หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 278

ป่ามืดจนมองไม่เห็น รษิกาจึงทำได้เพียงพึ่งพาแสงจากไฟฉายของเธอเพราะแสงจันทร์สลัวๆ นั้นสว่างไม่พอที่จะส่องทางข้างหน้าเธอ

เธอเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปในป่าและไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

รษิการู้เพียงว่ายังหาไอรดาไม่เจอเลยในระหว่างทางที่เข้าไปในป่า

หลังจากพาอชิกับเบนนี่กลับไปส่งที่โรงแรม เธอก็ตรวจดูข้อความในกลุ่มแชทของผู้ปกครองและสังเกตว่ายังไม่มีผู้ปกครองคนไหนเจอไอรดาเลย

ยังไม่มีใครเข้าไปหาในป่าเลย เหลือแค่ที่นี่แล้ว ถ้าไอวี่เข้าไปในนั้นจริงๆ …

รษิการู้สึกกลัวมากขึ้นเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น

แม้แต่เธอก็กลัวที่จะอยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงไอรดาที่เป็นเด็กน้อยเลย

ไอวี่คงไม่เข้าไปในนี้แน่ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็กัดฟันและเร่งฝีเท้า เธอต้องหาตัวไอรดาให้เจอโดยเร็วที่สุด

“ไอวี่! หนูอยู่ไหน?”

รษิกาตะโกนเรียกชื่อไอรดาขณะที่เธอเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้น โดยหวังว่าจะได้รับการตอบสนองจากเด็กหญิงตัวน้อยบ้าง

อย่างไรก็ตาม แม้เธอจะตะโกนจนเสียงของเธอแหบแห้งแล้ว สภาพแวดล้อมรอบๆ ตัวเธอก็ยังคงเงียบไร้การตอบรับใดๆ

ทันใดนั้น ก็มีความเคลื่อนไหวที่พุ่มไม้ใกล้ๆ ตัวเธอ

ดวงตารษิกาเป็นประกายลุกวาว เธอคิดว่าไอรดาอยู่ตรงนั้น เธอจึงรีบเดินเข้าไป

ขณะที่เธอเข้าไปใกล้ ก็มีบางอย่างพุ่งออกมาจากพุ่มไม้

รษิกาสั่นกลัว เธอเกือบจะกรีดร้องออกมาเพราะความตกใจ

พอเข้าไปดูใกล้ๆ เธอก็พบว่ามันเป็นเพียงกระต่ายป่า เธอถอนหายใจโล่งอกเมื่อรู้ว่าตัวเองเจอกับอะไรอยู่

ถึงกระนั้น เมื่อเธอนึกถึงไอรดาที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ความวิตกกังวลของเธอก็ทวีความรุนแรงขึ้น เธอจึงรีบเดินไปข้างหน้าต่อ

ทว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอก็ค่อยๆ มืดลงและหลุมที่เธอตกลงไปก็พลันมือมิดไปหมด

ทันใดนั้น มีบางอย่างหล่นใส่มือเธอ

เธอกรีดร้องออกมาและหลบอยู่ตรงมุมในหลุมนั้น น้ำตาไหลอาบแก้มเธออย่างควบคุมไม่ได้ขณะที่เธออยู่นิ่งๆ และไม่กล้าขยับตัวไปไหน

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ไอรดาทั้งหิวและหวาดกลัวหลังจากรอมาตลอดทั้งบ่าย เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่กล้าร้องไห้เสียงดังเพราะกลัวว่ามันจะดึงดูดสิ่งที่อันตรายเข้ามาหาตัว

ไอรดาไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

เธอเริ่มสะอึกเนื่องจากเธอร้องไห้มานาน “พ่อ คุณรษิกา อชิ เบนนี่…”

ใครก็ได้ รีบมาหาฉันให้เจอเร็วเข้า ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันจะไม่วิ่งหนีไปไหนอีกแล้ว

ไอรดารู้สึกเศร้าเมื่อเธอนึกถึงใบหน้าที่อ่อนโยนของรษิกา

ฉันหวังว่าว่าคุณรษิกาจะตามหาฉันอยู่ ฉันคิดถึงเธอมากๆ …