หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 214

พอพวกเขามาบ้าน เลอศิลป์ก็ชิงพูดขึ้นทันทีตอนที่รษิกากำลังจะช่วยเมธินีลุกออกจากรถ

“ถ้าคุณเป็นห่วงลูกๆ แล้วทำไมถึงไปสถานที่แบบนั้นล่ะ?”

รษิกาแอบเห็นสีหน้าอันเย็นชาของเลอศิลป์ผ่านทางกระจกมองหลัง

เธอชะงักแล้วตอบกลับไป “คุณเลอศิลป์คะ คุณพูดราวกับว่าบาร์เป็นสถานที่อโคจรงั้นแหละ คุณก็ไปที่นั่นมาด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่เหมือนกัน ผมไปคุยงานที่นั่น แต่คุณรษิกา คุณน่ะมีผู้ชายมากหน้าหลายตารายล้อมคุณอยู่นะตอนนั้น” เลอศิลป์ยอกย้อนกลับ

รษิกาอดที่จะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับคำเสียดสีของเขาไม่ได้ ในตอนนั้นเธอก็ย้อนนึกไปถึงคำพูดที่เลอศิลป์พูดกับเธอตอนอยู่ที่บาร์

“คุณรษิกา คุณน่ะมีลูกสองคนแล้วนะ ผมแนะนำให้คุณหยุดพฤติกรรมแบบนี้เถอะ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงของคุณก็ตามที แต่ให้นึกถึงลูกชายของคุณบ้าง ผมสงสัยเลยว่าพวกเขาจะคิดยังไงถ้าเกิดได้รู้ว่าแม่ของตัวเองไปสถานที่แบบนั้นบ่อย ๆ แถมยังไปคุยกับพวกผู้ชายแปลกหน้าอีก” เลอศิลป์แอบเหน็บแนม

นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาพูดเรื่องนี้กัน

รษิกาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์หรือเปล่า แต่ในตอนนั้นเธอระงับความโกรธของตัวเองไว้ไม่ได้เลย “คุณเลอศิลป์ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าตัวเองกำลังจุ้นจ้านโดยการแทรกแซงชีวิตส่วนตัวของฉันอยู่น่ะ? ฉันมีลูกสองแล้วมันจะทำไมล่ะ? ตอนนี้ฉันโสดแล้ว การที่ฉันจะไปดื่มกับผู้ชายคนอื่นๆ บ้างมันจะเป็นอะไรไป? เราก็โตๆ กันแล้วนี่” เธอยอกย้อนกลับ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อรู้สึกได้ว่ารษิกากำลังอารมณ์เสีย เขาอยากจะยอกย้อนกลับแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ถึงแม้ว่าจะมีลูกสองแล้ว แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆ ตอนนี้รษิกาก็เป็นโสดแล้ว จากความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ ฉันไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะไปวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเธอได้เลย แต่ว่า ฉันก็ยังโมโหเวลาเห็นเธออยู่กับชายอื่น

สีหน้าของเลอศิลป์แปรเปลี่ยนไปเมื่อได้ฟังความเห็นของเธอ

รษิกาพูดต่ออย่างเย็นชา “คุณเลอศิลป์ ถ้าเกิดคุณอัญชสากับไอรดาเข้าใจเรื่องนี้ผิดขึ้นมา มันอาจจะทำลายชีวิตอันแสนสุขของครอบครัวคุณก็ได้นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้ยังไงด้วย”

เมื่อหกปีก่อนอัญชสาเชื่อว่ารษิกาคือมือที่สาม ดังนั้น รษิกาก็เลยไม่อยากเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาอีก

เมื่อเขาได้เห็นท่าทางที่เฉยชาของเธอ สีหน้าของเลอศิลป์ก็กลับกลายเป็นหม่นหมองราวกับพายุโหมกระหน่ำ บรรยากาศรอบตัวเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด

อย่างไรก็ดี รษิกาก็ช่วยเมธินีเดินเข้าบ้านไปประดุจว่าเธอไม่เห็นสีหน้าของเขา