หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1941

วันต่อมา เมธินีตื่นแต่เช้าตามปกติและเตรียมตัวจะไปทำงาน

เรขาเตรียมอาหารเช้าเพิ่งเสร็จและขอให้ลูกสาวทานมื้อเช้าเสียก่อน

ถ้าเป็นวันอื่น เมธินีคงจะกวาดมื้อเช้าจนเกลี้ยงราวพายุเข้าแล้วรีบไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

แต่เธอทานมื้อเช้าช้ากว่าปกติไปมาก ซึ่งทำให้เรขารู้สึกเป็นห่วง

แต่เรขาก็เข้าใจว่าต่อให้พูดไปเท่าไรก็ช่วยลูกสาวเธอไม่ได้ และเมธินีก็จะต้องเผชิญหน้ากับปัญหาความสัมพันธ์ด้วยตัวเธอเอง

เมธินีเดินทางไปโรงพยาบาลอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เธอกลัวว่าเธอจะได้เห็นภาพบาดตาบาดใจ แต่เธอก็ยังต้องไปโรงพยาบาลอยู่ดี

อย่างไรเสีย เธอก็เป็นผู้อำนวยการ และเธอต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญต่างๆ อยู่ทุกวัน

เมื่อเธอไปถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอก็เดินผ่านห้องประชุมและได้ยินแพทย์สองสามคนในนั้นกำลังคุยกันอยู่

“คุณจักรภพกับคนไข้เตียงสามสิบเจ็ดเป็นอะไรกันเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงดูใกล้ชิดกันมากนัก? ฉันคิดว่าคุณจักรภพกับผู้อำนวยการเราเป็น…”

“เพื่อนร่วมงานเราในห้องฉุกเฉินบอกว่าเตียงสามสิบเจ็ดน่ะอยู่ในเหตุการณ์รถชนกับคุณจักรภพ ซึ่งทำให้เขาต้องอยู่ดูแลเธอ แล้วก็อย่าเดาอะไรไปเรื่อย บางทีพวกเขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้”

“ผู้อำนวยการรู้เรื่องนี้หรือเปล่า? ถ้าฉันเธอเธอนะ ฉันคงไม่อยากเห็นภาพนั้นแน่ๆ”

“เลิกซุบซิบกันได้แล้ว! ผู้อำนวยการจะมาถึงในเร็วๆ นี้ สนใจแต่เรื่องงานของเราเธอ คุณหมออัญชลี วันนี้ถึงเวรคุณตรวจห้องแล้วนะ!”

เมธินีตกใจไปครู่หนึ่งก่อนที่จะวิ่งหนีไปยังห้องทำงานของเธอเพราะไม่อยากให้ใครเห็นความขมขื่นบนใบหน้าของเธอ

ตามตารางงานของเธอ เธอจะต้องตรวจตราห้องพักฟื้นกับแพทย์เวร

จากนั้น จักรภพก็ก้าวเข้าไปในห้องพลางยิ้ม “ขอบคุณนะ เมธินี! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณช่วย ชีวิตของขนิษฐาก็คงตกอยู่ในอันตราย!” ฉันเป็นคนที่ทำให้รถชนเพราะมันเกิดขึ้นตอนที่ขนิษฐาอยู่ในรถของฉัน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคนในครอบครัวเธอยังไง

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก นี่เป็นสิ่งที่หมอควรจะทำอยู่แล้ว” เมื่อเมธินีเห็นท่าทีดีใจของเขา อารมณ์ของเธอก็หดหู่ลง ขนิษฐาคงเป็นคนที่สำคัญกับเขามาก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เมธินีก็อึ้งไปเล็กน้อย พระเจ้า ฉันไม่ไปได้ไหม?

เธอคงจะตอบตกลงทันทีหากเป็นผู้ป่วยคนอื่น แต่จักรภพก็ดูเหมือนสนิทกับขนิษฐามาก เมธินีจึงไม่อยากจะไปตรวจขนิษฐาเลย เขาโง่หรือยังไงกันนะ?

ท้ายที่สุดแล้ว เมธินีก็ปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง “หมอเวรจะเป็นคนตรวจเธอเอง คุณไม่ต้องกังวลมากนักเพราะอาการกระทบกระเทือนทางสมองต้องใช้เวลาในการรักษาพอสมควร ใบสั่งยาสำหรับเธอน่าจะมียาแก้ปวดด้วย เธอจะหายเป็นปกติภายในสองหรือสามวัน”

“งั้นก็ถือว่าเธอเป็นปกติใช่ไหม?” จักรภพถาม

เมธินีดูใจเย็นขณะที่พยักหน้า

“ผมดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น! ผมขอบคุณที่ช่วยเหลืออีกครั้งนะ” จักรภพไม่ได้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียวว่าสีหน้าของเมธินีแปลกไปมากแค่ไหน

จากนั้น เขาก็ออกไปจากห้องทำงานของเธอแล้วกลับไปยังแผนกผู้ป่วยใน

เมธินียืนขึ้น เธอปิดประตูแล้วถอนหายใจ “ทำไมฉันถึงได้อายมากนัก? นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย! จักรภพไม่เคยบอกฉันด้วยซ้ำว่าขนิษฐาเป็นใครในสายตาเขา แล้วทำไมฉันต้องหลบเลี่ยงเธอด้วยนะ?”