หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 255

เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือกอื่นใด เลอศิลป์จึงพยักหน้ารับ

ดังนั้น ครูพิมพ์รภาจึงเรียกผู้ปกครองทุกคนมารวมตัวกันและถามว่าใครจะยินดีใช้ห้องร่วมกันกับเลอศิลป์บ้าง

ไอรดาจับมือเลอศิลป์เอาไว้ และเมื่อเธอได้ยินที่ครูพิมพ์รภาพูด เธอก็เหลือบมองรษิกาทันที

ฉันอยากนอนห้องเดียวกับคุณรษิกาคนสวย!

ด้วยตัวตนของเลอศิลป์และความหล่อเหลาอันโดดเด่น มันจึงไม่ได้ใช้เวลานานเลยที่เหล่าผู้ปกครองจะก้าวมาข้างหน้าและเสนอตัวยินดีที่จะให้เขาใช้ห้องร่วมกับพวกเขา

แม้แต่หญิงสาวสองสามคนก็พุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับลูกๆ พวกเธอด้วย

จากอาการออทิสติกของเธอ ไอรดาหน้าซีดไปเมื่อเห็นว่าคนแปลกหน้าเข้ามาห้อมล้อมเธอเป็นจำนวนมาก

เธอดิ้นจนหลุดจากมือพ่อและพุ่งออกไปขณะที่เลอศิลป์ไม่ทันได้สนใจ

เธอวิ่งตรงไปหารษิกาที่บังเอิญยืนรออยู่รอบนอก ไอรดาเงยหน้ามามองรษิกา

“เป็นอะไรไปจ๊ะ? ไอวี่” รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วงเมื่อได้เห็นสีหน้าของเด็กหญิง

ไอรดาคว้าชายกระโปรงของรษิกาไว้และพูดออกมาด้วยแววตามุ่งมั่นตั้งใจว่า “อยู่กับหนูเถอะนะคะ คุณรษิกา!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็ยืนตัวแข็งทื่อ

ถ้าเป็นไอวี่คนเดียว ฉันก็คงไม่ปฏิเสธแน่ แต่ถ้าฉันยอมให้เธออยู่ห้องเดียวกับเรา ก็หมายความว่าเลอศิลป์จะต้องมาอยู่ห้องเดียวกับเราด้วยน่ะสิ!

รษิกาไม่รู้ว่าเธอจะเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้อย่างไรดี

เลอศิลป์กำลังจะตามไอรดากลับมาเมื่อเห็นเธอวิ่งหนีไป แต่ความจริงก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างกะทันหันพอได้เห็นว่าเธอวิ่งหนีไปหารษิกา

ไอรดาไม่รู้จักผู้ปกครองคนอื่นที่นี่เลยนอกจากรษิกา ถ้าฉันไม่อยากให้เธอกลัวจนเตลิดไป ทางเดียวก็คือต้องอยู่กับรษิกา แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ารษิกาจะคิดยังไงกับเรื่องนี้

ฉันคิดว่าเขาก็คงคิดเหมือนฉัน… ฉันไม่นึกเลยว่าเขาจะเป็นคนเริ่มพูดขอฉันก่อนอย่างนี้…

ท่าทีของรษิกาเคร่งเครียดมากขึ้นเมื่อคนหลายคนเริ่มให้ความเห็นเรื่องของเธอ

ระหว่างนั้น เลอศิลป์กวาดสายตาเย็นชามองผู้คนที่พูดออกมา

พวกเขาสะท้านเพราะสายตาของเลอศิลป์

จากนั้น เลอศิลป์ก็ละสายตากลับไปมองรษิกา “อาการของไอวี่พิเศษอยู่นิดหน่อย เธอรับไม่ได้ที่ต้องอยู่กับคนแปลกหน้า มันยากมากนะที่เธอจะชอบใครสักคนมากเท่าคุณรษิกา ผมเลยหวังว่าคุณจะยอมให้เราอยู่ด้วยเพื่อเห็นแก่ไอวี่นะครับ”

ไอวี่ทำตัวปกติมากเมื่ออยู่กับรษิกาจนรษิกาแทบจะลืมไปแล้วว่าเด็กน้อยคนนี้มีอาการอย่างไร

ตอนนี้เลอศิลป์เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอก็รู้สึกเจ็บในหัวใจเมื่อเธอนึกถึงหน้าของเด็กหญิงที่ซีดเผือดไปเมื่อครู่นี้

ครูพิมพ์รภาเดินเข้ามามองรษิกาด้วยความเคร่งเครียด “ฉันต้องขอโทษที่รบกวนคุณนะคะ คุณรษิกา ถ้าคุณยินดี ฉันก็จะหาห้องใหญ่ที่มีเตียงคู่ให้แทน มันจะได้สะดวกกับคุณมากขึ้นด้วยค่ะ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสงสารของไอรดา รษิกาก็ถอนหายใจอยู่ในอก “งั้นก็ดีค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณครูพิมพ์รภา”