หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 219

เลอศิลป์มีสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย เมื่อตอนที่เขาอยากจะพูดออกไป แต่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดันมาขัดจังหวะบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขาพอดี

รษิกาหลบสายตาอย่างเย็นชาแล้วคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเธอ พอเธอเหลือบไปมองว่าใครโทรมา ก็เห็นว่าเป็นรณภพ

ตอนนั้นเธอแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก โทรศัพท์ของรณภพได้มาช่วยชีวิตฉันไว้พอดี!

หลังจากพยักหน้าให้เลอศิลป์แล้ว รษิกาก็หยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปที่รถของเธอ

คราวนี้เลอศิลป์ไม่ได้พยายามจะรั้งเธอไว้อีก

พอเดินผ่านเลอศิลป์ไปแล้ว รษิกาก็รู้สึกผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

ขณะเดียวกันนั้น ตอนที่จ้องมองท่าทางถอยหนีของเธอ เลอศิลป์ก็นึกได้ว่าใครเป็นคนโทรหารษิกา ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นเคยกินข้าวกับรษิกาสองต่อสองมาก่อนด้วย เหมือนว่าพวกเขาจะมีช่วงเวลาดีๆ ต่อกัน อืม ไม่คิดว่าพวกเขาจะสนิทกันมากขนาดนี้

พอนึกขึ้นได้แล้ว สีหน้าของเลอศิลป์ก็หม่นมองลงทันที

“รณภพ มีอะไรเหรอ?”

พอรษิการับโทรศัพท์แล้ว พวกเขาก็พูดเรื่องสัพเพเหระกันจนเธอเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นเธอก็เริ่มถามว่ารณภพโทรมาหาเธอทำไม

รณภพตอบด้วยเสียงเริงร่าจากอีกฝั่งของปลายสาย “ทำไมถึงทำตัวห่างเหินกับผมขนาดนี้ล่ะ? ผมจะโทรหาคุณไม่ได้เลยเหรอถ้าเกิดไม่มีเรื่องอะไร?”

พอไม่มีเลอศิลป์อยู่ข้างๆ รษิกาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย พร้อมตอบกลับแบบยิ้มๆ “โทรได้อยู่แล้ว แต่ฉันมั่นใจว่าคนส่วนใหญ่ไม่โทรหาคนอื่นในเวลาเช้าตรู่แบบนี้เพื่อคุยเรื่องไร้สาระหรอก”

ใช่ว่ารณภพจะไม่รู้ตารางเวลาของเธอเสียหน่อย ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้รษิกาก็คงจะกำลังส่งลูกที่โรงเรียนอนุบาลหรือไม่ก็กำลังเดินทางไปทำงาน ดังนั้น ไม่มีทางเลยที่รณภพจะดุ่มๆ โทรมาโดยไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่าง

หลังจากวางสายแล้ว รษิกาก็เกิดความรู้สึกสับสนกับสิ่งที่รณภพพูดขึ้นมาในระหว่างที่โทรคุยกัน สงสัยจังว่าเขาจะเอาอะไรมาให้ฉัน เขาทำตัวดูลึกลับจังเลย

รณภพยิ้มแห้งๆ “ผมชินแล้วล่ะ ว่าแต่คุณคงจะหิวมาก เพราะมัวแต่ทำงานตลอดเช้านี้ ผมสั่งอาหารไว้ให้คุณแล้ว หวังว่ารสชาติอาหารจะถูกปากคุณนะ” หลังจากพูดไปแบบนั้น เขาก็ส่งสัญญาณให้พนักงานเสิร์ฟนำอาหารมาให้

หลังจากอาหารมาแล้ว ทั้งสองคนก็ทานไปคุยไป

“ตอนที่เราโทรคุยกัน คุณบอกว่าอยากจะมอบของบางอย่างให้ฉัน มันคืออะไรเหรอ?” เนื่องจากรษิกาหิว เธอจึงรีบตักอาหารเข้าปากทันทีที่เขามาเสิร์ฟ แต่หลังจากที่ได้ฟังรณภพพูดไปสักพักแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นมาถาม

รณภพหยิบบัตรเชิญออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างๆ “จะมีการประชุมทางการแพทย์ในเมืองเบญจลัย ซึ่งบรรดาผู้เชี่ยวชาญในวงการการแพทย์จะเข้าร่วมด้วย ผมคิดว่าคุณคงจะสนใจ ผมก็เลยขอบัตรเชิญมาอีกใบน่ะ”

พอได้ยินแบบนั้น แววตาของรษิกาก็เปล่งประกาย เพราะถ้าเกิดว่าคนอย่างรณภพยกย่องให้พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญ แปลว่าคนที่เข้าร่วมงานอย่างน้อยก็น่าจะอยู่ระดับเดียวกับหาญชัย เลิศบุตย์ ที่เป็นอาจารย์ของเธอ

ถ้าเป็นเช่นนั้น เธอก็ควรจะขอโอกาสเข้าไปร่วมอภิปรายเรื่องความรู้ทางการแพทย์กับพวกเขาสักหน่อย