หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 262

กิจกรรมปลูกต้นไม้เริ่มในเช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากรอผู้ปกครองและเด็กๆ รับประทานอาหารเสร็จ ครูพิมพ์รภาก็พาทุกคนไปยังสถานที่จัดกิจกรรม

โรงเรียนอนุบาลได้ร่วมมือกับสวนพฤกษศาสตร์เพื่อจัดหาพื้นที่ให้เด็กๆ ปลูกต้นไม้

เมื่อพวกเขามาถึง ก็มีเจ้าหน้าที่จำนวนมากยืนรออยู่

และเนื่องจากเด็กทุกคนเป็นเด็กที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ทางบ้านต่างมีฐานะร่ำรวย เจ้าหน้าที่ทุกคนจึงแสดงให้เห็นว่าเป็นมิตรกับพวกเขาเป็นพิเศษ

จากนั้นครูพิมพ์รภาก็แนะนำผู้ปกครองให้รู้จักกับเจ้าหน้าที่ แบ่งพวกเขาออกเป็นกลุ่มย่อย และให้พวกเขาตามเจ้าหน้าที่ไปเก็บต้นกล้า

ไอรดาจ้องมองรษิกาด้วยความหวั่นใจเมื่อเธอได้ยินว่าพวกเขาจะถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ เธอไม่ยอมขยับเขยื้อนสักนิดตอนที่ครูเรียกชื่อเธอ

เมื่อเลอศิลป์เห็นเช่นนั้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะเหลือบมองรษิกาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างเลอศิลป์และอัญชสาเมื่อคืนนี้ รษิกาจึงพยายามรักษาระยะห่างจากพวกเขาโดยสัญชาตญาณ

จากนั้นเธอก็จับมืออชิและเบนนี่เดินออกไปเมื่อได้ยินครูเรียกชื่อไอรดา

“คุณรษิกา…” ไอรดาลดสายตาลงอย่างผิดหวังขณะที่เธอยืนนิ่งอยู่กับที่

เลอศิลป์ไม่คาดคิดว่ารษิกาจะทิ้งไอรดาไปแบบนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะปลอบใจลูกอย่างไร

เมื่อสังเกตเห็นว่าเลอศิลป์และไอรดายังยืนอยู่ตรงนั้นหลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ครูพิมพ์รภาจึงเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เป็นอะไรไปจ๊ะ? ไอวี่ หนูไม่ชอบปลูกต้นไม้เหรอ?”

ไอรดาก้มหน้าและส่ายหัวอย่างเงียบๆ

เนื่องจากเธอเป็นเด็กไม่ค่อยพูด ครูพิมพ์รภาถึงกับใจละลายเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ครูขอโทษนะจ๊ะ ครูลืมนึกถึงจุดนี้ไปตอนที่ครูจัดกลุ่มให้ ครูแน่ใจว่าหนูจะต้องสนุกมากแน่ๆ ถ้าหนูได้ทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ ที่หนูสนิทสนมด้วย ถ้างั้นไอวี่ไปเข้ากลุ่มกับอชิและเบนนี่ได้เลยจ้ะ”

“ขอบคุณนะครับ” เลอศิลป์กล่าวพลางพยักหน้า ก่อนที่จะพาไอรดาเดินไป

ดวงตาไอรดาเปล่งประกายด้วยความยินดี เมื่อได้รู้ว่าตัวเองจะได้ทำกิจกรรมกลุ่มเดียวกับรษิกา

เธอตื่นเต้นมากจนปล่อยมือพ่อ และวิ่งปรี่ไปหารษิกาด้วยตัวเอง

“ไอวี่ต้องชอบอชิและเบนนี่มากแน่ๆ เพราะฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้มาก่อน” ครูพิมพ์รภาพูดด้วยรอยยิ้มที่โล่งใจเมื่อได้เห็นไอรดามีความสุข

เลอศิลป์เพียงแค่พยักหน้าตอบ และเดินไปโดยไม่พูดอะไร