หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 285

วันต่อมา รษิกาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามีเสื้อโค้ทคลุมอยู่บนตัวของเธอ

เลอศิลป์คลุมเสื้อโค้ทไว้บนตัวของเธอหลังจากที่เธอผล็อยหลับไปเมื่อคืนนี้

รษิกาลุกขึ้นนั่งแล้วหันมองไปรอบๆ ห้องพัก แต่กลับไม่เห็นหน้าของเลอศิลป์เลย

เธอรู้สึกว่างเปล่าอยู่ภายในใจแบบแปลกๆ

รษิกากำลังงุนงงเมื่อประตูห้องพักถูกเปิดออก พอหันหลังไป เธอก็เห็นเลอศิลป์เดินย่องเข้ามาในห้อง เขาไม่สวมเสื้ออย่างอื่นเลยนอกจากเสื้อเชิ้ต เขาดูโทรมมากจริงๆ

เมื่อสายตาของพวกเขาประสานกัน แววตาของเลอศิลป์ก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้น เสียงของเขาแหบแห้งตอนที่ถามว่า “คุณตื่นแล้วเหรอ?”

รษิกาพยักหน้าตอบ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ลุกขึ้นแล้วคลุมเสื้อโค้ทไว้บนตัวไอรดา สาวน้อยยังคงนอนหลับสนิท

สายตาของเลอศิลป์อ่อนโยนลงพอเห็นเธอทำแบบนั้น เขาเดินเข้าไปหาเธอแล้วชำเลืองมองไปที่ข้อมือของเธอซึ่งมีผ้าพันแผลติดอยู่ “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? คุณต้องทำแผลใหม่ไหม?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง

รษิกาส่ายหัวเบาๆ “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันเปลี่ยนเองได้ที่บ้าน ยาในโรงพยาบาลอาจไม่ได้มีประสิทธิภาพมากกว่ายาของฉันเอง”

ขณะที่เธอพูดด้วยความมั่นใจ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเคยทำงานอะไรหรือมีประสบการณ์ด้านไหนมา ก่อนที่จะพยักหน้าแบบปัดๆ ให้เธอไป

หลังจากนั้น ความเงียบที่น่าอึดอัดก็เกิดขึ้นภายในห้องพักคนไข้

“ถ้าเกิดไม่มีอะไรแล้ว...”

รษิกากำลังจะบอกลาเขา แต่แล้วเสียงอันแผ่วเบาของไอรดาก็ดังขึ้น "คุณรษิกา...”

เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยฟังแล้วเหมือนกับว่าเธอกำลังจะน้ำตาไหล

ความโศกเศร้าเข้าครอบงำรษิกาในทันทีทันใด ขณะที่เธอรีบหันหลังกลับไปมองไอรดา

บางทีไอรดาอาจจะฝันถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เพราะน้ำตาไหลอาบสองแก้มของเธอทั้งๆ ที่ยังหลับอยู่ ใบหน้าเล็กๆ ก็ดูบูดบึ้งอย่างน่าสงสาร

“ฉันอยู่นี่จ้ะ” รษิกาตอบให้ไอรดามั่นใจ ขณะที่เธอค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกจากแก้มของไอรดา

ไอรดาตื่นขึ้นมาร้องไห้ เมื่อเห็นว่ารษิกานั่งอยู่ข้างๆ เธอก็กระโดดเข้าไปกอดรษิกาและเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

เช้าวันนี้เธอคงจะตื่นเพราะฝันร้ายแน่ๆ

ไอรดาบอบช้ำจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้ รษิกาจึงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการแสดงความรักต่อไอรดา

เมื่อเห็นว่าไอรดาดื้อรั้นขนาดไหน เลอศิลป์ก็รู้สึกใจสลาย เขารู้ว่ารษิกาไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนของไอรดาได้ตลอดเวลา เขาจึงก้มลงจับข้อมือของไอรดา “ไอวี่ ปล่อยมือคุณรษิกาก่อนนะ เราต้องกลับบ้าน คุณปู่กับย่าเป็นห่วงลูกนะ”

ไอรดาเม้มปากแล้วปล่อยมือออกจากมือของรษิกาอย่างไม่เต็มใจ

รษิการู้สึกเสียสมาธิเล็กน้อย ไอวี่ดูผิดหวัง เธอมีสีหน้าผิดหวังเหมือนกับตอนที่ฉันปฏิเสธเธอไปเมื่อบ่ายวานนี้

"ลาก่อนค่ะคุณรษิกา” ไอรดาบอกลารษิกาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ

รษิกาตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่ไอรดาพูดออกมาดังๆ เป็นคำๆ หลังจากเมื่อคืนนี้ ยกเว้นคำที่เธอพึมพำตอนหลับไปก่อนหน้านี้

เธอบอกลาฉันเสียงดังเชียว

รษิการู้สึกว่าหัวใจของเธออ่อนยวบ เธอยิ้มเป็นประกาย ก่อนจะบอกลาไอรดาแล้วรีบออกไป ถ้าหากต้องหันไปมองไอรดาอีกครั้ง เธอกลัวว่าตัวเองจะลังเลไม่ยอมไป