หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1930

“ลูกเป็นผู้ใหญ่ที่มีแต่ความลับนะ แม่ว่าแม่อยากรู้เรื่องของลูกซะแล้วล่ะ!” จิราพรยิ้มขณะที่บ่นจิรายุ เธอเดินตามเข้าไปห้องทำงานที่ชั้นสอง

รษิกากับเลอศิลป์เตรียมตัวเพื่อจะเจอกับเหตุการณ์ท้าทายที่อาจเกิดขึ้นขณะที่รออยู่ข้างนอกห้อง

หากจิราพรทนรับความจริงไม่ได้และอาการของเธอแย่ลง รษิกาก็ต้องเข้าช่วยเหลือในทันที

ระหว่างนั้น จิรายุก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน เขายิ้ม และเริ่มต้นบทสนทนาแบบสบายๆ กับจิราพร ชายหนุ่มไม่สามารถหันเหความสนใจของเขามาพูดถึงเรื่องที่เขากังวลได้

“แม่ จำได้ไหมว่าตอนที่ผมอายุเจ็ดขวบ ผมข้ามชั้นไปเรียนชั้นประถมสามแล้วแม่เป็นห่วงว่าผลการเรียนของผมจะแย่ลงเพราะเรื่องนั้น?”

“ใช่ แม่จำได้แม่นเลย ครูที่ปรึกษาของลูกคิดว่าลูกเข้าเรียนผิดห้อง!”

“แม่ครับ แม่จำได้ไหมว่าตอนผมอยู่ประถมหก มีผู้หญิงที่อายุมากกว่าผมที่ชอบมาบ้านเราบ่อยๆ? แม่เป็นห่วงว่าเธอจะมีอิทธิพลที่ไม่ดีต่อผม”

“ใช่ เธอย้ายไปอยู่ที่อื่นหลังจากนั้น ถ้าแม่จำไม่ผิด เธอถึงกับไปต่างประเทศ แล้วแม่ก็บังเอิญเจอพ่อแม่ของเธอหลังจากนั้น พวกเขาบอกแม่ว่าเธอแต่งงานที่ต่างประเทศไปแล้ว”

จิรายุถามคำถามต่อไปเรื่อยๆ ขณะที่จิราพรก็ตอบอย่างตรงไปตรงมา

ทั้งหมดนี้เป็นเศษเสี้ยวความทรงจำของจิรายุก่อนที่เขาจะอายุได้สิบสามปี และจิราพรก็จำทุกรายละเอียดได้อย่างถูกต้อง

“เดี๋ยวก่อนนะ จิรายุ ทำไมลูกถึงได้ถามเรื่องพวกนี้กับแม่ล่ะ? แม่คิดว่าลูกจะเปิดเผยความลับเสียอีก นี่ลูกไปทำอะไรไม่ดีมาตอนเป็นเด็กหรือเปล่า?” จิราพรยิ้ม ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความรักและความเอาใจใส่โดยไม่แสดงอาการใจร้อนเลย

เซนเดลเป็นสถานที่ที่ยากจนเมื่อหลายปีก่อน และครอบครัวลันตระกูลก็อยากให้จิราพรมีลูกอีกคน แต่เธอกลับปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเพื่อจิรายุ จิราพรทุ่มเทความรักทั้งหมดของเธอให้กับจิรายุอย่างไม่ลังเล

จิรายุสังเกตเห็นท่าทีของจิราพรก่อนที่ความมุ่งมั่นจะฉายชัดในแววตาเขา เขาพูดออกมาอย่างสบายๆ “แม่ แม่จำน้าจิราวรรณได้ไหมครับ?”

รอยยิ้มของจิราพรแข็งค้าง ก่อนจะค่อยๆ หายวับไป

แม่กำลังจะเปลี่ยนไปเป็นภาพของน้าจิราวรรณที่แม่สร้างขึ้นมา

เพล้ง!

จิราพรปัดแจกันออกจากโต๊ะอ่านหนังสืออย่างแรง แจกันตกลงพื้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมส่งเสียงดัง

จิราพรบ่นว่าปวดหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับกำลังต่อสู้ภายในใจ

“จิราวรรณ จิราวรรณเป็นใคร? แกเป็นหลานชายของฉัน จิรายุ ฉันเอง น้าจิราวรรณ! แกจะทำร้ายฉันได้ยังไง? ฮ่า นี่ไงล่ะ ฉันยังไม่ตาย แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก!”

ในที่สุด อาการป่วยของจิราพรก็กำเริบอีกครั้ง จิตสำนึกของเธอเปลี่ยนไปเป็นจิตสำนึกของจิราวรรณ น้องสาวฝาแฝดของเธอ

แววตาที่เย็นชาและร้ายกาจฉายแวบผ่านดวงตาของเธอขณะที่เธอจ้องจิรายุด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์กับรษิกาก็สบตากันด้วยความตกใจหลังจากได้ยินเสียงวุ่นวาย

จุฑาภุชตื่นตระหนกและอยากจะบุกเข้าไป เขาเป็นห่วงว่าจิราพรจะทำร้ายตัวเองในกระบวนการนี้