หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1966

เมื่อเด็กๆ กลับมาจากโรงเรียน รษิกาก็บอกพวกเขาว่าแม่ทูนหัวของพวกเขาอยากเจอและเล่นกับเด็กๆ ทั้งสามคน เหล่าเด็กน้อยต่างตอบตกลงอย่างยินดีและรอคอยให้แม่ทูนหัวของพวกเขามารับ

ยี่สิบนาทีต่อมา เมธินีก็มาถึงคฤหาสน์และพาเด็กๆ ออกไป

รษิกาพูดคุยกับเลอศิลป์ เธอคิดว่าจะแจ้งเอกพลกับศศิตาให้ทราบเรื่องการตั้งครรภ์

“พ่อคะ แม่คะ เลอศิลป์กับฉันมีบางอย่างจะบอกค่ะ” รษิกาพูดกับพ่อแม่สามีด้วยความใจเย็น

เมื่อได้ยินเสียงที่จริงจังของลูกสะใภ้ ทั้งสองคนก็ดูตกใจเป็นอย่างมาก พวกเขาคิดว่ามีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น

ในความเห็นของพวกเขา มีไม่กี่เรื่องที่ลูกชายของพวกเขาไม่สามารถจัดการได้ หากเลอศิลป์กับรษิกาต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา เรื่องนั้นก็คงจะร้ายแรงเป็นอย่างมาก

รษิกาไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงของเธอมีบางอย่างผิดปกติเจืออยู่

ในทางกลับกัน เลอศิลป์ยิ้มอยู่ตลอดเมื่อเขามองพ่อแม่ของเขาขณะที่เข้ามาในห้อง

“เลอศิลป์ เกิดอะไรขึ้น?” ศศิตาพูดอย่างกังวลใจ

เลอศิลป์กับรษิกามองหน้ากัน ความตื่นเต้นของพวกเขากักเก็บไว้ไม่อยู่ จากนั้นพวกเขาก็รีบขอให้ศศิตากับเอกพลนั่งลงก่อน

“ทำไมพ่อกับแม่ต้องประหม่าขนาดนั้นด้วย? รษิกากับผมอยากจะบอกข่าวใหญ่ให้พ่อแม่รู้!” เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

รษิกาเองก็เห็นความตึงเครียดในสีหน้าของพ่อแม่สามี และตัดสินใจว่าจะพูดออกไปตรงๆ

“พ่อคะ แม่คะ ครอบครัวเราจะได้ต้อนรับลูกคนที่สี่ในไม่ช้านี้แล้วนะคะ!”

“อะไรนะ? จริงเหรอ?”

รษิกาไม่คิดเลยว่าลูกคนที่สี่ของเธอจะทำให้เกิดความวุ่นวายในครอบครัวได้ขนาดนี้

เธอรู้สึกสุขใจมาก ลูกคนที่สี่นี้ได้รับพรมากกว่าพี่น้องคนอื่นๆ มาก

ด้วยความคิดดังกล่าว เธอจึงริเริ่มแสดงความคิดเห็นของเธอว่า “พ่อคะ แม่คะ เลอศิลป์ ฉันซาบซึ้งในความพยายามที่พวกคุณทุ่มเทให้ แต่มีบางอย่างที่ฉันต้องการเตือนทุกคน รวมทั้งตัวฉันเองด้วย เราต้องแน่ใจว่าจะไม่ลำเอียงต่อสมาชิกใหม่ของครอบครัวเรา เราต้องปฏิบัติต่อเด็กทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ไม่เน้นที่ลูกคนที่สี่มากเกินไปและละเลยอีกสามคน ฉันคิดว่าไม่ควรทำเรื่องใหญ่โตเกินไปเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ครั้งนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสะใภ้ เอกพลและศศิตาก็พยักหน้าเห็นด้วย

เลอศิลป์ก็ตกใจเช่นกัน เมื่อตระหนักว่าเขาอาจทำผิดพลาดอย่างที่รษิกาพูดถึงได้

ดังนั้น เขาจึงเตือนตัวเองในใจให้ปฏิบัติต่อลูกแต่ละคนอย่างยุติธรรม