หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 299

ครรชิตสังเกตเห็นสีหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ เขาไม่รู้และไม่เข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลัง เมื่อเลอศิลป์วางสายไปแล้ว เขาก็รีบเดินไปหาเธอ

“คุณมีร่มไหม? รถของคุณอยู่ที่ไหนล่ะครับ? ผมไปส่งคุณกลับบ้านก่อนที่คุณเลอศิลป์จะมาได้นะครับ พอดีว่าเขายังต้องใช้เวลาอยู่ที่นั่นอีกสักครู่หนึ่ง”

ครรชิตทำท่าจะกางร่มในมือ แต่รษิกาห้ามเขาไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ มีคนกำลังมารับฉัน”

ครรชิตพยักหน้าตอบรับและยืนอยู่ข้างๆ เธออย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้ไปไหน รษิกามองไปที่ฝนอย่างลังเล เธอรักษาระยะห่างจากเขา

ฝนเริ่มซาลงแล้ว ฉันควรจะรีบไปก่อนที่เขาจะมา

“คุณเลอศิลป์! ไหนคุณบอกว่า…” ครรชิตอุทานขึ้น

ในขณะที่เธอก้าวขาเข้าสู่สายฝน เลอศิลป์ก็ยืนอยู่ข้างหลังของเธอเสียแล้ว

แม้ว่ารษิกาจะไม่รู้ว่าทำไมครรชิตถึงพูดไม่จบประโยค แต่เธอก็ประหม่าเกินกว่าที่จะหันกลับไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกได้ว่าอากาศหนาวเย็นจนแทบกลืนกินเธอ แต่เธอก็ไม่ลังเลเลยที่จะวิ่งเข้าไปในกลางสายฝน

ทันใดนั้นเองฝนก็หยุดตกกระทบลงที่หัวของเธอ เพราะมีร่มสีดำกำบังเธอไว้ และมืออันแข็งแกร่งก็ดึงเธอกลับไปที่ประตูทางเข้าร้าน

“นี่คุณบ้าหรือเปล่า?” เลอศิลป์ตำหนิเธอ

เขารู้ว่ารษิกาจะต้องพยายามหลบหน้าเขา เมื่อเขาวางสายจากครรชิตไป เขาจึงกล่าวลาเพื่อนๆ และรีบออกมา

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เธอพยายามที่จะหลบหน้าเขาจริงๆ

เลอศิลป์รู้สึกราวกับว่าถูกเหยียบย่ำหัวใจ เมื่อเธออยากเดินตากฝนมากกว่าการต้องใช้เวลาอยู่กับเขา

เมื่อรษิการู้ว่าไม่มีทางหนี เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเยือกเย็น “สวัสดีคุณเลอศิลป์ บังเอิญจริงๆ เลยนะคะ ”

“แผลของคุณยังไม่หายดี ให้ผมไปส่งเถอะนะ!” เขาตะโกนท่ามกลางสายฝน

รษิกาไม่หันกลับไปมอง และเร่งฝีเท้าของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

“เดินช้าๆ หน่อยสิ! พื้นมันลื่นนะ” เลอศิลป์เตือนเธอมาจากด้านหลัง

แม้ว่ารษิกาจะมีร่มกางให้เธออยู่ แต่เธอก็ยังตัวสั่นเพราะสายฝนตกที่เทลงมาอย่างหนัก เสื้อบางๆ ของเธอไม่เพียงพอที่จะทำให้เธออบอุ่นได้ นอกจากนี้เลอศิลป์ก็ตามอยู่ข้างหลังเธอ เธอจึงบอกตัวเองให้เร่งฝีเท้าเพิ่มมากขึ้น “ได้ ฉันจะเดินช้าๆ ถ้าคุณหยุดเดินตามฉัน” เธอพูด

เสียงฝีเท้าของชายผู้นั้นจากด้านหลังของเธอค่อยๆ หยุดลง

เมื่อไม่มีร่มจากเขาแล้ว สายฝนก็กระหน่ำลงมาบนร่างของรษิกาอย่างไร้ความปรานี ขณะที่เธอพาตัวเองไปที่ลานจอดรถ เธอนั่งลงที่เบาะหลังของรถ และรอให้คนขับที่เธอเรียกไว้มาถึง

ภายในจิตใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เธอสงสัยว่าพระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเธอหรือเปล่า ยิ่งเธอต้องการหนีเลอศิลป์เท่าไหร่ แต่กลับกลายเหมือนเธอยิ่งวิ่งเข้าหาเขา

ที่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่เขากระทำต่อเธอ มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ