดมากมาย

เนื่องจากปัญหาความปลอดภัยของประเทศ ประชาชนจึงได้รับอนุญาตให้พกอาวุธได้

ดังนั้น จิรายุจึงได้รับอนุญาตให้พกอาวุธปืนในตอนนั้นได้ เนื่องจากเป็นวิธีการป้องกันตนเองจากสัตว์ป่าที่ดุร้ายยิ่งในทุ่งหญ้าในกรณีที่เกิดสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้

เขาไม่คาดคิดว่าการเดินทางครั้งนี้จะส่งผลให้เกิดสถานการณ์ที่เขาต้องสละชีวิตเพื่อป้องกันตนเอง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นทำให้จิราพรตกใจทันที และอาการฮิสทีเรียของเธอเริ่มครอบงำไปด้วยความกลัว ทำให้เธอพูดจาไม่รู้เรื่อง

ในที่สุด เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นก็จับกุมคนร้ายและนำจิราพรไปโรงพยาบาลทันทีเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน

อย่างไรก็ตาม โรงพยาบาลในเวลานั้นไม่มีมาตรฐานด้านสุขอนามัยขั้นพื้นฐาน ไม่ต้องพูดถึงการมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการบำบัดทางจิต

โชคดีที่จิรายุซึ่งเป็นนักจิตวิทยาสามารถใช้การสะกดจิตเพื่อให้จิราพรหลับได้ และจุฑาภุช พ่อของเขาพาจิราพรออกจากอเล็นดอร์ทันที

“หลังจากแม่กลับมา ผมก็เชิญนักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียงมากมายที่ผมรู้จักมาบ้านของเรา ขั้นตอนการรักษาเป็นไปได้มากกว่าครึ่งเดือนแล้ว ระหว่างนั้น ผมก็ติดอยู่ที่อเล็นดอร์เพื่อจัดการกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนถูกปล่อยตัวออกมาหลังจากนั้น พอผมกลับมาบ้าน ผมก็เป็นห่วงว่าแม่ผมจะมองยังไง แม่จะจำภาพที่ผมยิงคนตายได้ไหม ผมเลยโกหกเลอศิลป์และไม่กลับบ้านไปพักหนึ่ง”

หลังจากจิรายุพูดจบแล้ว เลอศิลป์ก็รู้สึกโกรธอยู่ในใจ

ดังนั้น เขาจึงมองจิรายุอย่างเย็นชา “นายพยายามปกปิดเรื่องร้ายแรงขนาดนี้กับฉันได้ยังไงวะ? นายนี่มันโง่จริงๆ!”

จิรายุไม่กล้าเถียงกับเลอศิลป์ และใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

แน่นอนว่าเลอศิลป์ไม่ได้ต้องการจะโทษเขา เขาหันไปมองรษิกาในทันที

“ฉันเข้าใจนะ คุณรู้ดีเรื่องสถานการณ์เร่งด่วนที่บ้าน แต่คุณไม่แน่ใจว่าคุณนายจิราพรจะยิ่งหงุดหงิดเมื่อได้เห็นคุณหรือเปล่า คุณก็เลยอยากให้ฉันลองดูแทนก่อนใช่ไหม?”

ทั้งคู่มองเขาอย่างปลอบโยนและเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

เนื่องจากพวกเขาแจ้งให้จุฑาภุชทราบล่วงหน้าแล้ว จุฑาภุชจึงรอต้อนรับพวกเขาที่ประตู เขาเดินไปข้างหน้าทันทีเมื่อสังเกตเห็นรษิกากับเลอศิลป์

“เลอศิลป์ นี่รษิกาใช่ไหม?” จุฑาภุชมองรษิกาแล้วขอโทษ “ฉันเสียใจจริงๆ ที่ไม่สามารถไปงานแต่งงานของพวกเธอได้”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณจุฑาภุช เพราะที่บ้านคุณมีสถานการณ์บางอย่างอยู่นี่คะ” รษิกาตอบ เธอได้รู้ว่าจะปฏิบัติต่อผู้ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์เหมือนเป็นคนรู้จักสนิทสนม

พวกเขาสังเกตเห็นว่าจุฑาภุชจ้องมองด้านนอก เลอศิลป์ก็อธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ตอนนี้จิรายุจะไม่เข้ามา เขาเป็นห่วงว่าคุณนายจิราพรอาจจะถูกกระตุ้นหากเธอเจอเขา แต่ไม่ต้องกังวล เขาสบายดีครับ”

ความกังวลบนใบหน้าของจุฑาภุชค่อยๆ บรรเทาลงเมื่อได้ยินคำรับรองของเลอศิลป์

เขาพยักหน้าและพูดว่า “เลอศิลป์ เธอเป็นคนเอาใจใส่มาก ฉันกังวลจริงๆ ที่ลูกชายของฉันเข้มงวดกับตัวเองมากเกินไป ในความเป็นจริง ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด โปรดช่วยฉันแนะนำเขาด้วยนะ”