หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 284

หลังจากกินอาหาร เลอศิลป์บอกครรชิตให้ไปส่งอชิกับเบนนี่กลับบ้านไปพักผ่อน ขณะที่เขาอยู่ที่ห้องพักคนไข้กับรษิกาเพื่อที่พวกเขาทั้งสองจะได้อยู่เป็นเพื่อนไอรดา

รษิกาไม่อาจฝืนทนทิ้งเด็กหญิงตัวน้อยไว้ตามลำพังในห้องพักคนไข้ได้ ไอรดายังคงหวาดกลัวและไม่ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อของรษิกา

รษิการู้สึกผิดเมื่อได้เห็นใบหน้าซีดเซียวของไอรดา เธอแตะแก้มของไอรดาแล้วกล่าวขอโทษ “ฉันไม่น่าปฏิเสธหนูเลยเมื่อบ่ายนี้ ขอโทษจริงๆ”

ไอรดาค่อยๆ ส่ายหัวของเธอ

ความรู้สึกผิดยังคงอยู่ในใจของรษิกา และเธอดูเศร้าซึม

ความเสียใจยิ่งท่วมท้นเมื่อเธอได้รู้ข่าวการหายตัวไปของไอรดา

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไอรดาได้รับผลกระทบทางอารมณ์จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ มันทำให้เธอรู้สึกหนักใจจนแทบจะหายใจไม่ออก

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันเมื่อเขาได้ยินว่าเธอกล่าวโทษตัวเอง

รษิกาฝืนยิ้มแล้วชายตาไปมองเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เธอมีประสบการณ์การสูญเสียลูกมาก่อน ดังนั้นไม่มีทางที่เลอศิลป์จะเข้าใจความรู้สึกของเธอได้

เนื่องจากเธอดูไม่มั่นใจในคำพูดของเขา เลอศิลป์จึงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าคุณพูดแบบนั้น ทุกอย่างก็เป็นความผิดของผมเอง”

พอได้ยินแบบนั้น รษิกาก็มองเขาด้วยความสับสน

ไอรดาเม้มปากแล้วจ้องไปที่เลอศิลป์

เลอศิลป์จ้องมองพวกเขาอย่างเคร่งขรึมแล้วเดินไปที่เตียงคนไข้ เขาหยุดข้างๆ ไอรดาและพูดว่า “ผมควรจะห้ามไอวี่ไว้ให้ทันเวลา มันเป็นความผิดของผมเอง ผมดูแลเธอได้ไม่ดีพอ”

ดูเหมือนไอรดาไม่พอใจ เธอก็เลยหันหน้าหนี แก้มของเธอป่องขึ้น และเธอไม่ยอมสบตาเขา

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากัน “ผมรู้ว่าไอวี่อารมณ์เสีย ผมควรจะปฏิเสธคำแนะนำของอัญชสา ถ้าผมทำแบบนั้น ไอวี่ก็คงจะไม่วิ่งหนีไปไหนแบบซี้ซั้ว”

เขารู้ว่าไอรดาเกลียดอัญชสา แต่เขาไม่ได้ปฏิเสธเธอไปก่อน ดังนั้นมันก็เลยเป็นความผิดของเขา

ฉันอยากรู้เลยว่าไอวี่ต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

“ไอวี่เป็นยังไงบ้าง?” ศศิตาถามด้วยความกังวล หลังจากรู้ว่าไอรดาเข้าโรงพยาบาล เธอก็เลยอยากไปเยี่ยมไอรดาและแก้ต่างให้อัญชสาด้วย

เลอศิลป์มองไปที่เตียงแล้วตอบไป “ลูกได้สติแล้วครับ เธอสบายดี แม่ควรเข้านอนได้แล้ว ผมจะพาลูกกลับบ้านพรุ่งนี้เช้า”

ศศิตากำลังจะย้ำอีกครั้งตอนที่เลอศิลป์พูดเสริมขึ้นมา “ไอวี่ได้รับความบอบช้ำทางจิตใจ เธอต้องนอนเดี๋ยวนี้ แม่ควรจะปล่อยให้เธอได้พักผ่อน”

ศศิตาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมเชื่อฟัง

หลังจากจบการสนทนา รษิกากับเลอศิลป์ก็หยุดพูดเรื่องการหายตัวไปของไอรดา ราวกับว่าพวกเขาได้บรรลุข้อตกลงที่รู้กันอยู่แก่ใจ รษิกาเริ่มคุยกับไอรดาอย่างอ่อนโยน

อนิจจา ไม่ว่ารษิกาจะพูดอะไร ไอรดาก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเธอสักคำ แถมยังเอาแต่พยักหน้าหรือส่ายหัว

เมื่อถึงเวลาที่เธอจัดการส่งไอรดาเข้านอนหลังจากอ่านนิทานก่อนนอนให้เด็กหญิงตัวน้อยฟังจบแล้ว รษิกาก็รู้สึกเหนื่อยล้าพอดี

ไอรดาจับชายเสื้อของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ดังนั้นรษิกาจึงจัดแจงหาเก้าอี้ให้ตัวเองแล้วหลับไปที่ข้างเตียง