หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 220

เมื่อคิดได้ว่าตัวเองจะได้รับคำแนะนำจากเหล่าคนดังพวกนั้นแล้ว รษิกาก็วางส้อมลง หลังจากที่รับบัตรเชิญมาแล้ว เธอก็กล่าวแสดงความขอบคุณออกไป “ขอบคุณที่อุตส่าห์นึกถึงฉันนะ รณภพ ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว!”

ภาพของเธอในตอนนี้ดูเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ลูกอมไป

แววตาของรณภพเปล่งประกายไปด้วยความสุข เพราะเขาพบว่าไม่ค่อยได้เห็นเธอกระตือรือร้นขนาดนั้น “ด้วยความยินดีครับ ก่อนหน้านี้คุณรีบออกไปหลังจากผ่าตัดญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งในครอบครัวผมเสร็จ ฉะนั้นผมก็เลยยังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณคุณอย่างเป็นทางการเลย ญาติๆ ก็จี้ให้ผมพาคุณไปเลี้ยงข้าวทุกวันเลย พวกเขารู้สึกไม่ดีเอามากๆ ครับ ดังนั้นผมว่าคุณรับสิ่งนี้แทนคำตอบขอบคุณเลยก็แล้วกัน”

รษิการอคอยอย่างมีความหวังที่จะได้เข้าร่วมการประชุมทางการแพทย์นั้น แต่พอได้ฟังความเห็นของเขา เธอก็ยิ้มแห้งๆ ให้เขา “พอดีฉันต้องรีบไปรับลูกน่ะค่ะ อีกอย่างฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ฉันสามารถทำได้น่ะ”

หลังจากนั้นเธอก็ถามด้วยความห่วงใย “ว่าแต่ ญาติคุณคนนั้นเป็นยังไงบ้างคะ? ฉันยังไม่มีโอกาสได้นัดมาตรวจร่างกายอีกเลยหลังจากที่ผ่าตัดไปวันนั้น”

รณภพตอบไป “หลังจากการผ่าตัดในวันนั้น เขาก็ได้ย้ายไปอยู่ตึกผู้ป่วยทั่วไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่การพักฟื้นแล้วครับ ต้องขอขอบคุณคุณจริงๆ ”

รษิกาไม่กล้ารับคำชมใดๆ จึงทำได้แค่ยิ้มอ่อนแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณเป็นคนเดียวที่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมการประชุมทางการแพทย์เหรอคะ? คุณแน่ใจนะคะว่าฉันตามคุณไปด้วยได้จริงๆ ?”

อาจจะเรียกได้ว่ารณภพนั้นประสบความสำเร็จในด้านการแพทย์อยู่ไม่น้อย ประกอบกับภูมิหลังของครอบครัวเขาด้วย บรรดาผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ก็ชื่นชมเขาอยู่มากเช่นกัน หลายๆ คนถึงขนาดกล่าวชื่นชมเขาให้สาธารณชนฟัง

สำหรับตัวเธอนั้น เธอเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยมีผู้เชี่ยวชาญคนไหนเคยได้ยินชื่อมาก่อน

รษิกาเป็นกังวลว่าการปรากฏตัวของเธอจะทำให้การประชุมดูด้อยค่าลง

พอนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่เธอพูดหมายถึงอะไร รณภพก็อดที่จะรู้สึกขำไม่ได้ “คุณเคยเรียนกับศาสตราจารย์หาญชัยมาตั้งหลายปีแล้วไง คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาที่เพิ่งไปต่างประเทศเหมือนเมื่อก่อนหรือยังไง? บรรดาผู้เชี่ยวชาญพวกนั้นอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อจริงของคุณมาก่อน แต่พวกเขาเคยได้ยินอีกชื่อหนึ่งมายาวนานเลยนะ ชื่อเจนเนตรไง”

แววตาของรษิกาเปล่งประกายไปด้วยความสุข

หลังจากนั้นเธอก็ถูจมูกไปด้วยหัวเราะคิดคักไปด้วย

ใกล้จะได้เวลากลับไปทำงานแล้ว แต่ทว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขากลับยังตื่นเต้นไม่หาย ดังนั้น รณภพจึงเคาะโต๊ะอย่างเลี่ยงไม่ได้ “คุณควรจะกินอีกนะ ผมเพิ่งเห็นว่าคุณไม่ค่อยได้กินเท่าไรเลย”

จากนั้นรษิกาก็ค่อยๆ ดึงสติของตัวเองกลับมา พอเหลือบมองเวลา หญิงสาวก็ทานไปอีกสองสามคำแล้วก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไป “บ่ายนี้ฉันยังมีงานต้องทำน่ะ ฉันจะขอตัวกลับไปที่สถาบันวิจัยก่อนนะคะ ถ้าได้ตั๋วเครื่องบินแล้วฉันจะแจ้งคุณไปนะคะ”

รณภพรีบตกลงทันที

เดิมทีรษิกาเกิดความรู้สึกสับสนปนเปหลังจากที่เดินเจอกับเลอศิลป์เมื่อตอนเช้าวันนี้

แต่ทว่า ความรู้สึกลบๆ พวกนั้นกลับลดลงในช่วงพักกลางวันหลังจากที่เธอได้รู้ว่าตัวเองจะได้เข้าร่วมงานประชุมนั้นด้วย

แม้ว่าจะใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายไปกับการทำงาน แต่ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของรษิกาก็ไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย