หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2008

เวลาบ่ายสาม

เรขากำลังรดน้ำต้นไม้ในสวนของบ้านเมธินี ขณะที่รถเบนซ์สามคันเข้ามาจอดที่ทางเข้า

บอดี้การ์ดสองสามคนกระโดดลงจากรถและเปิดประตูรถเบนซ์ที่อยู่ตรงกลาง

ชายวัยกลางคนแต่งตัวดีถือไม้เท้าก้าวออกมาจากรถตามด้วยผู้หญิงวัยเดียวกันที่สวมเครื่องประดับราคาแพง

หลังจากลงจากรถ เธอก็เหลือบมองคฤหาสน์ด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด

“ดูเหมือนว่าลูกสาวของคุณจะทำได้ดีในหัสดินนะ เธอสามารถซื้อคฤหาสน์ได้ด้วย!” หญิงวัยกลางคนพูดอย่างเย่อหยิ่งด้วยสำเนียงเซนเดลที่เข้มข้น

ชายคนนี้มีสีหน้าเย็นชาและน่าเกรงขาม

เขาคือณัฐพงษ์ ชิษณุวงศ์ เจ้าของชิษณุวงศ์กรุ๊ปซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเซนเดล ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาคือมัทนา ฮันตระกูล ภรรยาของเขา

ผู้ช่วยของเขาเข้ามาใกล้เขาและพูดอย่างสุภาพว่า “คุณณัฐพงษ์ครับ นี่คือที่อยู่ที่ถูกต้องครับ คุณเมธินีอาศัยอยู่ที่นี่”

“ไปกันเถอะ ได้เวลาคุยกับเรขาแล้ว” มัทนาพูดพลางยิ้มเยาะ

เธอกำลังพูดถึงแม่ของเมธินี เรขา ชัยโยธิน

เมื่อกริ่งประตูดังขึ้น เรขาก็คิดว่ามีพนักงานขนส่งมาส่งของ เธอไม่ได้ตรวจดูว่าใครมา จึงกดปุ่มเปิดประตูรั้วให้

รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเธอขณะที่เธอเดินไปที่ประตูเพื่อรับพัสดุ

ไม้เท้าปรากฏขึ้นในสายตาของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ และแววตาตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

จากนั้นเธอก็เห็นใบหน้าของชายคนนั้นนอกบ้านของเธอ

ความโกรธฉายแวบผ่านดวงตาของเธอขณะที่เธอจ้องเรขา

“ผ่านไปนานทีเดียว” ณัฐพงษ์ทักทายเรขา สายตาของเขามีประกายแห่งอารมณ์แวบหนึ่ง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนริมฝีปากของเรขาขณะที่เธอส่ายหัว “ฉันขอโทษ แต่คุณเป็นใครคะ? คุณมาผิดที่หรือเปล่า?”

เธอรู้ว่าการแกล้งโง่เป็นการกระทำแบบเด็กๆ แต่ภาพชายที่เธอเคยรักยืนอยู่ข้างภรรยาที่ดูสมบูรณ์แบบของเขาเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธออยากเห็น

เรขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำแนะนำของเมธินี

ชายคนนี้ใจร้ายพอที่จะผิดคำสาบานการแต่งงานของพวกเขาและทอดทิ้งทั้งเธอและลูกเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของเขา ดังนั้น เธอจึงไม่สนใจที่จะแสดงท่าทีใจดีกับเขา

ดูเหมือนว่าลอร์เรนจะไม่ต้อนรับพวกเขา มัทนาจึงโกรธจัดและตะโกนอย่างโมโห “เรขา ชัยโยธิน อย่าทำเป็นเล่นไปสิ คุณอาจจะเปลี่ยนไปมาก แต่เราก็ยังจำคุณได้ เรามาที่นี่เพื่อพูดคุยเรื่องสำคัญ ไม่สำคัญว่าคุณจะต้อนรับเราหรือไม่ เพราะเราต้องคุยกันวันนี้!”