หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2061

เลอศิลป์กำลังเครียดกับอารมณ์ที่แปรปรวนของรษิกาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอมักจะโกรธแล้วก็ใจสลาย และจากนั้นก็ค่อยๆ รู้สึกดีขึ้น ก่อนจะกลับไปโกรธใหม่ในวงจรอันเลวร้าย เขากลัวว่าเธอจะรับไม่ไหวอีกต่อไป

ดังนั้น เขาจึงปล่อยให้รษิกาอยู่ที่บ้านและไปที่สถานีตำรวจด้วยตัวเองเพื่อเร่งให้พวกเขาทำงานให้เร็วขึ้น

โชคดีที่หมายจับถูกออกอย่างเป็นทางการ และเจ้าหน้าที่ตำรวจสี่คนได้ไปที่คฤหาสน์ในชานเมืองเพื่อนำตัววิชุดากลับไปที่สถานีตำรวจ

เนื่องจากวิชุดาถือเป็นเพียงผู้ต้องสงสัยในคดีและต้องการความร่วมมือในการสอบสวน พวกเขาจึงสามารถควบคุมวิชุดาไว้ได้เพียงยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น

ที่สถานีตำรวจ วิชุดาไม่มีความกลัวเลยและเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง เมื่อเธอสังเกตเห็นเลอศิลป์แต่ไม่เห็นรษิกา เธอจึงยิ้มเยาะ “คุณไม่สามารถกล่าวหาฉันได้โดยไม่มีหลักฐาน เอาสิ สืบสวนไปเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก”

แม้แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจเองก็ยังรู้สึกโกรธเคืองกับความเย่อหยิ่งของวิชุดา และพวกเขาได้พาเธอไปยังห้องสอบสวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เลอศิลป์รออยู่ที่ประตู เมื่อบรรลือออกมา เขาก็ส่ายหัวเบาๆ และสีหน้าของเขาดูจริงจัง “ตามรายงานการชันสูตรศพ แม่ของรษิกาประสบกับอาการป่วยมาเป็นเวลาสามปี นั่นหมายความว่าเธอถูกสารปรอทมาตั้งแต่ต้น ในขณะที่เวลาเสียชีวิต วิชุดาได้บังคับให้การันต์หย่ากับคุณแม่ของรษิกาและเข้าสู่ครอบครัวจารุวิทย์หนึ่งปีหลังจากที่อาการเริ่มขึ้น ซึ่งหมายความว่ามีช่วงเวลาหนึ่งปีระหว่างสองเหตุการณ์นี้”

สีหน้าของเลอศิลป์เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดในขณะที่เขาคิดตามคำพูดเหล่านั้น หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ถาม “บางทีวิชุดาอาจตั้งใจจะทำร้ายแม่ยายผมมาตั้งแต่แรกและวางยาพิษเธอตั้งแต่ต้นหรือเปล่า?”

บรรลือส่ายหัวและปฏิเสธว่า “เมื่อวานนี้ รษิกาบอกว่าคุณแม่ของเธอมีพฤติกรรมปกติในชีวิตประจำวัน แม่ของเธออยู่ที่บ้านดูแลครอบครัวและคงจะสังเกตเห็นพฤติกรรมที่แปลกประหลาดจากผู้หญิงแปลกหน้าได้ ผมยังคิดว่าการันต์อาจช่วยวิชุดาทำเรื่องนี้ แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาคงจะรู้สึกผิดและพูดถึงมันก่อนตาย”

เลอศิลป์เองก็เชื่ออย่างนั้น

พฤติกรรมของการันต์ก่อนตายจริงๆ แล้วมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี

แต่ความจริงที่ว่าเขาเลือกที่จะฆ่าตัวตายก็น่าปวดหัว เขากำลังช่วยวิชุดาเพื่อปกปิดความลับหรือเปล่า?

คดีนี้เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมวิชุดาถึงได้เย่อหยิ่งและไม่กลัวเลย? อย่าบอกนะว่าเราไม่สามารถหาหลักฐานได้จริงๆ

เมื่อเลอศิลป์กลับไปที่คฤหาสน์ฟ้าศิริสวัสดิ์ เขาก็เห็นภรรยาของเขารออยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างกระวนกระวาย

รษิกาพยายามควบคุมอารมณ์และทำให้จิตใจสงบเพื่อที่เธอจะได้นอนหลับให้เพียงพอ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน ความทุกข์ทรมานของแม่ในตอนนั้นก็เต็มอยู่ในใจของเธอ จะให้เธอสบายใจได้อย่างไรกัน?

“เป็นยังไงบ้าง? ตำรวจเจอเบาะแสอะไรไหม?” เธอถามด้วยความกระตือรือร้นเมื่อเห็นสามีเข้ามา

เลอศิลป์พยายามเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง ไม่อยากเห็นอารมณ์ของภรรยาของเขาย่ำแย่ลง เขายิ้มและกล่าวว่า “วิชุดาถูกจับแล้วและกำลังถูกสอบสวนอยู่ตอนนี้ คุณบรรลือเป็นนักสืบที่มีประสบการณ์ เขาสามารถทำลายการป้องกันทางจิตใจของอาชญากรในช่วงเวลาสำคัญได้ ดังนั้นเราก็ต้องดูว่าวิชุดาจะแกร่งขนาดไหน”