หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 287

ในขณะที่เขาเอาแต่ตำหนิอัญชสา ศศิตาก็ทำหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจ “อัญชสารู้สึกผิดต่อการกระทำของตัวเอง เธอกลับมาขอโทษพ่อกับแม่เมื่อคืนนี้ แกทำร้ายจิตใจเธอแบบนี้ได้ยังไง?”

จากนั้นเธอก็มองไปที่ไอรดาที่แอบอยู่ข้างหลังเลอศิลป์

ไอรดาสะอื้นเบาๆ

ศศิตารู้สึกแย่กับไอรดา เธอจึงพูดออกไปเบา ๆ “ไอวี่หยุดร้องก่อนนะ บอกย่าสิว่าหนูได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม?”

ไอรดาชื่นชอบคุณย่าของเธอ เธอจึงพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบคำถามของศศิตา โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ถ้าแม่รู้ว่าเราพบไอวี่ที่ไหน แม่คงไม่ถามเธอแบบนั้น” เลอศิลป์จ้องหน้าศศิตาด้วยท่าทางอ่อนล้า

ศศิตารู้สึกงุนงง

พวกเขาเพิ่งคุยโทรศัพท์กันเมื่อวานแบบเร่งรีบ เธอก็เลยไม่ทันได้ถามรายละเอียด

เลอศิลป์มองอัญชสาด้วยท่าทางเย็นชาแล้วพูดออกไป “ไอวี่วิ่งเข้าไปตรงภูเขาใกล้กับสวนพฤกษศาสตร์แล้วตกลงไปในหลุม นั่นคือที่ที่เราพบเธอ เธออยู่ที่นั่นตลอดทั้งคืน แม่คิดว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ เหรอ?”

คำพูดของเขาส่งความหมายไปถึงศศิตาและอัญชสา เขาหวังว่าอัญชสาจะต้องออกไปจากที่นี่แน่หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดไป

ศศิตาหน้าซีดด้วยความหวาดกลัวหลังจากได้ยินสิ่งที่ไอรดาต้องพบเจอมา เธอก้มลงแล้วดึงตัวไอรดาเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ “โอ๊ย หนูต้องทนทุกข์ทรมานมากแน่ๆ ไอวี่ มาให้ย่ากอดหน่อย ต่อไปอย่าเดินไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้าอีกนะ เข้าใจไหม?”

เธอเริ่มเข้าใจขึ้นมาทันที และศศิตาก็เลยหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจ “ฉันไม่รู้ว่าเธอมีอะไรดี ทำไมไอวี่ถึงรักเธอมาก? ถึงขนาดที่ทนไม่ได้ที่ต้องมาได้ยินฉันต่อว่าเธอ! ถ้าไอวี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันล่ะอยากรู้นักว่าเธอจะยังคงรู้สึกเหมือนเดิมไหม!”

ถ้าไอวี่เป็นผู้ใหญ่ ฉันคงเล่าให้เธอฟังว่ารษิกาทิ้งเธอยังไงตอนที่เธอยังเป็นเด็ก!

เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าศศิตาตั้งใจจะเปิดเผยความจริง เลอศิลป์จึงตัดบทว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับรษิกา! ถ้ารษิกาไม่เข้าไปในป่าทั้งที่ดึกอย่างนั้นเพื่อตามหาไอวี่ ป่านนี้ไอวี่ก็คงต้องนอนค้างคืนอยู่บนภูเขาแล้ว!”

เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับศศิตา และเธอก็ไปต่อไม่ถูก ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอพูดอย่างไม่พอใจ “เธอก็ควรทำแบบนั้นอยู่แล้วนี่!”

รษิกาทิ้งไอวี่ไปตั้งแต่ยังเป็นทารก เธอทำแบบนี้ก็เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดที่มีต่อไอวี่หรอก!