หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 227

“ให้ตายเหอะ! ใครมาทำลายความสนุกของฉันวะ?”

หมอคนนั้นเอามือกุมเอวของเขาเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดก่อนจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน แต่ก่อนที่เขาจะมองเห็นคนที่ยืนตรงหน้าเขาได้ชัดเจน เขาก็ถูกเตะอีกครั้งเข้าที่ท้อง

ชายคนนั้นเตะเขาอย่างรุนแรงมากจนเหงื่อกาฬเขาแตกพล่าน เขางอตัวเอาไว้และพูดอะไรไม่ออกอยู่นาน

รษิกาจ้องชายคนนั้นตรงหน้าเธอที่มีแต่รัศมีความเย็นชาและไม่แยแสใดๆ เธองุนงงไปพักใหญ่ แต่ต่อมาหัวใจเธอก็ผ่อนคลายขึ้นที่เขามาปรากฏตัวที่นี่

“เก็บไม้เก็บมือหน่อย หรือจะให้ฉันสั่งคนมาตัดมือแกไปดีล่ะ ไหนๆ ก็ไม่ได้ใช้งานทำเรื่องดีๆ เลยนี่นา”

คนที่มาช่วยรษิกาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเลอศิลป์นั่นเอง เขาสวมสูทสั่งตัดราคาแพง ผมของเขาหวีเสยไปข้างหลังเผยให้เห็นใบหน้าคมคายอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางๆ ของเขาเม้มแน่น และดวงตาก็เต็มไปด้วยแววอำมหิต

หมอชาญวุฒิได้สติขึ้นมาในที่สุด เมื่อเขาเงยหน้ามาอีกครั้งและเห็นท่าทางของเลอศิลป์ เขาก็เข้าใจว่าเลอศิลป์ไม่ได้ขู่เปล่าๆ ใบหน้าของชาญวุฒิจึงซีดเผือดไปทันทีด้วยความหวาดหวั่น

“มันแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน! ผมรู้จักกับคุณรษิกานะ!” เขารีบอธิบาย “ผมแค่อยากรู้ว่าคุณรษิกาจะไปดื่มกับผมหรือเปล่า! มันก็แค่นั้นเอง!”

หลังจากพูดออกมาแล้ว เขาก็มองรษิกาด้วยสายตาอ้อนวอน

รษิกานึกหน้าโรคจิตของเขาเมื่อครู่ออกได้ทันใด สีหน้าเธอจึงเย็นชาขึ้นมา “ฉันรู้จักเขา แต่การกระทำของคุณหมอชาญวุฒิเมื่อครู่นี้มันไม่ใช่แค่อยากจะชวนฉันดื่มเลยนะคะ!”

เมื่อเห็นท่าทางของเลอศิลป์ยิ่งเคร่งเครียดมากกว่าเดิมหลังจากรษิกาพูดมาแบบนั้น หมอคนนั้นก็ตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวมากขึ้นไปอีก

ระหว่างนั้น ครรชิตเห็นว่าเลอศิลป์ยังไม่กลับมาที่ห้องส่วนตัวเป็นเวลานานแล้ว เขาจึงออกมาตามหาเลอศิลป์ นั่นเป็นตอนที่เขาเห็นภาพนั้นและรีบวิ่งเข้ามาหาพวกเขาทันที “คุณเลอศิลป์ครับ”

เลอศิลป์ละสายตาจากหมอคนนั้นและออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกว่า “เอาตัวมันออกไป ตรวจดูภูมิหลังของมันแล้วสั่งสอนมันให้หลาบจำด้วย”

ครรชิตเหลือบมองหมอที่อยู่ข้างๆ เขา ก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่งจากเลอศิลป์

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ความพยายามที่เธอจะรักษาระยะห่างกับเขามันก็ทำให้ดูเย้ายวนเขาอยู่เล็กน้อย

หลังจากรออยู่พักหนึ่งแล้วยังไม่ได้รับคำตอบจากเขา รษิกาก็เม้มปากและละสายตา “คุณเลอศิลป์ ขอบคุณนะคะที่คุณมาช่วยฉันไว้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ รุ่นพี่ของฉันรออยู่”

เธอกำลังจะเดินผ่านเขาไปหลังจากพูดจบแล้ว

ขณะที่เดินเฉียดไหล่เขาไป เธอก็ได้ยินเลอศิลป์พูดว่า “คุณรษิกา ผมหวังว่าคุณจะไม่เข้าใจอะไรผิดไปนะ ผมไม่มีทางเลือกเลยต้องมาจัดการเรื่องงานที่นี่ และไม่ได้คิดว่าจะมาเจอคุณอย่างนี้ด้วย” เลอศิลป์เหลือบมองเธอจากหางตา และน้ำเสียงเขาดูกำกวมเมื่อพูดต่อไปว่า “ผมคิดว่ามันก็เหมือนคราวก่อนที่ผมช่วยคุณไว้ แต่คุณไม่ได้พูดหรือทำอะไรเพื่อตอบแทนผมเลย คุณกลับทำกับผมเหมือนคนโรคจิตพวกนั้น ด้วยการพยายามรักษาระยะห่างกับผมไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่คุณจะทำได้ด้วยซ้ำ”

พวกเขายืนอยู่ใกล้กันมากจนไม่รู้ว่ากลิ่นเกล้าที่คลุ้งอยู่ระหว่างพวกเขานั้นโชยมาจากใคร

รษิกานึกถึงครั้งแรกที่เธอเจอเขาในโรงแรมหลังจากเธอกลับมาที่ประเทศนี้ จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมรับมัน แต่เธอรู้ว่าเลอศิลป์พูดความจริง