หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1947

วันคืนหลังจากงานแต่งงานผ่านไปอย่างราบรื่นและน่ารื่นรมย์

ที่สถาบันวิจัย พงศกรได้ฝึกอบรมลูกศิษย์ที่มีความสามารถจำนวนหนึ่ง เมื่อลลิตาจัดการทุกอย่างได้ดี ภาระงานของรษิกาก็เบาลงทุกวัน

เด็กๆ ทั้งสามก็ได้พบกับความสนใจของตนเองกันแล้ว พวกเขาตั้งใจเรียนอย่างขยันขันแข็ง และไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหน่ายเลย เอกพลกับศศิตาก็พาพวกเขาไปเที่ยวในช่วงสุดสัปดาห์ ซึ่งทำให้รษิการู้สึกหมดห่วงไปหลายอย่าง

โชคดีที่สามีของเธออยู่ด้วยในทุกๆ วัน พวกเขาจะไปซื้อข้าวของหรือกินข้าว ไม่ก็ไปเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวใกล้ๆ ช่วงเวลาส่วนตัวของพวกเขาก็แสนโรแมนติกเช่นกัน

เราอาจจะกำลังอยู่ในสถานะที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในขณะนี้

รษิกาพอใจเป็นอย่างมาก ทุกๆ วัน เธอจะรู้สึกราวกับว่าอารมณ์ของเธอพลุ่งพล่านไปทั่วท้องฟ้า และเธอก็พบว่าตัวเองยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

ในวันนั้น เธอกำลังกลับบ้านหลังจากไปซื้อของที่ห้าง เลอศิลป์ได้บอกเธอไว้ทางโทรศัพท์แล้วว่าเขาชงกาแฟและกำลังรอเธออยู่ที่บ้าน

หลังจากดื่มกาแฟกันและรอให้เด็กๆ กลับมาจากโรงเรียน พวกเขาก็คิดว่าจะไปสปาของโรงแรมกันทั้งครอบครัวเพื่อแช่น้ำร้อนพักผ่อนเสียหน่อย

เธอมาถึงด้านนอกคฤหาสน์และกำลังจะขับผ่านประตูเขาไป แต่เธอก็เห็นคนที่คุ้นเคยเสียก่อน

นั่นคือการันต์ พ่อของเธอเอง เขากำลังมองไปรอบๆ ขณะที่ถือของบางอย่างอยู่

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ภาพนั้นทำให้ใจเธอปั่นป่วน

เธอจอดรถอยู่ข้างๆ เขา ก่อนจะเปิดประตูแล้วลงมา

จากที่ฉันเข้าใจ คนอย่างเขาอาจจะแค่คิดถึงเรื่องเงินอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม?

“เป็นอย่างนั้นเหรอ? ก็ได้ พ่อจะกลับมาใหม่ถ้ามีโอกาส พ่อเสียใจจริงๆ นะรษิกา พ่อทำผิดพลาดมากเกินไปจนมาถึงจุดนี้!” ทันใดนั้น การันต์ก็สะอื้นขึ้นมาเล็กน้อย

รษิกาเงยหน้ามามองและตกใจมากเมื่อเห็นว่าดวงตาเขาแดงก่ำ สีหน้าเศร้าหมองของเขาทำให้รู้สึกเหมือนเขากำลังเสียใจอยู่

แต่เธอก็ยังเชื่อไม่ลงอยู่ดี “เรื่องพวกนี้… ฉันไม่ได้สนใจหรอก ดังนั้นคุณควรจะดูแลตัวเองให้ดี” เธอพูดไปอย่างเฉยเมย

ตลอดการตอบของเธอ ท่าทางของการันต์เศร้าลงมากขึ้นเมื่อเขาตระหนักว่าลูกสาวของเขาแทบไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำ “พ่อเข้าใจทุกอย่าง นี่คือการชดใช้ที่พ่อได้รับ รษิกา พ่อไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอความเห็นอกเห็นใจจากลูกนะ พ่อสมควรได้รับมันแล้ว พ่อแค่อยากเห็นเด็กๆ บ้าง บางทีสักวันหนึ่งพ่ออาจจะทนไม่ไหวแล้วก็ได้ อีกอย่าง มีอีกเรื่องหนึ่งที่พ่ออยากบอกลูกนะ... วิชุดากับพ่อหย่ากันแล้ว!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็เอื้อมมือไปที่กระเป๋าแล้วหยิบเอกสารยับย่นที่มีคำว่า “ใบสำคัญการหย่า” ออกมา