หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 256

ในตอนที่พวกเขาเข้ามาในห้องกันมันก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ครูพิมพ์รภานำผู้ปกครองทั้งหลายไปที่ร้านอาหารในสวนพฤกษศาสตร์และจัดการสั่งอาหารให้

รษิกาพาอชิกับเบนนี่ไปรับอาหาร

มีพนักงานของสวนพฤกษศาสตร์ที่ร้านอาหารมากกว่าตอนที่ลงจากรถบัสในตอนแรก และไอรดาก็ไม่ชอบที่มีคนเยอะแบบนั้น เธอเดินตามหลังรษิกามาติดๆ โดยไม่เคยละสายตาจากรษิกาเลย

รษิกาหันหลังมาเมื่อสัมผัสได้ว่าไอรดาจ้องมองอยู่ แววตาของเธอเจ็บปวดพอได้เห็นท่าทีเอียงอายของเด็กหญิง เธอรีบให้อชิกับเบนนี่จับมือกันไว้เพื่อให้มือข้างหนึ่งของเธอว่าง และจะได้จับมือของไอรดาไว้แทน

เมื่อเห็นรษิกายื่นมือมาหาเธอ ไอรดาก็รีบคว้าไว้อย่างไม่ลังเล แววตาของเธอเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ท่าทีที่เอียงอายนั้นหายไปจากใบหน้าเธออย่างไม่เหลือร่องรอย

เลอศิลป์ยังคงเป็นห่วงไอรดาอยู่ เขาจึงตามเธอไป จากนั้นเขาก็เห็นรษิกาจูงมืออยู่กับไอรดา ความรู้สึกที่สับสนปนเปกันก็ก่อตัวขึ้นในใจขณะที่เดินตามหลังรินลดาไป

เมื่อถึงคราวที่รษิกาต้องรับอาหาร เธอก็เห็นว่ามันยากที่จะถืออาหารทั้งสี่ถาดเอาไว้ได้พร้อมๆ กัน

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะรับไปชุดเดียวก่อนแล้วค่อยกลับมาเข้าแถวรับอาหารเพิ่ม มือใหญ่คู่หนึ่งก็เอื้อมมาจากข้างหลังเธอ

“ผมถือให้เอง” เลอศิลป์พูดน้ำเสียงทุ้มต่ำ

เธออึ้งไปขณะหนึ่ง แต่เมื่อหันไปมองเด็กๆ และคิดว่าพวกเขาคงจะหิวกันแล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ จึงต้องส่งถาดอาหารให้เขาไปหนึ่งถาด และถือถาดที่เหลือ ท้ายที่สุดแล้วเธอยังหยิบอาหารมาให้เลอศิลป์ถาดหนึ่งอีกด้วย

เมื่อได้เวลาทานอาหาร ไอรดาห็ไม่อยากผละออกไปจากรษิกาเลย และเธอต้องการจะนั่งข้างรษิกาด้วย

รษิกาพาเด็กทั้งสามคนมาที่โต๊ะและนั่งลง จากนั้นเลอศิลป์ก็นั่งที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆ ไอรดา

คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องอะไรแล้วมาเห็นเข้าก็คงจะคิดว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พ่อจอมทึ่มนี่ต้องการจะแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน เขาคงไม่อยากอยู่กับแม่อีกต่อไปแล้ว!

ถ้าลูกสาวฉันรอดตายมาเมื่อหลายปีห่อน เธอก็คงจะน่ารักและใจดีเหมือนไอวี่…

ระหว่างนั้น สายตาของเลอศิลป์ก็เคร่งเครียดขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่ไอรดาทำ

หลังจากที่ข่าวเผยแพร่ออกไปเมื่อคราวก่อน แม่ก็มาที่บ้านและพูดถึงรษิกากับฉัน ในตอนนั้น ไอวี่ถามฉันด้วยความคาดหวังว่าฉันจะแต่งงานกับรษิกาไหม เธอบอกว่าเธออยากให้รษิกามาเป็นแม่เธอ ฉันไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าไอวี่คิดกับรษิกาเหมือนว่าเธอเป็นแม่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน หากไอวี่รู้เข้าว่าคุณรษิกาที่เธอรักมากคนนี้ แท้จริงแล้วเป็นแม่ของเธอล่ะก็…

พอคิดได้อย่างนั้น เลอศิลป์ก็มองไอรดาและหญิงสาวที่กำลังดูแลไอรดาอยู่ขณะที่ทานอาหารไปด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนยิ่งนัก

รษิการู้สึกได้ว่าเขามองอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมา เธอสบตาเขาด้วยความสับสน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสายตาประสานกันกับเธอ ท้ายที่สุดแล้วเขาก็แค่ละสายตาไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก