หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1920

เมื่อเข้าไปในห้องโถง พวกเขาก็ได้เห็นนักจิตวิทยามากมายกำลังคุยกันอยู่อย่างออกรสออกชาติ

กลุ่มคนนั้นนำโดยรพินทร์ สุขวดีนักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียงระดับประเทศและที่ปรึกษาที่ชี้แนะจิรายุเข้าสู่สาขาจิตวิทยา

รษิกาเคยได้ยินที่ปรึกษาของเธอพูดถึงรพินทร์มาก่อน ชายคนนี้ทำการวิจัยเกี่ยวกับจิตวิทยามานานกว่าสามสิบปีและเขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้หลายเล่ม รวมถึงหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาอาชญากรรมที่กลายมาเป็นตำราเรียนของตำรวจ

ครั้งนี้ รพินทร์ได้นำนักศึกษาของเขามาด้วยหลายคน ไม่ใช่เพียงแค่มารักษาอาการของจิราพรเท่านั้น แต่เขายังใช้โอกาสนี้เป็นการสอนประเด็นสำคัญบางประเด็นแก่นักศึกษาของเขาด้วย

มีแพทย์ชื่อดังคนอื่นๆ มาด้วย แต่ไม่มีใครโด่งดังเท่ารพินทร์ ซึ่งอยู่ใจกลางสถานการณ์ ทุกคนต่างพูดคุยถึงวิธีแก้ปัญหาตามแนวคิดของเขา

เมื่อรพินทร์เห็นเลอศิลป์กับรษิกาเข้ามา เขาก็เหลือบมองพวกเขาและโบกมือให้ทุกคนเงียบลงก่อนจะเดินไปหาเลอศิลป์

“คุณเลอศิลป์ สวัสดี คุณมาเยี่ยมคนไข้หรือเปล่า?”

ใบหน้าของเลอศิลป์ปรากฏอยู่ตามหน้าสื่อต่างๆ มากมาย จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะรู้จักเลอศิลป์

เขาตัดสินใจตอบแทนความสุภาพของรพินทร์และจับมือชายคนนั้น

“สวัสดี ผมชื่อเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์ครับ คุณคงเป็นศาสตราจารย์รพินทร์ เป็นเกียรติที่ได้พบคุณ เรารู้สึกโล่งใจที่มีแพทย์ที่มีชื่อเสียงมารักษาคุณนายจิราพร”

รพินทร์รู้สึกซาบซึ้งใจกับคำชมที่คนมีฐานะอย่างเลอศิลป์ชม เขาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

จากนั้น เขาก็หันไปหารษิกาและทักทายเธอว่า “คุณนายรษิกา สวัสดีครับ!”

รษิกาเริ่มชินกับตำแหน่งนี้แล้ว จึงพยักหน้าตอบรับ

จู่ๆ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นว่า “ศาสตราจารย์รพินทร์ครับ เป็นเรื่องบังเอิญมากที่ภรรยาของผมก็เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน เธอมาที่นี่วันนี้เพื่อดูว่ามีอะไรที่เธอสามารถช่วยคุณนายจิราพรได้บ้าง”

รพินทร์ตอบอย่างสุภาพ “ผมได้ยินชื่อเสียงของคุณหมอรษิกามามาก แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะยังสาวขนาดนี้”

หลังจากที่พวกเขาเข้ามา ท่าทางของรพินทร์ก็เย็นชาลง รษิกา จารุวิทย์เป็นศิษย์ของหาญชัย เลิศบุตย์ เธอจะมีประโยชน์อะไรในการรักษาโรคทางจิตเวชนี้นะ?

แต่รษิกาไม่รู้เรื่องนี้

จากนั้น เธอกับเลอศิลป์ก็ได้เจอจิราพร ซึ่งกำลังหลับอยู่และดูอิดโรย พร้อมด้วยรอยขีดข่วนน่าขนลุกบนแขนของเธอ

ห้องนั้นรกมาก มีข้าวของแตกหักอยู่เต็มไปหมด

จุฑาภุชมองดูใบหน้าซีดเผือดของภรรยาด้วยความกังวลและหันไปหารษิกา “รษิกา ผมได้ยินมาว่าทักษะการแพทย์แผนโบราณของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก โดยเฉพาะการฝังเข็ม นั่นเป็นเหตุผลที่ผมขอให้จิรายุเชิญคุณมาที่นี่ พยายามให้เต็มที่เถอะ!”

“ค่ะ ฉันจะลองดู ฉันจะไม่พูดอะไรมากกว่านี้ในตอนนี้ นอกจากนี้ เราต้องรอให้อาการของคุณนายจิราพรกำเริบก่อนจึงจะรู้ว่าการรักษาได้ผลหรือไม่” รษิกาพูดอย่างใจเย็น

ในฐานะหมอ มันเป็นเรื่องสำคัญที่เธอต้องรักษาภาวะทางอารมณ์ให้คงที่

“ใช่ แต่เธอคงจะต้องมีอาการอีกแน่ๆ ยาระงับประสาทคงออกฤทธิ์ได้ไม่นานหรอก ถ้าเป็นแบบนั้น พวกคุณต้องระวังตัวไว้ เธออาจจะจำใครไม่ได้เลยก็ได้” จุฑาภุชพูดด้วยท่าทีเป็นกังวล