หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 218

“มีอะไรให้ช่วยไหมคะคุณเลอศิลป์?” รษิกาหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเลอศิลป์ราวกับว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

พอได้เห็นแววตาที่จ้องมองมา เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วแน่น

ท่าทางของรษิกาในตอนนี้รู้สึกห่างเหินกันเหมือนตอนที่พวกเขาเพิ่งจะหย่ากันตอนแรก เป็นท่าทางเดียวกันกับตอนที่เป็นต้นเหตุให้เลอศิลป์ทำสิ่งที่ไม่คาดคิด

ในตอนนั้น เลอศิลป์คิดว่ารษิกาคงจะหายไปจากชีวิตของเขาจริงๆ ถ้าเกิดเขาไม่ดึงความสนใจของเธอเอาไว้

เมื่อเลอศิลป์ไม่ตอบคำถาม รษิกาจึงดึงข้อมือตัวเองกลับพร้อมขมวดคิ้ว “ถ้าเกิดไม่มีอะไรมาก ช่วยปล่อยฉันด้วยค่ะ ฉันต้องไปทำงานต่อ”

ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของพวกเขาทำให้ผู้คนหันมาสนใจคนทั้งคู่อย่างรวดเร็ว ซึ่งไม่เพียงแค่พวกเขาจะเป็นที่สนใจ แต่เนื่องจากผู้ปกครองของโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ดังนั้น คนส่วนใหญ่จึงรู้ดีว่าเลอศิลป์เป็นใคร

หลายๆ คนหันมายังทิศทางที่พวกเขายืนอยู่

ถ้าเกิดมีคนเห็นว่าพวกเขายืนอยู่ด้วยกันนานเกินกว่านี้แม้แต่วินาทีเดียว รษิกากลัวว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องฉาวโฉ่จนเกินไป

ถ้าเป็นเช่นนั้น อีกไม่นานเธอก็จะต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆ มากมาย

ในที่สุดเลอศิลป์ก็ดึงสติตัวเองกลับมาได้ตอนที่เขาเห็นการดิ้นรนของเธอ ขณะที่ค่อยๆ ปล่อยมือเธอไปนั้น เขาก็พูดด้วยสีหน้าที่สับสน “พอได้คุยกับไอรดาเมื่อวานนี้ ผมก็รู้เลยว่าการที่ไอรดามีอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วนั้น ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นเพราะความพยายามของคุณ ดังนั้น ผมก็เลยอยากจะแสดงความรู้สึกขอบคุณออกไป”

หลังจากเกิดเรื่องที่เขาประสบมาเมื่อวันก่อน นั่นไม่ได้เป็นเพียงข้ออ้างในการขอให้รษิกาอยู่ตรงนั้นต่อ แต่มันก็เป็นเรื่องที่เขาหมายความแบบนั้นจริงๆ จากก้นบึ้งของหัวใจ

ตอนแรกเลอศิลป์คิดว่ารษิกาเป็นเพียงคนที่ให้กำลังใจไอรดาโดยการอยู่เคียงข้างเธอ ดังนั้น เขาก็เลยไม่คาดคิดว่ารษิกาจะเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของไอรดา

เลอศิลป์เลิกคิ้ว “เชื่อไหมว่าไอวี่ชอบคุณและจะเสียใจถ้าเกิดเธอไม่ได้เจอคุณ แต่ว่าคุณปฏิเสธอยู่หลายครั้งว่าจะไม่มาเจอเธออีก พอได้รู้แบบนั้นอาจจะทำให้อาการของเธอแย่ลงก็ได้ ไอวี่ยังไร้เดียงสากับเรื่องนี้ไหมล่ะ? ผมไม่สนใจหรอกถ้าเกิดคุณต้องการจะหลบหน้าผม แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบเดียวกันกับเธอนี่”

รษิกาตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ถึงแม้ว่าเธอจะคิดว่าไอรดาคงจะรู้สึกเศร้าใจที่ไม่ได้เจอเธอ รษิกาลืมเรื่องนี้ไปเลย เพราะเธอไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของใคร อีกอย่าง เลอศิลป์ก็คงจะดูแลไอรดาเป็นอย่างดี

นอกจากนี้ เลอศิลป์ก็คงจะมาส่งและไปรับไอรดาทุกวันอยู่แล้ว ถ้ารษิกาไม่ได้ตั้งใจจะหนีหน้าพวกเขา คงมีโอกาสสูงที่เธอจะต้องได้เจอกับพวกเขา

“ไอวี่เสียใจทุกวันที่ไม่ได้เจอคุณ แต่ในฐานะพ่อ ผมต้องยอมรับว่าเราไม่ได้เป็นมิตรกันเท่าไร ฉะนั้น สิ่งที่ผมทำได้ก็คือเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยดูแลไอวี่และขอใช้โอกาสนี้ให้คุณได้ใช้เวลาอยู่กับเธอเพิ่มขึ้นอีกนิด” น้ำเสียงของเลอศิลป์สุภาพแต่ก็ยังเหินห่าง จนทำให้ไม่มีช่องว่างให้โต้เถียงกันเลย

แม้ว่ารษิกาจะรู้สึกผิดต่อไอรดา แต่เธอก็ยังขมวดคิ้วอยู่เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเลอศิลป์ “บางทีคุณอาจจะเคยชินกับการทำธุรกิจมากจนเกินไป แต่ฉันขอบอกคุณไว้เลยนะว่าปัญหาทุกอย่างไม่ได้แก้ไขได้ด้วยการเลี้ยงข้าวมื้อหรือสองมื้อ ฉันขอตัวไปทำงานก่อนถ้าเกิดคุณไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”