หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 215

รษิกาไม่รู้ว่าจะเข้าหน้าไอรดายังดี เพราะเธอเพิ่งมีเรื่องขัดใจกับเลอศิลป์มา

แถมเธอยังเลี่ยงที่จะพูดถึงไอรดาทุกครั้งที่มีอชิกับเบนนี่อยู่ใกล้ๆ

ไม่นานนัก เด็กชายทั้งสองคนที่ช่างสังเกตก็จับได้ว่ารษิกามีท่าทางแปลกๆ กับไอรดา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เพิกเฉยต่อไอรดาตอนอยู่โรงเรียน แต่ความรู้สึกของพวกเขาต่อไอรดาก็เริ่มเฉยชาขึ้น

ไอรดาแทบจะไม่พูดเลยตั้งแต่ตอนที่เริ่มหัดพูด เธอจะพูดแค่สองสามคำตอนที่คนอื่นๆ พูดเรื่องที่เธอสนใจขึ้นมา สถานการณ์ของไอรดาค่อยๆ กลับไปเหมือนสภาพเดียวกับตอนแรกที่อชิกับเบนนี่ไม่อยากจะชวนเธอคุย นอกจากนี้เธอเองก็ไม่ได้เจอกับรษิกามาสองสามวันแล้ว

เลอศิลป์เป็นเพียงคนเดียวที่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวไอรดา

เมื่อสองสามวันก่อน เลอศิลป์ยังพอจะได้ยินไอรดาพูดออกมาบ้างนานๆ ครั้งหลังจากที่พาเธอกลับบ้าน แต่ทว่า ไอรดาไม่เต็มใจจะพูดเลยเมื่อสองวันที่ผ่านมา

เลอศิลป์เป็นห่วงว่าไอรดาอาจจะมีอาการกำเริบอีกครั้ง แต่คนคนเดียวที่พอจะช่วยให้อาการของไอรดาดีขึ้นได้กลับบอกอย่างชัดเจนว่าเธออยากจะรักษาระยะห่างกับเลอศิลป์

ชายคนนี้รู้สึกสับสนทุกครั้งที่เขานึกถึงรษิกา

หลังจากไปรับไอรดาจากโรงเรียนเมื่อตอนเย็น เลอศิลป์ก็อยากจะสอนให้เธอพูดโดยการทำตามวิธีของจิรายุ “ไอวี่ สองวันมานี้ลูกเป็นยังไงบ้าง? ลูกอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่า?”

ก่อให้เกิดเป็นบทสนทนาเพียงฝ่ายเดียวเฉกเช่นนั้นอยู่หลายวัน แต่ทว่า ไอรดาก็ยังคงนิ่งเงียบอยู่

เลอศิลป์คิดว่าวันนั้นก็คงจะเป็นเช่นเดิม แต่กลับน่าประหลาดใจ เพราะเมื่อเขาพูดจบ ก็มีเสียงหวานๆ สุดน่าสงสารดังขึ้นภายในรถ

ไอรดาที่ทำหน้ามุ่ยได้พูดออกมาแบบเศร้าๆ ว่า “หนูไม่เห็น...”

“หนูไม่เห็นอะไรลูก?” เลอศิลป์ลองถามดูด้วยความรู้สึกสงสัย

ไอรดาพึมพำออกมา “คุณรษิกา”

จากนั้นเธอก็ค่อยๆ นับนิ้วตัวเองก่อนที่จะกางออกทั้งสี่นิ้ว “สี่วันแล้ว”

ฉันไม่ได้เจอหมอรษิกามาสี่วันแล้ว เห็นคุณลิสามารับอชิกับเบนนี่ทุกวัน ถึงแม้ว่าคุณลิสาจะใจดีกับฉัน แต่ฉันก็ยังคิดถึงหมอรษิกาอยู่ดี

อย่างที่รษิกาพูด ตอนนี้เราสองคนเป็นแค่คนแปลกหน้าของกันและกันเท่านั้น

เดี๋ยวก่อนนะ เธอพูดกับฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ?

พอคิดได้แบบนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วด้วยความอัศจรรย์ใจ

เขาพยายามให้ไอรดาพูดอีกครั้ง ราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น “ไอวี่ ลูกพูดว่าอะไรนะ? เมื่อกี้พ่อไม่ได้ยิน ลูกช่วยพูดซ้ำอีกครั้งได้ไหม?”

ไอรดาทำได้แค่ก้มหัวลงต่ำ เผยให้เห็นด้านหลังของศีรษะกับแก้มป่องๆ ของเธอ เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของเขา

ถึงแม้จะไม่มีการตอบรับ แต่เลอศิลป์ก็ลูบหัวของเธออย่างอดทนก่อนที่จะพยายามชวนเธอคุยอีกครั้ง “ลูกบอกว่าหมอรษิกาไม่ได้มารับฝาแฝดจากโรงเรียน ถ้างั้นสองวันมานี้ใครเป็นคนมารับพวกเขาล่ะ?”

พอเขาพูดถึงรษิกา ไอรดาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา

หัวใจของเลอศิลป์เต้นแรง เขาคาดหวังว่าท้ายที่สุดแล้วไอรดาจะตอบเขากลับมา

เขากลับยิ่งประหลาดใจ เมื่อไอรดาหันมามองเขาก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆ จากนั้นเธอก็ก้มหัวลงอีกครั้งคล้ายกับว่าเธอไม่ต้องการจะพูดคุยกับเขา