หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 217

ในวันถัดไป พอรษิกาลืมตาตื่น เธอก็เห็นว่าเกือบจะเจ็ดโมงครึ่งแล้ว

เธอรีบลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำในทันที เธอไม่มีเวลาทานอาหารเช้า เพราะต้องรีบไปส่งเด็กๆ ที่โรงเรียนอนุบาล

เนื่องจากลิสามีหน้าที่แค่ไปรับเด็กๆ เพียงอย่างเดียว การไปส่งพวกเขาที่โรงเรียนอนุบาลระหว่างทางไปทำงานจึงเป็นหน้าที่ของรษิกา

เพื่อที่จะหลบหน้าเลอศิลป์ รษิกาเลยรีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

แต่ทว่าวันนั้นเธอตื่นไม่ไหวเพราะว่าเมื่อคืนนี้เธอทำงานจนดึก

ดังนั้นรษิกาก็ได้แต่ภาวนาอยู่ตลอดการเดินทางเพื่อขอให้ไม่ต้องเจอหน้าเลอศิลป์

อย่างไรก็ดี สิ่งต่างๆ ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง พอลงจากรถ ก็มีรถเบนท์ลีย์พร้อมเลขทะเบียนที่คุ้นเคยขับมาจอดข้างหลังรถเธอ

อีกครู่หนึ่ง เลอศิลป์ก็พาไอรดาลงมาจากรถ

รษิกาทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบเร่งฝีเท้าของเธอ เพราะอยากส่งเด็กๆ เข้าไปข้างในโรงเรียนอนุบาลให้เร็วที่สุดแล้วรีบออกไปโดยไม่ให้ใครพบเห็น

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณรษิกา!” ครูพิมพ์รภากล่าวทักทายด้วยความอบอุ่น

พอได้ยินแบบนั้น หัวใจของรษิกาก็จมดิ่งไปพร้อมกับตอนที่เธอหยุดเดิน

ขณะที่เลอศิลป์ก็จำรถเบนซ์ที่อยู่ด้านหน้าเขาตอนลงจากรถได้ พอเขามองออกไปก็เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งจูงลูกสองคนเดินออกไป

เห็นได้ชัดเจนว่าทั้งสามคนกำลังรีบ ฉะนั้นถ้าเธอบอกว่าไม่ได้ต้องการจะหลบหน้าเลอศิลป์ก็คงไม่มีใครเชื่อ

ในขณะที่ยืนจับมือกับพ่อ ดวงตาของไอรดาก็ดูเหี่ยวเฉาตอนที่เธอก้มมองพื้น

ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันก็จะไม่ได้เจอคุณรษิกาอีกเช่นเคย

ถึงแม้รษิกาจะรู้ดีว่าไอรดาคงจะกระวนกระวายใจถ้าเกิดเธอไม่ได้เจอรษิกา แต่รษิกาเองก็จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการพบหน้าเลอศิลป์ ดังนั้นรษิกาจึงไม่มีทางเลือกใดนอกจากต้องทำแบบนั้น

พอรษิกาได้เห็นแล้วว่าไอรดาทุกข์ใจขนาดไหน เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมา หลังจากที่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งนั้น เธอก็เริ่มหาข้ออ้าง “คิดถึงหนูเหมือนกันจ้ะ ช่วงนี้ฉันยุ่งอยู่กับเรื่องงานน่ะ ก็เลยไม่มีเวลามารับเจ้าสองคนที่โรงเรียน ไม่ต้องห่วงนะ พอฉันเสร็จงานแล้วหนูก็จะได้เจอฉันทุกวันเลย” พอพูดออกไปแบบนั้นแล้ว รษิกาก็หันหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด

แต่ทว่าไอรดากลับถือคำพูดของรษิกาเป็นจริงเป็นจังและพยักหน้ารับแต่โดยดี “หนูจะรอนะคะ!”

รษิกาฝืนยิ้ม “เก่งมากสาวน้อย เดี๋ยวจะสายนะ หนูควรรีบเข้าไปข้างในกับอชิและเบนนี่ได้แล้วค่ะ” พอพูดจบ เธอก็อดไม่ได้ที่จะสั่งเสียลูกชายทั้งสองของเธอ “อย่าลืมดูแลเธอด้วยนะลูก”

อชิกับเบนนี่รู้สึกสับสนพอได้เห็นท่าทางของแม่ต่อไอรดา ดังนั้น พวกเขาก็เลยลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าแต่โดยดี

พอเห็นพวกเขาเข้าไปในโรงเรียนอนุบาลแล้ว รษิกาก็ยืนขึ้นแล้วพยักหน้าเพื่อเป็นการทักทายให้เลอศิลป์ที่อยู่ข้างหลังเธอ จากนั้นเธอก็หันหลังเพื่อที่จะออกไปจากที่นั่น

แต่ทว่า พอเดินได้สองก้าว กลับมีมือใหญ่ๆ มาคว้าข้อมือของเธอไว้