หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 277

วินาทีที่เลอศิลป์ออกจากโรงแรม เขาก็พุ่งตรงไปที่ป่าและโทรหาครรชิตระหว่างทาง

“ให้คนในทีมตั้งใจเป็นพิเศษเลยนะ เพราะรษิกาก็หายเข้าไปในป่าเหมือนกัน”

อีกด้านหนึ่งของปลายสาย ครรชิตพึมพำตอบรับทราบ เขาประทับใจที่รษิกาห่วงใยไอรดามากขนาดไหน นี่ก็ดึกมากแล้ว แต่เธอก็ยังเข้าไปในป่าเพื่อตามหาคุณไอรดา

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เลอศิลป์ก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว

“เลอศิลป์ ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับไอวี่บ้างไหม?”

อัญชสาไปค้นหาในบริเวณใกล้เคียงแต่ก็ไร้ผล เธอกลัวที่จะเข้าไปในป่ามาก จึงกลับมาที่โรงแรมแทน และเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นเลอศิลป์ตรงทางเข้าและความรู้สึกผิดก็ท่วมท้นอยู่ในใจเธอ

เลอศิลป์เก็บโทรศัพท์และจ้องอัญชสาเมื่อเขาได้ยินเสียงเธอ

ภาพที่เขาเห็นคืออัญชสาในชุดสีแดงที่ยังดูสะอาดสะอ้าน ไม่มีแม้แต่เหงื่อสักหยดบนใบหน้า การหายใจของเธอนั้นผิดปกติไปเล็กน้อย แต่อาจจะเป็นเพราะเธอกำลังกลัวเขาอยู่

หัวใจของอัญชสาบีบแน่นเมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาของเลอศิลป์ที่กำลังแผดเผาด้วยความโกรธแค้น “ฉันตามหาตลอดทั้งบ่ายแต่ก็ไม่เจอเธอสักที่เลย แล้วการค้นหาทางฝั่งคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ไอวี่หายไปเพราะเธอวิ่งออกไปหารษิกา คำพูดเหล่านี้ใช่ไหม? ที่คุณเอาไปบอกกับรษิกา” เลอศิลป์ตอบด้วยคำถามของตัวเขาเอง

หน้าอัญชสาแข็งทื่อและเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ

เลอ… เลอศิลป์รู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

เลอศิลป์ได้คำตอบของเขาเมื่อเขาเห็นสีหน้าของเธอ “คุณควรจะภาวนาให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขานะ ไม่งั้น ผมจะไม่ปราณีกับคุณเลยถึงแม้พวกเราจะรู้จักกันมาหลายปีก็ตาม”

พอพูดจบ เลอศิลป์ก็เดินผ่านเธอออกไป

“มันคือความผิดของคุณ” เลอศิลป์สะบัดมือเธอออก “ออกไปซะถ้าไม่ได้ตั้งใจจะมาหาไอวี่ แล้วช่วยเลิกทำให้ผมเสียเวลาไปมากกว่านี้ได้แล้ว”

ครรชิตยืนข้างๆ เลอศิลป์และรู้สึกถึงอากาศรอบๆ ตัวที่เริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกเห็นอกเห็นใจเลอศิลป์ในตอนนี้เป็นอย่างมาก

มันเป็นช่วงเวลากลางคืนที่ดึกมากๆ และพวกเขาก็อยู่ในกลางป่า รษิกาเป็นผู้หญิงและไอรดาก็เป็นเด็ก ทุกๆ คนต่างก็เป็นห่วง

“คุณเลอศิลป์ คุณน่าจะกลับไปพักผ่อนก่อนนะครับ วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ครรชิตแนะนำอย่างระมัดระวัง

เขาทำงานกับเลอศิลป์มาเป็นปีๆ แต่เขาไม่เคยเห็นชายคนนี้อยู่ในสภาพยุ่งเหยิงขนาดนี้มาก่อน

ตัวของเลอศิลป์เลอะโคลนเพราะเขาไม่ได้เปลี่ยนเสื้อหลังจากกิจกรรมเมื่อช่วงเช้า การค้นหาตลอดทั้งคืนในป่าทำให้เขาดูซีดเซียวและผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไปหมด แต่รังสีที่แผ่ออกมายังคงทรงพลังเหมือนเคย

เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “พวกเราแยกกันค้นหากันเถอะ”

พอพูดจบ เขาหันหลังกลับและเดินลึกเข้าไปในป่า