หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1965

หลังจากนั้นไม่นาน ห้องนั่งเล่นก็เต็มไปด้วยกลิ่นกาแฟจางๆ

แม้แต่รษิกาก็ทนไม่ไหวจนดื่มไปสองแก้ว กาแฟยังทิ้งรสชาติเอาไว้ในปากเธอหลังจากชิมด้วย

เลอศิลป์และจักรภพคุยกันไปเรื่อยเปื่อย พวกเขาคุยกันถึงสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงหลายแห่งและเรื่องราวทางวัฒนธรรมที่น่าสนใจ เมื่อมองดูสภาพของจักรภพในปัจจุบัน เขาดูเหมือนเป็นคนละคนไปเลย

“เลอศิลป์ ฉันหายดีแล้วล่ะนะ และฉันคิดว่าถึงเวลาที่ฉันจะกลับมาทำงานแล้ว” นั่นเป็นการตัดสินใจของจักรภพหลังจากพิจารณามาอย่างถี่ถ้วนแล้ว

แต่เลอศิลป์ดูไม่รีบร้อนเลยหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาแค่เหลือบมองจักรภพแล้วค่อยๆ ยกแก้วกาแฟขึ้นลิ้มรสชาติ

“นายแน่ใจเหรอว่านายโอเคแล้ว?” เขาถามอย่างใจเย็น

จักรภพพยักหน้า แววตาของเขานิ่งสงบและมีความสุข

“เลอศิลป์ ฉันเคยคิดว่าฉันกดดันในการทำงานมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าวงการธุรกิจเหมาะกับฉันดี และเป็นที่เดียวที่ฉันโดดเด่นได้”

นั่นคือสิ่งที่จักรภพสังเกตเห็นในช่วงนี้ เขาเคยคิดว่าทุกคนต่างถูกกดดันให้ก้าวหน้าในชีวิตโดยอาศัยผลประโยชน์ส่วนตัว

แต่เมื่อเขาได้คุ้นเคยกับเมธินี คุณสมบัติหลายประการของเธอก็มีอิทธิพลต่อเขา

สำหรับเมธินี ความรับผิดชอบในการเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลไม่ใช่แค่อาชีพ แต่ยังเป็นหน้าที่การงานที่เธอหลงใหลมากด้วย

เป็นผลให้จักรภพได้เข้าใจว่าธุรกิจสมุนไพรที่ครอบครัวของเขาบริหารนั้นสามารถช่วยเหลือคนไข้ได้หลายล้านคนด้วยเช่นกัน

ความร่วมมือกับเลอศิลป์ยังช่วยยกระดับอุตสาหกรรมและสร้างโอกาสการจ้างงานมากมายอีกด้วย

หลังจากการเปิดเผยดังกล่าว ในที่สุดจักรภพก็กำจัดความสงสัยและความหดหู่ที่คอยรบกวนเขามาตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาได้สำเร็จ

เมื่อมองดูแววตามุ่งมั่นของจักรภพ เลอศิลป์ก็นึกถึงสมัยที่พวกเขายังเด็กและมุ่งมั่นไล่ตามความฝันร่วมกันด้วยแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่

“ดีมากเลยนะที่คุณเรียกคืนความมั่นใจของคุณกลับมาได้” รษิกาพูดพลางยิ้ม

เธอเชื่อว่าการปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นไปอย่างเป็นธรรมชาติ และไม่อยากเป็นฝ่ายรุกหรือฝ่ายรับมากเกินไป

“ฉันจะเล่นไปตามน้ำนั่นแหละ ฉันเลิกห่วงเรื่องพวกนี้แล้ว บางทีฉันอาจไม่ได้มีน้ำหนักในใจเขามากพอ พูดถึงเรื่องนี้ ขนิษฐาก็เพิ่งมาที่โรงพยาบาลเมื่อไม่นานมานี้เพื่อจะจ่ายค่ารักษาก่อนหน้านี้ของเธอ และขอให้ฉันคืนเงินที่จักรภพเป็นคนจ่ายแทนเธอด้วยนะ” น้ำเสียงของเมธินีแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย

รษิกาเข้าใจได้ถึงความสิ้นหวังในการติดอยู่ในที่นั่งลำบากเช่นนั้น

เธอไม่รู้จะปลอบใจเมธินีอย่างไรดี รษิกาจึงทำได้แค่บอกเธอว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ และอย่าทำงานหนักมากเกินไป

“เข้าใจแล้ว ถ้าว่างแล้วก็พาเด็กๆ สามคนมาที่บ้านฉันบ้างนะ แม่ฉันจะได้เลิกพูดถึงพวกเขาสักที แม่ฉันไปเรียนการทำอาหารจานใหม่ๆ มาและอยากจะให้เด็กๆ ลองชิมดูน่ะ”

รษิกาพยักหน้าและตอบตกลง

เนื่องจากเมธินียุ่งอยู่กับงานตลอดเวลาและเรขาก็เป็นคนแปลกหน้าในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เรขาจะรู้สึกเหงาเล็กน้อย

ดังนั้น รษิกาจึงคิดว่าการให้เด็กๆ ใช้เวลากับเรขามากขึ้นน่าจะเป็นความคิดที่ดี