หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 288

เมื่อรู้ว่ารษิกาเป็นคนหาไอรดาเจอ ศศิตาก็เลิกตำหนิติเตียน เธอมุ่งไปที่การปลอบโยนไอรดาที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเธอแทน

ครู่ต่อมา ไอรดาก็หมดเรี่ยวแรงและหยุดร้องไห้

“ไอวี่ เป็นเด็กดีนะลูก” ศศิตาลูบหลังเด็กน้อย “คุณอัญชสารักหนูนะ เธอบังเอิญทำหนูโกรธเท่านั้นเอง หนูจะให้อภัยเธอได้ไหม?”

พอได้ยินชื่ออัญชสา ไอรดาก็ขมวดคิ้วและหันหน้าหนีไป เธอยื่นมือของตัวเองเข้าไปหาเลอศิลป์

เลอศิลป์อุ้มลูกสาวไว้และตอบคำถามนั้นแทนว่า “ไอวี่ไม่ยอมยกโทษให้เธอหรอก ถึงแม้ว่าไอวี่จะยกโทษให้ แต่ผมจะไม่มีวันยอมอภัยให้เด็ดขาด!”

สิ้นคำนั้น เลอศิลป์ก็เหลือบมองอัญชสา “เรื่องนี้ยืดเยื้อกันมานานพอแล้ว ผมควรจะพูดออกมาให้ชัดเจนเสียที ผมจะไม่แต่งงานกับคุณแน่นอน จากวันนี้ไปเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณไม่มีเหตุผลอะไรเหลือที่จะต้องมาเจอหน้าไอวี่อีกต่อไปแล้ว!”

คำพูดเขาทำให้ทุกคนนิ่งอึ้ง

ศศิตาใช้เวลาอยู่พักหนึ่งกว่าจะตั้งสติได้ เธอคว้าแขนของเลอศิลป์ไว้และถามว่า “เลอศิลป์ ลูกรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา? ข่าวการหมั้นของลูกก็แพร่ออกไปแล้ว ทีนี้เราจะมองหน้าคนอื่นได้ยังไงถ้าลูกไม่ยอมแต่งงานกับอัญชสาน่ะ?”

เลอศิลป์ตอบคำถามโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา “นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม เพราะแม่เองที่เป็นคนปล่อยข่าวออกไปโดยที่ผมไม่เห็นด้วย ผมบอกแม่แล้วว่าผมไม่ยอม แต่แม่ก็ยืนกรานจะทำแบบนั้นเอง”

ใบหน้าของศศิตาบูดบึ้ง ส่วนเลอศิลป์นั้นตัดสินใจมาอย่างชัดเจนแล้ว

เธอรู้ว่าลูกชายต้องการอะไร แต่ก็คิดเอาเองว่าเธอสามารถควบคุมเขาได้

อนิจจา เธอลืมไปว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อันที่จริงเขารั้งตำแหน่งประธานในฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเลยด้วยซ้ำ

เขาเชื่อฟังตลอดเวลาเพียงเพราะเขาอยากเป็นลูกกตัญญูของเธอ

“แต่…” เสียงของศศิตาขาดห้วงไปเมื่อเธอนึกได้ถึงข้ออ้างอีกข้อ “แต่เราตกลงกันไว้แล้วว่าลูกจะแต่งงานเพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณภาคย์ซึ่งเป็นปู่ของอัญชสานะ ถ้ายกเลิกแล้วลูกจะไปอธิบายกับเขายังไง?”

เขาเริ่มคิดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไร? หรือว่าหลังจากที่เขาปฏิเสธฉันก่อนหน้านี้? หรือเขาเริ่มคิดอย่างนี้หลังจากที่นังรษิกากลับมา?

“ฉันรอคุณมาตั้งนานหลายปีนะ เลอศิลป์…” มือของอัญชสาค้างอยู่กลางอากาศ “ฉันจะเปลี่ยนตัวเอง ฉันสัญญาว่าฉันจะทำ คุณอย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ!”

ขณะที่เลอศิลป์นิ่งเงียบ อัญชสาจึงหันไปมองศศิตาด้วยสายตาวิงวอน

ศศิตาส่ายหน้าด้วยความระทมทุกข์ “เธอควรกลับบ้านไปก่อนในตอนนี้”

เลอศิลป์ไม่ได้แสดงท่าทีโมโหใดๆ เลย แต่เธอรู้ดีว่านั่นแหละที่เป็นสัญญาณว่าตอนนี้เขากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

อีกอย่าง มันดูเหมือนว่าเขาจะคิดเรื่องนี้มาอย่างทะลุปรุโปร่งแล้วก่อนที่จะบอกการตัดสินใจนี้ให้พวกเขารับรู้

หากพูดอะไรออกมาตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ เธอจึงต้องการรอให้เขาใจเย็นลงก่อน